Τα δύο κύρια χαρακτηριστικά των λαϊκιστικών κομμάτων είναι α) ο ισχυρισμός τους ότι στην κάθε χώρα υπάρχει μια διακριτή τομή ανάμεσα στην ελίτ και τις πολιτικές δυνάμεις που την εκπροσωπούν και στο λαό και τις δυνάμεις που τον υποστηρίζουν και β) ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο διεκδικούν ή ασκούν την εξουσία που είναι η υπερβάλλουσα δημαγωγία και η ροπή προς άσκηση μέτριας βίας (τραμπουκισμοί). Η μόνη πολιτική δύναμη που εκφράζει τον λαό και τα συμφέροντά του είναι το λαϊκιστικό κόμμα, το οποίο προέρχεται από τα σπλάχνα του λαού και είναι το μόνο αρμόδιο να προσδιορίζει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ ελίτ και λαού.
Του Δημήτρη Τσιόδρα*
Καθώς τα συμφέροντα του λαού είναι αντίθετα με εκείνα της ελίτ, καθένας που πρόσκειται στο λαϊκιστικό κόμμα είναι προοδευτικός, ενώ όλοι οι άλλοι είναι συντηρητικοί, αντιδραστικοί ή και φασίστες. Ο αρχηγός του λαϊκίστικου κόμματος είναι ένα είδος λαϊκού ήρωα που διαθέτει ακατάλυτους δεσμούς με τον κόσμο και αφουγκράζεται και εκφράζει τον πόνο και τις αγωνίες του, ενώ οι αρχηγοί των λοιπών πολιτικών δυνάμεων είναι από συντηρητικοί μέχρι προδότες και όλοι μαζί αποτελούν το κατεστημένο ή το παλιό και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα . Θα ρωτήσετε ίσως αν στην ελίτ ανήκουν οι πιο πλούσιοι επιχειρηματίες. Η απάντηση είναι «όχι όλοι». Στην ελίτ ανήκουν εκείνοι από τους πλουσιότερους που δεν υποστηρίζουν το λαϊκιστικό κόμμα. Οσοι από αυτούς υποστηρίζουν το λαϊκιστικό κόμμα έχουν περάσει τη διαχωριστική γραμμή και βρίσκονται πλέον στο λαϊκό στρατόπεδο. Όταν το κόμμα του λαού διαβεβαιώνει ότι κάτι ισχύει δεν χρειάζεται απόδειξη ή τεκμηρίωση γιατί πρόκειται για γενική αλήθεια που αποδέχεται ο λαός, αφού το κόμμα εκφράζει εξ ορισμού τα λαϊκά συμφέρονται. Οσον αφορά τους νόμους και την ηθική: Πρόκειται για τους νόμους και την ηθική που έχει επιβάλει η ελίτ, επομένως δεν δεσμεύουν το λαό και το κόμμα του. Οι λαϊκές δυνάμεις μπορούν να παραβαίνουν τους νόμους της ελίτ που δεν επιτρέπουν καταλήψεις δημοσίων κτιρίων ή αντισυγκεντρώσεις ή άσκηση βίας εναντίον των αντιπάλων γιατί αυτοί αγωνίζονται για το καλό του λαού, ενώ όλοι οι άλλοι (οι δυνάμεις της ελίτ) πρέπει να τιμωρούνται παραδειγματικά όταν κάνουν τα ίδια, γιατί οι τελευταίοι αγωνίζονται εναντίον του λαού. Αν σκεφθείτε ότι πρέπει η ίδια συμπεριφορά να έχει την ίδια αντιμετώπιση από την αστυνομία και τη δικαιοσύνη, σημαίνει ότι ταυτίζετε τους αγωνιστές των λαϊκών συμφερόντων με τους εγκάθετους της διεφθαρμένης ελίτ, με δυο λόγια είσθε το λιγότερο παραπλανημένος, αφού δεν έχετε αντιληφθεί ότι μετράνε κυρίως τα κίνητρα και οι προθέσεις, στην αξιολόγηση των οποίων προβαίνει εξ ορισμού το κόμμα του λαού. Για όσους ακόμη δυσκολεύονται θα φέρω μερικά παραδείγματα για να καταλάβουν:
Όταν ο κ. Μαρινάκης συνομιλούσε με τον κ. Νίκο Παππά δεν ήταν μέλος της ελίτ αλλά ένας υποψήφιος προοδευτικός, αξιοπρεπής και ευκατάστατος άνθρωπος. Θα κουβέντιαζε μαζί του ο Νίκος, αν ο Μαρινάκης δεν ήταν εντάξει; Όταν όμως o κ. Μαρινάκης αρνήθηκε να κάνει αυτό που του ζήτησε ο εκπρόσωπος των προοδευτικών δυνάμεων έδειξε τον αληθινό εαυτό του: ένας πάμπλουτος, αδίστακτος και υπόδικος εφοπλιστής που πίνει το αίμα του λαού.
Τα σκάφη, στα οποία φιλοξενούνταν τα μέλη του παλιού συστήματος τα οποία κατηγορούσε ο κ. Τσίπρας, ανήκαν στην ελίτ, ενώ το σκάφος το οποίο παραχωρήθηκε στον κ. Τσίπρα ήταν λαϊκό, αφού η ιδιοκτήτρια του πρόσκειται ιδεολογικά στο κόμμα του λαού. Θα έμπαινε ποτέ κοτζάμ πρωθυπουργός της αριστεράς σε σκάφος της ελίτ;
Το 3ο μνημόνιο είναι βέβαια νεοφιλελεύθερο, αλλά δεν είναι νεοφιλελεύθεροι αυτοί που το εφαρμόζουν, γιατί αυτοί εξ ορισμού είναι εναντίον της ελίτ (ελληνικής και ευρωπαϊκής) και εκπροσωπούν τις λαϊκές δυνάμεις. Θα μπορούσε ποτέ ο λαός να στραφεί κατά του εαυτού του;
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην Κυβέρνηση χωρίζοντας στα δύο την κοινωνία («Ή εμείς ή αυτοί», «Γερμανοτσολιάδες», «Τρόικα Εσωτερικού», «Αριστερά-Δεξιά» «Νικητές και ηττημένοι του εμφυλίου») και δημαγωγώντας ασύστολα («Θα καταργήσω τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο», «Θα καταργήσω τον ΕΝΦΙΑ»). Με τις επιλογές του οδήγησε σε επιδείνωση της οικονομίας και στασιμότητα. Ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να επαναλάβει τα ίδια, γιατί η πλειοψηφία των ψηφοφόρων δεν τον πιστεύει πλέον και δυσπιστεί και ως προς τα πολιτικά δόγματα που διακήρυσσε. Το ιδεολογικό οικοδόμημα έχει ραγίσει και επίκειται η κατάρρευσή του.
Αυτό το παραμύθι τελείωσε. Η πορεία είναι πλέον προδιαγεγραμμένη: Περιμένει βαριά ήττα τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές. Κάποιοι δίνουν ιδεολογικό πρόσημο σε αυτή την αναμέτρηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκπροσωπεί καμιά απολύτως ιδεολογία αλλά τον λαϊκισμό, τον τυχοδιωκτισμό και τη δημαγωγία. Δυσκολεύεται να πει ακόμη και σε ποια ομάδα ανήκει στην Ευρώπη. Μαζεύει από βασιλόφρονες, μέχρι οπαδούς του Ακη Τσοχατζόπουλου και της λαϊκής δεξιάς, με μοναδικό γνώμονα την καρέκλα. Ο λαϊκισμός θα αποδυναμωθεί, αλλά δεν θα εξαφανιστεί, γιατί έχει ρίζες στην κοινωνία. Η διακυβέρνηση του Κυρ. Μητσοτάκη μπορεί να δείξει στους Ελληνες ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Να σημάνει την αρχή μιας νέας εποχής με κυρίαρχες τις δυνάμεις της σοβαρότητας και του ορθολογισμού, του πραγματικού κι όχι του ψευδεπίγραφου προοδευτισμού.
* Ο Δημήτρης Τσιόδρας είναι δημοσιογράφος, υποψήφιος βουλευτής της ΝΔ στην Α’ Αθηνών
