Πριν πέντε χρόνια η Ρένα Δούρου παρουσιαζόταν όχι μόνον ως η αδιαμφισβήτητη κυρίαρχος των Περιφερειακών Εκλογών, αλλά και ως η “δελφίνος” η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει τη διάδοχο του Αλέξη Τσίπρα…
Είχα καταφέρει να “ερεθίσει” τα αριστερά αντανακλαστικά των κατοίκων του Λεκανοπεδίου και να κατεβάσει εκατοντάδες πολίτες προκειμένου να πανηγυρίσουν τη νίκη της Αριστερής υποψήφιας έναντι του “μνημονιακού” Γιάννη Σγουρού, ο οποίος ήταν ομολογουμένως ο πιο πετυχημένος Περιφερειάρχης στην Ιστορία της πόλης.
Η νίκη της Δούρου, αποτέλεσε πράγματι στις εκλογές αυτές το εφαλτήριο της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ, μιας και η Ν.Δ. είχε κερδίσει τις περισσότερες από τις Περιφέρειες, όπως και τους περισσότερους Δήμους, ενώ όπου αυτό δεν ήταν εφικτό, στήριξε “ευρωπαϊστές” υποψηφίους, προερχόμενους κυρίως από το ΚΙΝΑΛ.
Η άνοδός της στο πολιτικό στερέωμα ήταν εντυπωσιακή. Τα ΜΜΕ δεν την αγνόησαν, αντίθετα την υποστήριξαν, ενώ το βράδυ των πανηγυρισμών για τη νίκη της οι θεατές θυμούνται την περιφερειάρχη, με ύφος ντίβας (τουλάχιστον από το Χόλιγουντ) να ζητά από τους συνεργάτες της να κάνουν ένα βήμα πίσω, προκειμένου να βγούν από το τηλεοπτικό πλάνο…
Κάποιοι τότε είχαν μιλήσει για αλαζονεία, κάποιοι για μεθοδική τοποθέτηση ενός νέου πολιτικού προϊόντος το οποίο όμως είχε έρθει για να μείνει…
Πολλοί περίμεναν ότι θα εκμεταλλευόταν τη θέση της προκειμένου να ξεχωρίσει έναντι των υπόλοιπων στελεχών της “Αριστεράς” και να καταστεί η αδιαμφισβήτητη διάδοχος του Αλέξη Τσίπρα.
Όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα επιθυμούσε, ούτε όπως τα σχεδίαζε:
Κατά την παντοδυναμία της, κανείς δεν περίμενε ότι η ίδια θα επέτρεπε να έχουν προνομιακή αντιμετώπιση ο σύντροφός της, ο αδελφός της και η νύφη της οι οποίοι βρέθηκαν σε κυβερνητικές θέσεις και κυβερνητικούς ρόλους. Κι όμως έγινε ακριβώς το αντίθετο…
Στη συνέχεια, ήρθε η Μάνδρα, όπου 26 συμπολίτες μας πνίγηκαν μέσα στα αυτοκίνητα και τα σπίτια τους. Κάπως έτσι άρχισαν να αναδεικνύονται οι ευθύνες και η αδυναμίες στην διοίκησή της, όπου η Περιφέρεια δεν ειδοποίησε κανέναν πολίτη προκειμένου να προφυλαχθεί (ως όφειλε) και ενώ γνώριζε το πρόβλημα, είχε στοιβάξει στα συρτάρια της τις αναγκαίες μελέτες για την αντιμετώπισή του…
Παρά τις ανεπάρκειες στη διοίκησή της, και ενώ θα περίμενε κανείς μια ταπεινή συμπεριφορά από την Περιφερειάρχη, αλλά και μια συγγνώμη για τις 26 χαμένες ζωές, οι πολίτες διαπίστωσαν μετακύλιση ευθυνών και αλαζονικό ύφος.
Και κάπως έτσι, και ενώ οι ενδείξεις είχαν διαφανεί, οδηγηθήκαμε στη δεύτερη τραγωδία που συνέβη κατά τη διάρκεια της θητείας της, την πυρκαγιά στο Μάτι, όπου επιβεβαιώθηκε και πάλι η ανεπάρκεια της διοίκησής της.
Και εδώ οι πολίτες θα περίμεναν ταπεινότητα, συγγνώμη, παραίτηση ή κάποια ενέργεια που να ακτινοβολεί τη συνειδητοποίηση από την πλευρά της του γεγονότος ότι 100 ψυχές κάηκαν ζωντανές, ο δημόσιος λόγος της Περιφέρειας (που μάλλον αδειάστηκε και από την κεντρική κυβέρνηση) περιστρεφόταν γύρω από τα αυθαίρετα, τη δήθεν πολιτική στοχοποίησή της κλπ. Καμία κουβέντα όμως για την ταμπακιέρα, καμία κουβέντα για τις 100 απώλειες συνανθρώπων μας σε καιρό ειρήνης, καμία συγγνώμη για την ανεπάρκειά τους!
Και κάπως έτσι η κα Δούρου έφτασε στην προεκλογική περίοδο, με τη Δικαιοσύνη να της έχει ασκήσει ατιμωτικές διώξεις για τις δύο αυτές περιπτώσεις. Αλλά ούτε πάλι απευθύνθηκε με σεμνότητα στους ψηφοφόρους, επιλέγοντας να εκτεθεί με μια καμπάνια που προκαλούσε το δημόσιο αίσθημα υπενθυμίζοντας τις ευθύνες για το Μάτι…
Η ίδια δεν περίμενε ότι το αποψινό αποτέλεσμα θα ήταν τόσο ατιμωτικό…
Η ίδια ήλπιζε ότι οι “προοδευτικοί’ πολίτες θα της έδιναν μια δεύτερη ευκαιρία.
Δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι όσοι έφταναν στα εκλογικά κέντρα έμπαιναν με έναν και μόνο σκοπό, να τιμωρήσουν την αλαζονεία της Ρένας Δούρου…
Και κάπως έτσι την αποκαθήλωσαν μια και καλή. Και για πάντα!
