Να βλέπει το παιδί της να μην τα καταφέρνει και να το αφήσει απ έξω; Αν δεν το έκανε αυτή, θα το έκανε κάποια άλλη.
Γράφει ο Σπύρος Λάμπρου
Τελικά η μαμά θα έπινε και καφέ με την Τασία. Και θα λέγανε για τα παιδιά που δεν κάνουν οικογένεια λόγω κρίσης. Για τα παιδιά που άφησαν την χώρα και έφυγαν στο εξωτερικό… ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑς ΠΑΙΔΙΑ. Αυτά που άφησαν τις χρωματιστές σημαίες των κομμάτων που τους υποσχέθηκαν μια καλύτερη ζωή, έβαλαν στην μέσα τσέπη του μπουφάν τους, εκεί στην καρδιά μια οικογενειακή φωτογραφία και υποσχέθηκαν σε μια σημαία… αυτή της πατρίδας τους ότι όσο και αν τους πλήγωσε, θα την αγαπούν πάντα. Ακόμη και αν δεν γυρίσουν ποτέ. Ακόμη και αν τα παιδιά τους πάρουν την γερμανική, αμερικάνικη, βρετανική η αυστραλιανή υπηκοότητα.
Η κουβέντα σ αυτά τα δικά μας παιδιά του εξωτερικοί θα έρθει από τα κουλουράκια του καφέ. Που τα έφτιαξε μια άλλη μαμά για να τα στείλει στο δικό της παιδί που έφυγε, επειδή δεν είχε έναν δικό του άνθρωπο να τον βάλει σε μια δουλειά για τους δικούς μας.
Οι μαμάδες τον καφέ τον πίνουν μέτριο, άλλα οι τελευταίες εξετάσεις δεν ήταν ιδιαίτερα καλές και ο γιατρός τους ζήτησε να κόψουν την ζάχαρη. Έβαλαν μόνο λίγο… στη μυτούλα του κουταλιού. Για να μην είναι πικρός. Όμως το στόμα ήταν στεγνό, Τα μάτια υγρά, τα χέρια ιδρωμένα και κάπου εκεί χάθηκαν και τα ονόματα της κάθε μιας.
Είχαν ένα όνομα όλες. “Μαμά” Και τα παιδιά γύρω τους… ήταν τα δικά τους παιδιά. Να ναι καλά όλα είπαν.
Και λίγο πριν γυρίσουν το φλιτζάνι για να δουν τι λέει η τύχη… μονολόγησαν: Εκλογές έρχονται… να δούμε που θα τα βολέψουμε. Αλλιώς ψήφο δεν έχει.
Τι θα μαγειρέψετε αύριο;
