Επιτέλους χθες μετά από τέσσερα και πλέον χρόνια που κυριάρχησε το ψέμα, η επιβράβευση της μετριότητας με ταυτόχρονη δίωξη της αριστείας, οι απίστευτες σε κόστος για τη χώρα ψευτομαγκιές, αλλά πάνω από όλα ο χειρότερος και πιο επικίνδυνος εθνομηδενισμός που έχει βιώσει ποτέ η χώρα, παραιτήθηκε η κυβέρνηση Τσίπρα, ανοίγοντας το δρόμο σε περίπου ένα μήνα να επανέλθει η Ελλάδα σε μια κανονικότητα. Η μάχη για την επίτευξη αυτού του καθόλα εθνικής σημασίας στόχου, απέχει πολύ από το να έχει κριθεί, και πρέπει στην εκλογική αναμέτρηση της 7ης Ιουλίου, να κερδηθεί αποφασιστικά με καθαρή αυτοδυναμία της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Ο στόχος της αυτοδυναμίας όχι μόνο είναι εθνικά κρίσιμος, αλλά έχει καθοριστική σημασία και για το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης.
Όλοι θυμόμαστε, με οργή πλέον, τις μπαρούφες τους 2015, ότι πάμε να αλλάξουμε την Ευρώπη, θα βαράμε νταούλια και οι δανειστές θα χορεύουν, και όλα αυτά τα τραγικά τα οποία όχι μόνο απείχαν έτη φωτός από την πραγματικότητα, αλλά κόστισαν στην Ελλάδα δισεκατομμύρια Ευρώ, και την οδήγησαν με αποκλειστική ευθύνη των εθνομηδενιστών που κατέλαβαν με ψέματα την εξουσία, να απωλέσει σημαντικό χώρο στον κρίσιμο τομέα του εθνικού συμφέροντος και να βρίσκεται υπό την απειλή απώλειας εθνικής κυριαρχίας. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα χρειαστεί τόμους για να περιγράψει την βαρύτατη ζημιά που έγινε σε εθνικό επίπεδο, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό για την Ελλάδα, τα τέσσερα και πλέον τελευταία χρόνια.
Τα αποτελέσματα της δράσης της παρέας των εθνομηδενιστών, των αδυσώπητων εχθρών κάθε είδους αριστείας και των αντιπάλων της δυτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας τα γνωρίζει ο ελληνικός λαός από πρώτο χέρι και έδωσε την πρώτη ηχηρή απάντησή του σε αυτό το θίασο της συμφοράς στις Ευρωεκλογές της 26ης Μάϊου. Το ίδιο πρέπει να κάνει με ακόμη πιο βροντερό τρόπο, στις εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου.
Αξίζει όμως για το βασικό σκεπτικό του παρόντος κειμένου να αναλογιστούμε τι έγινε στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Ευρώπη, σε αυτό το διάστημα.
Το 2015 είχαμε μια Ευρώπη, με μια πανίσχυρη Άγκελα Μέρκελ στη Γερμανία, η οποία με μια κίνηση έστελνε σπίτι της οποιαδήποτε κυβέρνηση δεν ήταν της αρεσκείας ή τολμούσε να σηκώσει το ανάστημά της για το εθνικό της συμφέρον. Το ζήσαμε αυτό ως Έλληνες, όταν στην ουσία η Μέρκελ και τα εργαλεία της στις Βρυξέλλες τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά, που έβγαζε αποδεδειγμένα τη χώρα από την οικονομική κρίση, αλλά είχε ένα Πρωθυπουργό ο οποίος δεν έσκυψε τη μέση σε εντολές για περεταίρω μέτρα εξαθλίωσης του ελληνικού λαού, και σίγουρα δεν επρόκειτο να γίνοντας συνεργός στο ξεπούλημα της Μακεδονίας και του εθνικού συμφέροντος της χώρας, σε μια επαίσχυντη συμφωνία όπως αυτή των Πρεσπών.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη, βλέποντας την κωλοτούμπα του Τσίπρα και της παρέας του, υπήρξαν λαοί οι οποίοι απέφυγαν τη σφαίρα της καταστροφής, με το να μην τσιμπήσουν σε παρόμοιους τσαρλατανισμούς, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την τύχη που επεφύλαξαν οι Ισπανοί ψηφοφόροι στο αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ του 2015, τους Podemos.
Σήμερα, μετά από όλα αυτά όμως, μιλάμε για μια άλλη Ευρώπη. Μια Ευρώπη πληγωμένη. Μια Ευρώπη της οποίας οι πολιτικές δυνάμεις που αποτελούσαν τους πυλώνες της έχουν υποστεί σημαντικό πλήγμα, διαβρωμένες από συμφέροντα εθνομηδενισμού τύπου Σόρος, στη περίπτωση των Σοσιαλδημοκρατικών Κομμάτων, που σχεδόν έχουν αφανιστεί, αλλά και με σοβαρές απώλειες στη δύναμή τους, στην περίπτωση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, το οποίο λόγω ενός φοβικού συνδρόμου απέναντι στην αριστερά και τη σοσιαλδημοκρατία, ενστερνίστηκε κάποιες θέσεις οι οποίες δεν συνάδουν με τις βασικές πολιτικές και ιδεολογικές του αρχές. Πολύ απλά τα συντηρητικά κόμματα στην Ευρώπη, διαβρώθηκαν και απομακρύνθηκαν από τις πατριωτικές αρχές, τις πολιτικές προάσπισης του εθνικού συμφέροντος και των αρχών της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας, που πρέσβευαν ηγέτες όπως η Μάργκαρετ Θάτσερ και ο Ρόναλντ Ρέηγκαν.
Αυτή η διάβρωση εκφράστηκε πανευρωπαϊκά τα τελευταία χρόνια, μέσα από τις λάθος και πολλές φορές προκλητικές για τα πατριωτικά συμφέροντα των χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών.
Όλο αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, να αρχίσουν να εμφανίζονται σε όλη την Ευρώπη, κόμματα και πολιτικοί, οι οποίοι βάζοντας ως σημαία τον πατριωτισμό και το σεβασμό του εθνικού συμφέροντος, και καταγγέλλοντας ταυτόχρονα τις Βρυξέλλες κατάφεραν και καταφέρνουν να προσεταιριστούν μεγάλο μέρος της αστικής τάξης, των νοικοκυραίων, στη Ευρώπη, και είτε να κυριαρχήσουν είτε να αποκτήσουν σημαντική δύναμη στην πολιτική σκηνή των χωρών τους.
Δεν είναι καθόλου τυχαία, και βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στα παραπάνω αναφερόμενα λάθη, η εμφάνιση των Σαλβίνι, Ορμπάν και λοιπών συγγενών. Το μήνυμα μπορεί να μην ήταν συντριπτικό, αλλά ήταν σαφές στις Ευρωεκλογές. Όσοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν δεν προσφέρουν υπηρεσία και κάνουν κακό στις χώρες τους και στην Ευρώπη γενικότερα.
Και με βάση όλα αυτά είναι που έρχεται στο προσκήνιο η σημασία της εκλογικής αναμέτρησης της 7ης Ιουλίου, το πόσο απαραίτητο είναι να υπάρξει καθαρή αυτοδυναμία της ΝΔ, και η ευκαιρία που θα δημιουργήσει για την Ελλάδα και την Ευρώπη.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Ελλάδα είναι η χώρα παράδειγμα για τις λάθος πολιτικές των Βρυξελλών και των χωρών που επέβαλλαν αυτές τις πολιτικές, βλέπε Γερμανία. Μέσα λοιπόν από την Ελλάδα μπορεί να ξεκινήσει η αλλαγή πλεύσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο, και όχι με μπαρούφες τύπου 2015, αλλά με ουσιαστική αλλαγή πορείας.
Η κυρία Μέρκελ, είναι όχι μόνο αδύνατη πολιτικά πλέον, στην ουσία δεν υπάρχει πολιτικά η ίδια και κινδυνεύουν με πολιτική εξαφάνιση και οι διάδοχοί της. Μια καθαρή επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στις εκλογές της 7ης Ιουλίου, θα σηματοδοτήσει αυτή την αλλαγή πορείας δείχνοντας ότι ο σωστός δρόμος είναι αυτός που προωθεί μια Ευρώπη, η οποία απαντά στο λαϊκισμό με πολιτικές που σέβονται τον πατριωτισμό των χωρών μελών, το εθνικό τους συμφέρον, την εθνική τους κυριαρχία, και τις θεμελιώδεις αρχές της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας.
Μέσα από την καθαρή επικράτηση της ΝΔ στην κάλπη της 7ης Ιουλίου, μπορεί να περάσει αυτό το μήνυμα μέσω της Ελλάδας, σε όλη την ΕΕ και να μετουσιωθεί στην σύνθεση και στην πολιτική που θα εφαρμόσει η νέα Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπό τον Μάνφρεντ Βέμπερ. Διότι είναι όχι απλά απαραίτητο, αλλά επιτακτικά αναγκαίο η νέα Κομισιόν, να δείξει έμπρακτα ότι πήρε το μήνυμα και θα προχωρήσει σε μια σαφή αλλαγή πορείας, όπου πατριωτισμός, εθνικό συμφέρον και εθνική κυριαρχία, είναι αντικείμενα απόλυτου σεβασμού και προστασίας από τις Βρυξέλλες. Πρέπει να αντιληφθούν οι ηγέτες της Ευρώπης ότι αυτό αποτελεί μονόδρομο για την ενίσχυση τους οικοδομήματος της Ενωμένης Ευρώπης και όχι απειλή.
Τέλος, θα πρέπει κάποιοι να ξεπεράσουν τις εμμονές τους και να αντιληφθούν ότι Ευρώπη και Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να βαδίσουν μαζί για το καλό του διεθνούς συστήματος και για το καλό και την ευημερία των δυο πλευρών του Ατλαντικού. Γιαυτό είναι καιρός να σταματήσουν οι Ευρωπαίοι να επηρεάζονται από το υπαλληλικό προσωπικό συστημάτων τύπου Σόρος, και να αποδεχθούν ότι πρέπει να συνεργαστούν με τον Ντόναλντ Τράμπ στην Ουάσιγκτον. Είναι και αυτό ένα μεγάλο διακύβευμα για τη νέα Κομισιόν.
Πέρα λοιπόν από την επαναφορά της χώρας στην κανονικότητα και τη διάσωσή της από το ρεσάλτο του εθνομηδενισμού και της επιβράβευσης της αχρηστίας το αποτέλεσμα της 7ης Ιουλίου, θα μπορούσε να σηματοδοτήσει και την απαιτούμενη αλλαγή πορείας για την Ευρώπη.
Και αυτό μόνο μέσα από καθαρή και ενισχυμένη αυτοδυναμία του Κυριάκου Μητσοτάκη και της ΝΔ μπορεί να προέλθει.
*Ο Δημήτρης Απόκης, είναι Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University, μέλος του The International Institute of Strategic Studies, και διετέλεσε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, το Στέητ Ντιπάρτμεντ, και το Πεντάγωνο, στην Ουάσιγκτον.
