today-is-a-good-day
24.7 C
Athens

Ο Κυριάκος, ο Άδωνις, η Κεραμέως, ο Στεφανής και στο βάθος ο … Αρκάς. Δεν μας αξίζουν αυτοί …

Ο στόχος μου δεν είναι η επιδίωξη πρόσκαιρης δημοσιότητας ή η προσέλκυση συμπάθειας και αντιπάθειας κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Απλά μετά από τέσσερα και πλέον χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από μια κυβέρνηση η οποία πλήγωσε θεσμούς, αξίες, αρχές, παραδόσεις και εθνικό συμφέρον, ως ένας ανώνυμος απλός πολίτης θα ήθελα να καταθέσω τις πρώτες μου σκέψεις και εντυπώσεις γύρω από τη νέα κυβέρνηση της χώρας.

Σε λίγες μέρες η ΝΔ, ή για να το πω καλύτερα,  ο Κυριάκος («Κούλης» κατά κάποιους) κλείνει δυο μήνες πρωθυπουργός. Σε αυτές τις εκλογές μέχρι και την τελευταία στιγμή ήμουν στην ομάδα των «αναποφάσιστων» και τελικά κατέληξα στο ποσοστό της αποχής. Όχι από επιλογή πάντως. Από ατυχία.

Αυτά που πάντα με ενδιέφεραν για τη χώρα μου, είναι η Παιδεία, η Οικονομία (άμεσα συνδεδεμένη με την ανάπτυξη), η Άμυνα και η Ασφάλεια. Αλλιώς δεν υφίσταται κράτος, αλλιώς οι καρέκλες είναι απλά έπιπλα, που από το πολύ στάσου και μην κάνεις τίποτα βουλιάξανε τα μαξιλάρια τους.

Ο Κυριάκος λοιπόν, τοποθέτησε τον οδοστρωτήρα Άδωνι στο Ανάπτυξης, και κοίτα να δεις βρε παιδί μου, ξεμπλόκαρε το ελληνικό. Δεν θα αναφερθώ στα άστοχα και άτοπα επιχειρήματα και όσα καταγγέλλει η νυν αντιπολίτευση τα οποία φυσικά αυτή ψήφισε ως κυβέρνηση. Γιατί ναι, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι θα ήθελε να ανοίξει νέους δρόμους, γιατί επεδίωκε με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο την παραμονή της, αλλά τελικά η ιδεολογία της επέτρεπε, της όριζε μάλλον, το ελληνικό να γίνει ένα νεκροταφείο αεροσκαφών, έτσι για να θυμόμαστε τα «περασμένα μεγαλεία».

Στην Παιδεία τώρα, έβαλε μια ικανότατη, νεότατη με πλούσιο και βαρύ, βιογραφικό. Και τι έκανε; Κατήργησε το άσυλο. Έκανε πράξη τις προγραμματικές δηλώσεις του κόμματός της. Κραυγές και καταγγελίες πάλι από την αντιπολίτευση. Το σεβάστηκαν οι Γερμανοί είπαν, το σεβάστηκε η Χούντα είπαν… Ωραία λοιπόν, η Κεραμέως και η ΝΔ δεν είναι ούτε Χούντα, ούτε Γερμανός και δεν ζούμε στη δεκαετία του 1940  ή του 1970. Μη συγκρίνουμε εποχές και συγκυρίες. Ή αν θέλετε να τις συγκρίνετε δείτε γιατί τότε το άσυλο; Και γιατί τώρα -πιά- όχι. Η Κεραμέως είτε το θέλουμε είτε όχι εκπροσωπεί μια νέα γενιά. Αυτή που πρέπει να τρέξει, να αδράξει την τελευταία ίσως ευκαιρία να ζήσει το προνόμιο του να είσαι φοιτητής και να καταλήξεις σοβαρός επιστήμονας. Να έχεις το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Αυτό κυρίες και κύριοι λέγεται ελευθερία. Ερμηνεύεται δε, ως επένδυση στη νέα γενιά. Γιατί έχουμε ικανότατο υλικό, ακαδημαϊκούς και νέους που μπορούν να πάνε τη χώρα μας ένα βήμα πιο πάνω… όχι πιο κάτω.

Πάμε τώρα στο άλλο αγαπημένο μου θέμα. Την άμυνα της χώρας. Στο τιμόνι των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, του δεύτερου κατά σειρά θεσμού που εμπιστεύεται η χώρα (έρευνα διαΝΕΟσις2018) μετά την οικογένεια, ένας νέος Υπουργός που κέρδισε τις εντυπώσεις.

Από αγάπη στις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας, κάποιοι θα το πείτε διαστροφή -δεκτό και αυτό γιατί έτσι είναι οι Δημοκρατίες- και με αφορμή τελευταία δημοσιεύματα και -πιστεύω- τεχνηέντως υποκινούμενα άρθρα, παρατήρησα το εξής: Η αντιπολίτευση και οι κύκλοι της προφανώς και επιδιώκουν την πάγια τακτική του μπαχαλισμού, και του «διαίρει και βασίλευε». Θα έπρεπε να είχαν κατανοήσει αφού υπήρξαν κυβέρνηση, επί Καμμένου κρεμάμενοι, ότι με τους θεσμούς, δεν παίζεις, με αυτούς που σε προστατεύουν και δώσαν το αίμα τους για να έχεις εσύ την ελευθερία να αραδιάζεις την κάθε ανυπόστατη θεωρία σου, δεν ΠΑΙΖΕΙΣ. Καλώς ή κακώς οι Ένοπλες Δυνάμεις κάθε χώρας, μας εκπροσωπούν, στην πολιτική και στρατιωτική ιεραρχία των Ενόπλων Δυνάμεων οφείλουμε σεβασμό. Σαφώς η κάθε κυβέρνηση κάνει τις επιλογές της και η επιλογή της συγκεκριμένης κυβέρνησης ήταν η συγκεκριμένη πολιτική ιεραρχία.

Αυτό που προκαλεί εντύπωση όμως είναι η απροκάλυπτη επίθεση σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Και αυτό, δεν είναι άλλο από του Υφυπουργού Άμυνας, τέως Α/ΓΕΣ, Αλκιβιάδη Στεφανή. Σε αυτό το πρόσωπο θα σταθώ. Μου προκάλεσαν εντύπωση τα αλγεινά δημοσιεύματα-σχόλια. Αφορμή η αύξηση θητείας, το Σώμα Υπαξιωματικών, «κακές σχέσεις» με την στρατιωτική ιεραρχία. Συνήθως όταν ένα πρόσωπο δέχεται τέτοια επίθεση, προσωπικά προσπαθώ να μάθω τι συμβαίνει με αυτό. Έψαξα λοιπόν, και έμαθα ότι ο νέος Υφυπουργός είναι πρόσωπο που συγκεντρώνει τα βλέμματα. Κάποιοι τον ακολουθούν πιστά, κάποιοι σχεδόν «ορκίζονται» εχθροί του. Σίγουρα ο δικός του κύκλος έχει λόγο να τον λατρεύει ή να τον μισεί. Ο κάθε άσχετος τι λόγο έχει; Προφανώς να εξυπηρετεί σκοπούς, ή να μην ικανοποιήθηκαν οι δικοί του…

Σε κάποια δημοσιεύματα, που στάθηκαν αφορμή για το παρόν άρθρο, διάβασα ότι θέλει να φτιάξει έναν στρατό στα αμερικανικά πρότυπα.  Αμερικανός και Ισραηλινός δεν γίνεται κανένας μας για να γνωρίζουμε την πραγματικότητα και να προσγειωνόμαστε, αρά αποκλείεται ένας έμπειρος Στρατηγός και πρώην Αρχηγός να έχει εισηγηθεί  τέτοια «αντιγραφή». Προφανώς εισηγείται αλλαγή και η αλλαγή είναι ο εχθρός του βολεμένου. Την αλλαγή όταν δεν μας βολεύει τη βαφτίζουμε αντιγραφή και την ξορκίζουμε. Οφείλουμε  όμως να αλλάξουμε, να αναβαθμιστούμε. Το οφείλουμε στη χώρα μας, τώρα περισσότερο από ποτέ. Οι Ένοπλες Δυνάμεις αποτελούν βραχίονα του κρατικού μας οικοδομήματος, της υπόστασης ενός κράτους. Είναι ένα κομμάτι του καθρέφτη μας στο διεθνές στερέωμα και όπως όλοι οι βασικοί  θεσμοί και οργανισμοί κατά την πορεία τους χρήζουν ανανέωσης και βήματα επι τω βελτίω, όχι στασιμότητα. Ο στρατός μας έχει το δικό του αποτύπωμα, τη δική του ταυτότητα και αυτήν πρέπει  βελτιώσει, να την εξελίξει όχι να αντιγράψει άλλους στρατούς που προσαρμόζει το κάθε κράτος στα δικά του δεδομένα και οράματα. Αυτή η εξέλιξη θα είναι προς όφελος του Στρατού και της πατρίδας. Προς τι λοιπόν τόσο μελάνι γκρίνιας, και σχόλια «αδέκαστων»;

Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα είναι ότι άλλο ένα μέλος της κυβέρνησης βάλλεται γιατί θέλει να δουλέψει, και πιθανόν να αναγκάσει με τον τρόπο του να δουλέψουν και άλλοι, που απλά βολεύτηκαν στην «αποτροπή», στη μείωση των εξοπλισμών και τελικά στην αθόρυβη θητεία τους με απώτερο σκοπό την μακροημέρευση στις καρέκλες τους.

Όπως και να έχει, είναι βέβαιο ότι η πολιτική ιεραρχία του «Πενταγώνου» όπως κάποιοι αρέσκονται να ονομάζουν, στο σύνολό της ενστερνίζεται το όραμα του πρωθυπουργού, την αλλαγή προς όφελος της πατρίδας. Στο τέλος, ο πρωθυπουργός αποφασίζει ή απορρίπτει και διαφαίνεται ότι ο συγκεκριμένος έχει βάλει στοίχημα με τον εαυτό του  να πετύχει. Στις εξήντα παρά κάτι ημέρες, δείχνει να μην τα πηγαίνει άσχημα, προς απογοήτευση κάποιων.

…στο βάθος τώρα, ο Αρκάς. Ο κακός Αρκάς και οι επιθέσεις που δέχεται. Χαρακτηριστικό του νεφελώδους μυαλού μας. Δεν μπορώ να ξεχάσω το τραγικό περιστατικό και την πολύνεκρη επίθεση στη Charlie Hebdo. Σκίτσα που το περιεχόμενο τους προκάλεσαν μίσος, φθόνο και τέλος την επίθεση. Τότε, η  πλειοψηφία των χρηστών του διαδικτύου έγραφε Je suis Charlie… και έτσι όφειλε. Το επικροτώ όσο και αν ομολογουμένως με κάποια σκίτσα, σάτιρα διαφωνώ. Όμως η παιδεία μου, μου επιτρέπει να τα επεξεργάζομαι και να τα κατανοώ / αντιμετωπίζω και να συνυπάρχω με αυτά. Προεκλογικά ο Αρκάς δέχθηκε επίθεση, η οποία  συνεχίζεται, γιατί αρκετοί εγχώριοι Je suis τον θεωρούν προπαγάνδα. Αν κοιτάξει κανείς τα σημερινά σκίτσα του Αρκά, τον οποίο ακολουθώ φανατικά, έτσι, προς ενημέρωση των κατ’ επιλογήν και κατά το δοκούν Je suis, δεν καταλαβαίνει κανείς ότι υπάρχει διάθεση ή πρόθεση ανοχής προς την παρούσα κυβέρνηση. Η σάτιρα συνεχίζεται.

 

Το πρόβλημα τελικά αγαπητοί αναγνώστες δεν το έχει ο Κυριάκος, ο Άδωνις, η Κεραμέως, ο Στεφανής, αλλά ούτε και ο Αρκάς…. Το έχουμε εμείς, ο εξυπνακισμός, η μανία μας να μην ανεχόμαστε το νέο, να γινόμαστε δικαστές, να καθοδηγούμαστε από παρέες, πόθους και πάθη. Να παραμένουμε αγκυλωμένοι, φοβικοί, βολεμένοι και βουλιαγμένοι στη νωχελικότητά μας.

Για αυτό λοιπόν … δεν μας αξίζουν αυτοί ( ή μήπως τελικά, εμείς δεν τους αξίζουμε;).

*Γράφει ένα απλός Έλληνας πολίτης

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ