Από την πρώτη ημέρα της ίδρυσής του το κράτος του Ισραήλ αποτελεί μια πολύ ειδική περίπτωση και κατά την ταπεινή προσωπική μου άποψη ένα εξαιρετικό παράδειγμα για τη στρατηγική που θα πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα στη δύσκολη εποχή την οποία διέρχεται ως κράτος, αλλά κυρίως ως έθνος. Ταυτόχρονα, καλό θα είναι το ελληνικό πολιτικό σύστημα και ιδίως οι φιλοδοξούντες να ηγηθούν της χώρας στα δύσκολα μελλοντικά χρόνια που έρχονται να μελετήσουν προσεκτικά τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου, ο οποίος κέρδισε μια μεγάλη νίκη στις εκλογές του Ισραήλ και ετοιμάζεται να ξεκινήσει μια πέμπτη θητεία στην πρωθυπουργία, καταλαμβάνοντας τη θέση του μακροβιότερου Πρωθυπουργού στην ιστορία της χώρας.
Το Ισραήλ είναι ένα νέο κράτος που ιδρύθηκε το 1948, και από τότε ενσωματώνει συνεχώς νέους μετανάστες στο κοινωνικό και πολιτικό του σύστημα. Πολιτικά ως κράτος έχει πολλά κοινά με τα ευρωπαϊκά κράτη. Έχει κοινοβουλευτικό σύστημα με πολλά πολιτικά κόμματα τα οποία συναλλάσσονται μεταξύ τους σε ένα έντονο πολιτικό αλισβερίσι. Σε θρησκευτικό επίπεδο είναι ένα κράτος το οποίο αγωνίζεται να φέρει μια ισορροπία μεταξύ μιας θρησκευτικής ταυτότητας και πολιτικών ιδεών.
Οι άνθρωποι που ίδρυσαν το κράτος του Ισραήλ, ήταν μετανάστες και ιδεαλιστές. Ο Σιωνισμός, είναι απλά το όνομα του ισραηλινού εθνικισμού, ενός κινήματος που έχει παρόμοιες ρίζες με αυτές των εθνικιστικών κινημάτων στη διάρκεια του 19ου αιώνα. Το πρόβλημα για τους Εβραίους της Ευρώπης ήταν ότι αρχαία πατρίδα τους, την οποία μπορούσαν να διεκδικήσουν ήταν στην Μέση, σε εδάφη που ήταν γνωστά από τους ρωμαϊκούς χρόνους ως Παλαιστίνη, και όχι κάπου στην Ευρώπη. Παρά κάποιες άλλες προτάσεις, το όραμα που κέρδισε τις καρδιές των Εβραίων και δημιούργησε ένα κίνημα ήταν αυτό της ανάκτησης της γης που στη Βίβλο αναφέρεται, ως Ισραήλ και που πρωτεύουσα του ήταν η Σιών για χιλιάδες χρόνια.
Στην αρχή το όραμα αυτό δεν προσέλκυσε τους Εβραίους της Ευρώπης, που ήθελαν να παραμείνουν στις χώρες που κατοικούσαν. Αυτό το κατάφερε η ναζιστική Γερμανία, η οποία η οποία κατέστρεψε τους Εβραίους της Ευρώπης με το Ολοκαύτωμα. Στην ουσία ένα από τα βασικά συστατικά της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ, είναι η καταστροφή των Εβραίων της Ευρώπης από τους Ναζί.
Από την αρχή παρά τις εσωτερικές συγκρούσεις η μεγαλύτερη απειλή για το κράτος του Ισραήλ ήταν ότι περιβάλλονταν από ισχυρούς εχθρούς. Ο ιδρυτής του Ισραήλ, Μπέν Γκουριόν, έκανε ότι μπορούσε να συνθέσει το έθνος και να το κρατήσει ενωμένο. Παρά το ότι επρόκειτο για ένα κοσμικό έθνος, ο Γκουριόν έκανε μια συμφωνία με τους Ορθόδοξους Εβραίους, ότι θα ελέγχουν το θρησκευτικό κομμάτι ένα στήριζαν την κυβέρνηση. Πίστευε ότι με την πάροδο του χρόνου το θρησκευτικό συναίσθημα και ότι ο Σιωνισμός, και η επιθυμία για εβραϊκή κυριαρχία, θα ήταν το συστατικό που θα κρατούσε το λαό ενωμένο. Παρόλα αυτά έκανε λάθος. Στο Ισραήλ, και σωστά, η θρησκεία αποδείχθηκε ο ισχυρός κρίκος που ενίσχυσε την εθνική κυριαρχία και το Σιωνισμό, κρατώντας ενωμένο το λαό και το κράτος ισχυρό. Αυτό ήταν και είναι το συστατικό που έχει αποτρέψει τη διάβρωση του κράτους του Ισραήλ, από δυνάμεις μιας στρεβλής παγκοσμιοποίησης, η οποία έχει οδηγήσει ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και το σύνολο του δυτικού κόσμου, σε βαθιά κρίση ταυτότητας, με ταυτόχρονη βαθιά κοινωνική και οικονομική κρίση.
Αυτή την επιτυχημένη συνταγή του κράτους του Ισραήλ, την εξέφρασε και την εκφράζει, παρά τα κάποια ελαττώματα του, ως ηγέτης ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου.
Σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, χώρες παλεύουν να βρουν την κατάλληλη ισορροπία, ανάμεσα στην εθνική και θρησκευτική τους ταυτότητα. Για παράδειγμα η Αίγυπτος, πειραματίστηκε με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, η οποία προκάλεσε την επέμβαση του στρατού για να επανέλθει ο κοσμικός έλεγχος. Στη Σαουδική Αραβία ο Πρίγκηπας διάδοχος, έχει επιδοθεί σε μια συστηματική εκστρατεία εκσυγχρονισμού, δίνοντας δικαιώματα στις γυναίκες. Η Τουρκία που ακόμα θεωρείται το πιο κοσμικό από τα μουσουλμανικά κράτη στην ευρύτερη περιοχή, προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ τουρκικού εθνικισμού, ηγεσίας του μουσουλμανικού κόσμου των Σούνι, αλλά και μεταξύ του Αττατούρκ και του Χαλιφάτου του Ερντογάν. Το καθεστώς των Μουλάδων στο Ιράν, σπαράσσεται από μια σύγκρουση μεταξύ των σκληροπυρηνικών της επανάστασης και των πραγματιστών.
Το Ισραήλ, θα μπορούσε να πει κανείς ότι αντιμετωπίζει το ίδιο δίλλημα εσωτερικά, δηλαδή το να είναι ταυτόχρονα δημοκρατία και Εβραϊκό κράτος. Αυτό είναι μια δύσκολη εξίσωση και εδώ είναι που εισέρχεται η μαεστρία του Νετανιάχου ως ηγέτη. Ο Μπίμπι, όπως έχει επικρατήσει να αποκαλούν το Πρωθυπουργό του Ισραήλ οι φίλοι του, ενδιαφέρεται και σωστά το Ισραήλ να είναι πάνω από όλα Εβραϊκό κράτος. Αντιμετωπίζει το Ιράν, τη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς, ως θανάσιμες απειλές για την επιβίωση τους κράτους του Ισραήλ, και βλέπει τη Δυτική Όχθη, ως κομμάτι του κράτους του Ισραήλ. Και βέβαια πιστεύει ότι αποτελεί υπέρτατο καθήκον της κυβέρνησης του Ισραήλ, να εξασφαλίσει ότι το Ισραήλ είναι ένα κράτος όπου κάθε Εβραίος μπορεί να βρει προστασία από οποιαδήποτε απειλή και δίωξη. Το δόγμα του είναι ότι οι Εβραίοι, δεν θα βρεθούν ξανά σε θέση αδυναμίας, βασιζόμενοι στην καλή θέληση άλλων, και όχι στη δική τους δύναμη.
Αυτές είναι η θέσεις που καθιστούν το Μπίμπι, διαχρονικά ένα δυνατό και επιτυχημένο ηγέτη. Παρά το γεγονός ότι έχει στοχοποιηθεί από το γνωστό δήθεν φιλελεύθερο κατεστημένο της παγκοσμιοποίησης και τα υπαλληλικά μέσα ενημέρωσης που το εκφράζουν, ο Μπίμπι συνεχίζει να κερδίζει την εμπιστοσύνη του λαού του Ισραήλ. Βοηθάει βέβαια και το γεγονός ότι είναι εξαιρετικός και χαρισματικός στις προεκλογικές εκστρατείες, αλλά πάνω από όλα εκείνο που τον κρατά δυνατό και επίκαιρο είναι η βαθιά σύνδεσή του με το λαό του Ισραήλ. Με ένα λαό, που σωστά ανησυχεί, για την εκτόξευση ρουκετών από τη Γάζα, για υπόγεια τούνελ που σκάβουν τρομοκράτες για να πλήξουν το Ισραήλ, και το καθεστώς των Μουλάδων του Ιράν, που έχει ως στόχο την εξαφάνιση του κράτους του Ισραήλ από το χάρτη.
Η πραγματικά φιλελεύθερη δημοκρατία, λειτουργεί μόνο όταν μια κοινωνία έχει ένα κοινό και κατασταλαγμένο όραμα για το τι είναι αυτό που πρέπει να προστατεύει μια κυβέρνηση. Ο Νετανιάχου είναι ο ηγέτης που παρέχει το σωστό όραμα στην πολυσυλλεκτική κοινωνία του Ισραήλ. Το Ισραήλ για τον Μπίμπι, και σωστά, είναι ένα Εβραϊκό κράτος, και το αποτέλεσμα καθορίζει τα μέσα. Για τον Μπίμπι ο λαός του Ισραήλ θα κρατηθεί ασφαλής, όπου και να κατοικεί. Σε μια εποχή που οι θιασώτες της παγκοσμιοποίησης έχουν διαβρώσει τα πάντα, όπου επικρατεί οικονομική ανασφάλεια, η Μέση Ανατολή αντιμετωπίζει ραγδαίες αλλαγές, μαζί με τη Βόρεια Αφρική, και κρίσιμες χώρες στην Αφρική, το ευρωπαϊκό χάλι, την Τουρκία και το Ιράν, να προσπαθούν να επεκτείνουν την επιρροή τους στην ευρύτερη περιοχή, ο Νετανιάχου παρέχει ξεκάθαρο όραμα και πολιτική. Αντιλαμβάνεται ότι διανύουμε μια κομβική στιγμή στην ιστορία, όπου απαιτείται συσπείρωση για την προστασία των εδαφών του Ισραήλ.
Παρά την προπαγάνδα των συστημικών μέσων ενημέρωσης της παγκοσμιοποίησης και των μεταμοντερνιστών που έχουν διαβρώσει και στοχεύουν στην εξαφάνιση της φιλελεύθερης, αστικής, δυτικής δημοκρατίας, αλλά και του κράτους έθνους, ο λαός του Ισραήλ στήριξε Νετανιάχου, και κόμματα που βρίσκονται κοντά στο όραμά του. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος του Ισραήλ και η κυβέρνησή του, θα συνεχίσει να υπερασπίζει επιθετικά τα εθνικά του συμφέροντα και θα παραμείνει πάνω από όλα ένα Εβραϊκό κράτος. Αργά ή γρήγορα ακόμη και αυτοί που σαγηνεύτηκαν από το παραμύθι της Κίρκης της στρεβλής παγκοσμιοποίησης, θα καταλάβουν ότι ηγέτες σαν το Νετανιάχου, είναι η σωστή επιλογή για την επιβίωση λαών και εθνών στον πραγματικό κόσμο που ζούμε σήμερα και όχι σε μια ουτοπική εικόνα που κάποια συμφέροντα προσπαθούν να σερβίρουν με μοναδικό στόχο το δικό τους κέρδος.
Αναλογιζόμενοι όλα τα παραπάνω, γύρω από το Ισραήλ και τον Πρωθυπουργό του, καλό θα είναι εδώ στην Ελλάδα, οι πολιτικοί μας, ειδικά στη συντηρητική πλευρά, που σε αυτή τη δεδομένη στιγμή είναι η πλευρά που μπορεί να καλύψει το κενό που έχουν δημιουργήσει οι υπηρετούντες το στρεβλό και επικίνδυνο σύστημα του μεταμοντερνισμού – παγκοσμιοποίησης, καλό θα είναι να μελετήσουν προσεκτικά τον Μπίμπι και να χρησιμοποιήσουν τη συνταγή του και το όραμα του με στόχο την επιβίωση του Ελληνικού έθνους – κράτους, το οποίο υφίσταται απειλή επιβίωσης.
Ας τον μελετήσουν σοβαρά, και ας αναλογιστούν το κατά πόσο είναι σωστή συνταγή για την Ελλάδα, η τυφλή προσήλωση στο υπό κατάρρευση σύστημα των σημερινών γερμανικής υποβολής Βρυξελλών, και ο καθημερινός εθισμός στον αστερισμό του Eurogroup. Ας αντιληφθούν ότι η μόνο η στήριξη στα δικά μας πόδια, μέσα από την επαναφορά στις αρχές και τις αξίες της πραγματικής φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας, μπορεί να σώσει την Ελλάδα και το Ελληνικό Έθνος.
Μελετήστε Μπίμπι, αυτό ίσως να είναι το μεγαλύτερο στρατηγικό κέρδος για την πατρίδα από τη στενή συνεργασία με το Ισραήλ!
*Ο Δημήτρης Απόκης, είναι Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University, μέλος του The International Institute of Strategic Studies, και διετέλεσε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, το Στέητ Ντιπάρτμεντ, και το Πεντάγωνο, στην Ουάσιγκτον.