Μέσα στην αναταραχή του πυκνού σε πολιτικές εξελίξεις θέρους, μας προέκυψε και το θέμα της αναθεώρησης των Ποινικών Κωδίκων. Μια εκκρεμότητα που για κάθε λειτουργό του Δικαίου χρόνιζε σε επίπεδο αρχής. Γιατί από πλευράς ουσίας εμβαλωματικές ρυθμίσεις γίνονταν από καιρού εις καιρόν. Όπως ήταν εξάλλου αναμενόμενο και επιβεβλημένο.
Αποτελεί στοιχειώδη υποχρέωση του Ποινικού νομοθέτη, να είναι το κατά το δυνατόν επίκαιρος. Και οι ρυθμίσεις που περιλαμβάνονται στο ουσιαστικό και δικονομικό ποινικό δίκαιο να μην είναι τουλάχιστον κραυγαλέα αναντίστοιχες με τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και δεδομένα. Ιδιαίτερα μάλιστα σε έναν τόσο ευαίσθητο τομέα που αφορά θεμελιώδη δικαιώματα, με πρώτο μεταξύ αυτών, το δικαίωμα στην ελευθερία.
Πέρα από το ιστορικό χωρόχρονο, μέσα στο οποίο συντελέστηκε και ολοκληρώθηκε η αναθεώρηση, διάφορα έχουν ειπωθεί για τις δήλες ή μύχιες στοχεύσεις της, όπως επίσης και για το ιδεολογικό πρόσημο που οι νέες ρυθμίσεις και οι τροποποιήσεις των υφισταμένων έχουν. Επισημάνσεις λίγο ή πολύ αναμενόμενες. Η δικαιική κωδικοποίηση από καταβολής της οργανωμένης κοινωνίας, αποτυπώνει το ισοζύγιο κοινωνικών συσχετισμών και ισχυουσών πολιτικών προτεραιοτήτων. Στον βαθμό βέβαια που δεν αντιστρατεύεται και δεν καταλύει τις επιταγές του Κράτους Δικαίου. Σε μια τέτοια περίπτωση θα ανέτρεπε και αυτή την ίδια τη νομιμοποίηση και την κοινωνική αποδοχή της Ποινικής νομοθεσίας. Και κοντά σε αυτή τα θεμέλια της κοινωνικής συνύπαρξης. Ένα αν μη τι άλλο απευκταίο χάος.
Με τις νέες ρυθμίσεις, όπως ορθά τονίστηκε, δημιουργείται η εντύπωση του στοχευμένου μετριασμού ως προς τις συνέπειες και την απαλλαγή από ποινικές ευθύνες όσων έχουν εμπλακεί στην εκπροσώπηση του Ελληνικού Κράτους. Εύλογα ανατρέχει κανείς στους θιασώτες των Πρεσπών. Αν και στην περίπτωση αυτή υπάρχει σειρά άλλων βαρύτερων αδικημάτων, σε περίπτωση που κανείς ενδιαφερθεί να αναζητήσει και να στοιχειοθετήσει ευθύνες.
Υπάρχει ωστόσο και η ρύθμιση του άρθρου 141 του Ποινικού Κώδικα περί της ευθύνης όσων εκθέτουν τη χώρα σε κίνδυνο αντιποίνων. Όσοι δηλαδή με κάθε είδους πράξεις ή προκλητικές ενέργειες εκθέτουν τη χώρα σε αντίποινα ή διακυβεύουν τις φιλικές σχέσεις της Ελλάδας με άλλα κράτη. Με τη νέα μάλιστα ρύθμιση η ευθύνη αυτή επιτείνεται καθώς παύει να απαιτείται να υπάρχει πρόθεση του υπαιτίου, όπως ίσχυε με το μέχρι σήμερα ισχύον καθεστώς. Έτσι ακόμα και οι κάθε λογής αερολόγοι, που με το ελαφρυντικό της επιπολαιότητας ή ελαφρότητας, ανέπτυσσαν τερατολογίες και συνωμοσιολογίες ακόμα και στον δημόσιο βίο και βάζανε σε κίνδυνο τις σχέσεις της χώρας με σημαντικά φιλικά κράτη, θα μπορούν να κληθούν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της ανευθυνότητάς τους.
Ως χώρα και ως κοινωνία δυστυχώς βιώσαμε και βιώνουμε ανάλογες κωμικοτραγικές καταστάσεις. Με θεωρίες συνωμοσίας, που αφορούν δήθεν υπέρτερες δυνάμεις, που δήθεν επιβουλεύονται την Πατρίδα μας και το καλό μας. Με ‘πράκτορες’ που καίνε τα δάση μας συντονισμένα -εξαιρουμένης της αποδεδειγμένης δράσης της ΜΙΤ- για να καλυφθούν οι ευθύνες της ανεπάρκειας του κρατικού μηχανισμού. Με ‘προαιώνιους αντιπάλους’, μεταξύ των οποίων την τιμητική του έχει το Ισραήλ, στο οποίο πλέον με καθυστέρηση ετών τόσα επενδύουμε και σε δήθεν διεθνή κέντρα επιβουλής με πρώτες τις ΗΠΑ, εις τέρψιν της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης και πλέον της Ρωσίας. Τρανό παράδειγμα η ‘υπόθεση Πυθία’ και οι ‘δράκοι’ για μικρά παιδιά, που αυτή αφορά.
Σίγουρα η πολιτική παιδεία δεν είναι θέμα Ποινικού Κώδικα. Αποτελεί ωστόσο στοιχειώδη υποχρέωση της Πολιτείας, σε επίπεδο αρχής, να ‘κολάσει’ όσους με πράξεις ή παραλείψεις εκθέτουν τη χώρα. Και η βλακεία δεν μπορεί πλέον να αποτελεί την εύκολη λύση απαλλαγής.
