Κάποια στιγμή σε αυτή τη χώρα πρέπει να αρχίσουμε να λέμε κάποια πράγματα ωμά και χωρίς περιτύλιγμα, έτσι ώστε ως λαός και ως έθνος να έχουμε μέλλον σε μια τρικυμιώδη περίοδο που έχει ξεκινήσει σε παγκόσμια κλίμακα. Παρακολουθούμε από χθες την τραγωδία αυτών που διαγκωνίζονται να σφετεριστούν την εντός εισαγωγικών νίκη των Σοσιαλιστών του Πέντρο Σάντσεθ, στις εκλογές τις Ισπανίας, και το μόνο που θα μπορούσε να αποκομίσει κάθε λογικός και πάνω από όλα κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του, είναι ότι σε μεγάλη κλίμακα της ηγεσίας και του πολιτικού προσωπικού της χώρας, επικρατεί πλήρης τρικυμία εν κρανίω.
Κάποιοι βλέπουν μεγάλη νίκη των δυνάμεων της Αριστεράς και ανατροπή του συντηρητικού ρεύματος που σαρώνει την Ευρώπη. Κάποιοι άλλοι βλέπουν ήττα του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Κυριάκου Μητσοτάκη, μέσω της ήττας του Λαϊκού Κόμματος στην Ισπανία. Κάποιοι άλλοι βλέπουν αριστερή επέλαση στη Νότια Ευρώπη. Νεαρός επικεφαλής κόμματος σφραγίδα, το οποίο για την ιστορία οδήγησε την Ελλάδα με την προηγούμενη ηγεσία του σε τετραετή περιπέτεια, της οποίας τα αποτελέσματα θα αρχίσουμε να βιώνουμε σύντομα, βλέπει προοδευτική επιτυχία. Ο πρώην Πρωθυπουργός, Επικεφαλής της Ανύπαρκτης Σοσιαλιστικής Διεθνής, και αρχηγός άλλου κόμματος σφραγίδα, βλέπει αναχώματα, ανατροπές, και διαφορετικότητες, και καλά κρασιά. Εάν αυτό δεν είναι ο κανόνας της τρικυμίας εν κρανίω, αναρωτιέμαι τι είναι;
Ας δούμε λοιπόν τι πραγματικά συνέβη στην εκλογική αναμέτρηση της Ισπανίας, γιατί το να σερβίρει κανείς αμάσητο σανό σε ένα λαό ο οποίος έχει συνηθίσει να ενημερώνεται από σλόγκαν και τίτλους, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για το μέλλον μιας χώρας η οποία έχει βουλιάξει στο γκρεμό και απλά δεν το ξέρει.
Ο κ. Σάντσεθ και οι Σοσιαλιστές, πήγαν σε πρόωρες εκλογές έχοντας αναλάβει τη διακυβέρνηση, μετά την απώλεια ψήφου εμπιστοσύνης της κυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος, το οποίο κυβερνούσε για μακρά χρονική περίοδο και ήταν βουτηγμένο σε λάσπη σκανδάλων. Άσχετα εάν κάποιοι ξεχνούν ότι η κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόϊ, κράτησε την Ισπανία ζωντανή και την οδήγησε σε ήρεμα νερά μετά από μια δεινή οικονομική κρίση.
Κέρδισαν, χωρίς αυτοδυναμία, μια εκλογική αναμέτρηση απέναντι σε ένα Λαϊκό Κόμμα με την παραπάνω εικόνα και πολυδιασπασμένο, αφού τόσο το κεντρώο συντηρητικό κόμμα των Ciudadanos, όσο και το σκληρά συντηρητικό Vox, προέρχονται από τα σπλάχνα του Λαϊκού Κόμματος.
Ταυτόχρονα ο Σύριζα του 2015, γνωστός ως Podemos, υπέστη πλήγμα, παρά το γεγονός ότι στην ουσία παρακαλάει να κάνουν ο Σάντσεθ και οι Σοσιαλιστές το μοιραίο λάθος να σχηματίσουν κυβέρνηση μαζί τους.
Και ας έρθουμε στο εύκολα χαρακτηριζόμενο από κάποιους ακροδεξιό Vox. Τι πραγματικά είναι λοιπόν το Vox, διότι όπως έχω αναφέρει πολλάκις στην αρθρογραφία μου είναι πολύ εύκολη και προσφιλής στις τάξεις των μεταμοντερνιστών – παγκοσμιοποίησης η ταμπέλα ακροδεξιός, φασίστας, ρατσιστής.
Το να ήταν ο παππούς σου με το Φράνκο, δεν σε καθιστά αυτόματα φασίστα. Κάπου πρέπει να τελειώσει αυτή η ανεύθυνη και επικίνδυνη πλάκα, από τα υπαλληλικά των μεταμοντερνιστών – παγκοσμιοποίησης μέσα ενημέρωσης, διότι προοδευτικά θα τινάξει την Ευρώπη στον αέρα.
Το Vox, ιδρύθηκε στις 17 Δεκεμβρίου του 2013, προερχόμενο από διάσπαση του Λαϊκού Κόμματος. Τα στελέχη που έφυγαν από το Λαϊκό Κόμμα και το δημιούργησαν, ιδεολογικά ήταν νεοσυντηρητικοί (Neoconservatives) και κοινωνικά συντηρητικοί (Social Conservatives). Οι βασικοί λόγοι που έφυγαν από το Λαϊκό Κόμμα, ήταν η βία και η τρομοκρατία της ΕΤΑ και ο χειρισμός της από την κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος, η δημοσιονομική πολιτική της κυβέρνησης, η επιθυμία για μια πιο κεντρική διακυβέρνηση σε σύγκριση με το σύστημα που επικρατεί σήμερα στην Ισπανία, και η σκληρή τους στάση απέναντι στις διασπαστικές τάσεις Βάσκων και Καταλανών, χαρακτηρίζοντας το νέο Κόμμα δεξιό και χριστιανοδημοκρατικό. Σήμερα ποιος τα αναφέρει αυτά; Κανείς. Εκείνο που εσκεμμένα προτάσσεται είναι κάποιες σκληρές θέσεις, και το μεγάλο του έγκλημα είναι ότι τάσσεται με κρυστάλλινο τρόπο κατά της γερμανικής Ευρώπης, υπέρ της απέλασης των παράνομων μεταναστών, υπέρ της αυστηροποίησης της νομοθεσίας για τις αμβλώσεις και υπέρ της ποινικοποίησης των αποσχιστικών κομμάτων. Και το χειρότερο όλων εκφράζει ανοικτά θαυμασμό για τον Αμερικανό Πρόεδρο, Ντόναλντ Τράμπ.
Ο Θεός να βάλλει το χέρι του, μιλάμε για αγριοφασίστες, που πρέπει να ριχτούν στην πυρά. Άραγε διερωτήθηκε κανείς, γιατί αυτές οι θέσεις γίνονται όλο και ποιο δημοφιλείς, γιατί από τη μη εκπροσώπηση στη Βουλή της Ισπανίας ξεπέρασαν το 10% και πήραν 24 έδρες, και ποιος φταίει λοιπόν η πλάκα.
Ας τελειώνουμε λοιπόν με την πλάκα και καλό θα είναι κάποιοι να μην ψάχνουν με σπουδή, τη μύγα μέσα στο γάλα, για να πείσουν τον Ελληνικό λαό και πιθανόν τους εαυτούς τους, ότι μέσω Ισπανίας θα αναστραφεί ένα κλίμα απογοήτευσης και οργής εναντίον ενός αποτυχημένου μεταμοντερνιστικού συστήματος σε όλη την Ευρώπη.
Ειδικά κάποιοι που βλέπουν αριστερή επανάσταση στο Νότο της Ευρώπης και επιτίθενται προσωπικά στον Αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, ανακαλύπτοντας δήθεν αδελφά κόμματα, μάλλον τους διαφεύγει το 30% + του Σαλβίνι στη γειτονική Ιταλία. Στις 27 Μάϊου το πρωί θα τρέχουν να κρυφτούν.
Και καλά θα κάνει ο κ. Σάντσεθ, εάν έχει ίχνος πολιτικής σοβαρότητας και πονάει τη χώρα του να κάνει ότι είναι δυνατόν για το σχηματισμό μιας ισχυρής και ρεαλιστικής κυβέρνησης με το σοβαρό συντηρητικό κόμμα των Ciudadanos, που κάποιοι Ποταμίσιοι, που τους έχει πάρει το ποτάμι εδώ στην Ελλάδα και δεν το έχουν πάρει χαμπάρι, έτρεξαν να το ταυτίσουν με το χάλι τους.
Ας τελειώνουμε λοιπόν με την πλάκα, γιατί νίκες και υποτιθέμενοι θρίαμβοι με τη μέθοδο της εις άτοπων απαγωγής, δεν υπάρχει.
*Ο Δημήτρης Απόκης, είναι Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University, μέλος του The International Institute of Strategic Studies, και διετέλεσε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, το Στέητ Ντιπάρτμεντ, και το Πεντάγωνο, στην Ουάσιγκτον.
