Η σύσταση της νέας κυβέρνησης
Μετά από τις έντονες αντιπαραθέσεις της προεκλογικής περιόδου, τις κομματικές πολώσεις και συσπειρώσεις, τα αριστοτεχνικά fake news, οι εθνικές εκλογές εν τέλει ανέδειξαν την κυβέρνηση που μάλλον επισήμως πλέον σηματοδοτεί και το τέλος του κύκλου της μεταπολίτευσης.
*Της Αντιγόνης Βαφείδου
Βαριά βιογραφικά, επιτυχημένοι επαγγελματίες, τεχνοκρατικό προφίλ και 21 εξωκοινοβουλευτικά στελέχη, είναι η σύσταση της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, η οποία με το συμβολισμό της αριστείας που επιστρέφει έρχεται να αναλάβει τη Χώρα σε μια περίοδο ιδιαίτερα κρίσιμων διεθνών και εγχώριων εξελίξεων.
Η σύσταση του νέου κοινοβουλίου
Με εξαντλημένο το κεφάλαιο που άφορά το κύρος της πολιτικής γενικότερα στα μάτια των Ελλήνων πολιτών, η νέα κυβέρνηση ξεκινάει το έργο της με μηδενική περίοδο χάριτος.
Απέναντί της, ο Σύριζα ο οποίος υπέστη απλώς ελαφρές εκδορές ως προς την απώλεια των ψηφοφόρων του, καθώς και νεοεισερχόμενα μικρά κόμματα λαϊκίστικής υφής και στόφας: πολιτικοί συσχετισμοί που εξασφαλίζουν κάθε άλλο παρά αφλογιστία αντιπολιτευτικού ρόλου και λόγου στα όσα πρόκειται άμεσα να διαδραματιστούν στο σκηνικό των βουλευτικών εδράνων.
Η πρόκληση
Η πρόκληση για τον ιστορικό παρατηρητή αυτή την φορά είναι κατά πόσο η αριστεία που επέστρεψε, θα αντέξει.
Η αξιοκρατική τοποθέτηση στα πράγματα, οι αξιολογικές κρίσεις, οι μεταρρυθμίσεις που επιβάλλεται να εφαρμοστούν, ώστε οι νέοι μας να έχουν λόγο να επιστρέψουν από το εξωτερικό, ώστε να περιοριστεί ο ανορθολογισμός του διογκωμένου κρατισμού κλ.π είναι ζητούμενα για την ανασυγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.
Παράλληλα, το νέο μοντέλο διακυβέρνησης που φαίνεται να εισάγεται, συνηγορεί στην αποκρυποκράφηση του εξής μηνύματος: «αλλάζουμε, μεταρρυθμίζουμε, εκσυγχρονιζόμαστε».
Η νέα αυτή συνθήκη λοιπόν – για την οποία η πλειοψηφία των πολιτών έδωσε πρόσφατα εντολή – στο εξής, αφορά τον τρόπο υποδοχής της από την ελληνική κοινωνία μακροπρόθεσμα: θα υποδεχτούμε όλα όσα πρεσβεύει αυτή η αριστεία σε πρακτικό επίπεδο με «μακροθυμία» και κατανόηση ως προς τον ανώτερο συλλογικό σκοπό ή θα της ανταπαντήσουμε με χρέωση πολιτικού κόστους και φλερτ στις πρώτες λαϊκίστικές σειρήνες που θα μας χαϊδέψουν τα αυτιά;
Εξ ορισμού οι αστικές δημοκρατίες είναι καμβάς διατύπωσης πολιτικού λόγου και άρα εκτεθειμένες σε όλες τις εκδοχές αντιπολιτευτικής ρητορείας, ανεύθυνης πόλωσης και υπεραπλούστευσης ελκυστικών λύσεων, μόλις ο ρεαλιστικός λόγος διακυβέρνησης γίνεις δυσάρεστος και αντιδημοφιλής.
Επομένως, η Δημοκρατία ως θεσμική και αξιακή κατάκτηση για να προστατευτεί και ταυτόχρονα να εξασφαλίσει “υγεία και μακροημέρευση” στην εκσυγχρονιστική διακυβέρνηση, θα πρέπει πάντα να εξασφαλίζει στους πολίτες ένα περιβάλλον μη-λήθης.
Ένα περιβάλλον δηλαδή ιστορικής μνήμης όπου οι πολίτες καλλιεργούν υπεύθυνη πολιτειακή νοοτροπία, ενώ πάντοτε θυμούνται τις μεγάλες ευκαιρίες που χάθηκαν και το τίμημα που πλήρωσαν όταν παραδόθηκαν στη γοητεία του λαϊκισμού.
Διαφορετικά μια τέτοιου είδους κυκλική, αυτιστική συμπεριφορά εμμονής στον λαϊκισμό δεν θα επιτρέψει στην αριστεία να έρθει και να εδραιωθεί, να ενσταλάξει.
Η αριστεία λοιπόν φαίνεται να επιστρέφει… θα αντέξει;
