*Του Νίκου Αρμένη
Στο SNFRUN δεν είχα ξανατρέξει. Βλέπετε τους βραδινούς αγώνες δεν τους πολυσυμπαθώ καθώς λατρεύω να τρέχω πρωί και μάλιστα νωρίς νωρίς, με την αυγούλα..
Ωστόσο, παρότι φέτος δεν βρισκόμουν στην καλύτερη δυνατή αγωνιστική κατάσταση, την περασμένη Κυριακή στάθηκα κι εγώ στην εκκίνηση της διαδρομής των 10 χλμ αυτού του αγώνα που πάρα πολλοί δρομείς τα τελευταία χρόνια τον περιμένουν πως και πως.
Αρχικά θέλω να σημειώσω ότι οι διοργανωτές παίρνουν άριστα. Η κατανομή των blog εκκίνησης τόσο για τα 6 όσο και τα 10 χλμ, η χρονική απόσταση μεταξύ των εκκινήσεων, οι σταθμοί τροφοδοσίας, ο αριθμός των εθελοντών, ο τερματισμός στο ΚΠΙΣΝ, όλα έχουν προβλεφθεί στην εντέλεια! Ειλικρινά δεν μπορώ να βρω κάποια παρατήρηση και αν την έκανα θα ήμουν ο «γκρινιάρης» της παρέας.
Στάθηκα λοιπόν όπως σας είπα κι εγώ στην εκκίνηση και το συναίσθημα ήταν πρωτόγνωρο. Ο λόγος προφανής. Έχω συνηθίσει να τερματίζω στο Παναθηναϊκό Στάδιο και όχι να ξεκινώ από εκεί τον αγώνα μου. Όμως και μόνο ότι έχεις την τύχη να βρίσκεσαι σε αυτόν τον χώρο έτοιμος να τρέξεις έναν αγώνα δρόμου, αρκεί για να αισθανθείς αυτόν τον ανεξήγητο μαγνητισμό που εκπέμπει το Καλλιμάρμαρο.
Τα πάντα γύρω είναι γιορτινά. Δρομικά γιορτινά. Κι αν κλείσεις τα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα και σκεφτείς ότι βρίσκεσαι εκεί, δυναμώνεις την ψυχή σου λίγο πριν ακουστεί η πιστολιά του αφέτη.
Τα πρώτα δύο χλμ της διαδρομής είναι ανηφορικά μέχρι την πλατεία Μαβίλη αλλά μετά η κλίση είναι σχεδόν και στα 8 χλμ μέχρι τον τερματισμό, κατηφορική.
Στα μάτια μου η Αθήνα τη νύχτα είναι πάντα πιο όμορφη απ’ότι την ημέρα. Τρέχοντας την είδα πανέμορφη κι ας μην μου αρέσει τόσο το βραδινό τρέξιμο. Έλαμπε και γιόρταζε αφήνοντας αυτό το ποτάμι των χιλιάδων δρομέων να γεμίζει με χαρούμενα χρώματα μερικούς από τους κεντρικούς της δρόμους.
Αν και ο τόπος έβραζε με τον υδράργυρο σκαρφαλωμένο στους 30 βαθμούς κελσίου, όλοι έδειχναν να το απολαμβάνουν! Κι εγώ μαζί καθώς μπορεί να πέρασα τη γραμμή του τερματισμού με επίδοση 46:13, αρκετά μακριά από το ατομικό μου ρεκόρ στην απόσταση, αλλά κατάφερα και αυτή τη φορά να τερματίσω χαμογελαστός.
Βλέπεις είναι μερικοί αγώνες που μοιάζουν με βάλσαμο και μπαίνουν στο πρόγραμμα να τους τρέξεις γιατί έχεις ύψιστο καθήκον.
Και του χρόνου λοιπόν SNFRUN!
*Ο Νίκος Αρμένης ειναι δημοσιογράφος και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται ως πολιτικός συντάκτης στο ΑΠΕ και παρουσιάζει την εκπομπή για το τρέξιμο keep Running στην web tv του Star Channel
