today-is-a-good-day
17.1 C
Athens

Ο Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Γ. Πάιδας στο thePresident: “Στην Ελλάδα έχουμε πιο εύκολη την απεργία από τη διαβούλευση”

Εκπρόσωπος των εργαζομένων, είτε του Δημοσίου, είτε του Ιδιωτικού τομέα, δηλώνει ότι παραμένει και ως υποψήφιος Ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Γιάννης Πάιδας, μετά από μια μακρά θητεία στο συνδικαλιστικό κίνημα και σε ρόλους στον μηχανισμό της Ν.Δ. με αφετηρία τη Θεσσαλονίκη. Μιλώντας στο thePresident  αναγνωρίζει πως ο ουσιαστικός διάλογος για την Ευρώπη στην Ελλάδα, είναι υποβαθισμένος στην προεκλογική περίοδο και αυτών των Ευρωεκλογών, αν και εμείς, καταφέραμε να ξεφύγουμε από αυτή την πεπατημένη…

Συνέντευξη στον Βαγγέλη Μωυσή

Σε κάθε περίπτωση αποδίδει την ευθύνη εξ`ολοκλήρου στον πρωθυπουργό και στον ΣΥΡΙΖΑ που επενδύουν στον διχασμό και στην πόλωση, για την πολιτικη τους επιβίωση.

 

Πως πήρατε την απόφαση για το «ευρωπαϊκό» βήμα;

Ήταν μια συνειδητή απόφαση που οικοδομήθηκε σταδιακά και με βάση ευρωπαϊκή εμπειρία. Ως μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ETUC, του φορέα που εκπροσωπεί τα ευρωπαϊκά συνδικάτα δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, δηλαδή περίπου 180-200 εκατομμύρια εργαζόμενους,  βίωσα πολύ έντονα,  πόσο ενισχυμένος είναι πλέον ο ρόλος των Βρυξελλών και των ευρωπαϊκών οργάνων, σε όλα τα  ζητήματα που απασχολούν  το μέλλον των Ελλήνων εργαζομένων, τόσο στον Δημόσιο Τομέα, όσο και στον Ιδιωτικό τομέα. Εργασιακές σχέσεις, προσλήψεις, συνταξιοδοτικά και μισθολογικά θέματα, όλα πλέον, ορίζονται περισσότερο από «έξω», παρά από τις εθνικές πολιτικές. Τόσο λόγω του γεγονότος ότι οι ευρωπαϊκές οδηγίες έχουν όλο και μεγαλύτερη βαρύτητα, οδηγώντας σε προσαρμογές των νομοθεσιών σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, αλλά και επειδή, το κυβερνητικό αφήγημα περί απεμπλοκής της χώρας από τα μνημόνια, σκοντάφτει στην πραγματικότητα της σκληρή επιτροπείας, που βλέπουμε να «φρενάρει» πόρους και να θέτει όρους! Τα επόμενα χρόνια θα δοθούν «μάχες» στις Βρυξέλλες για να ανακτήσουμε χαμένο έδαφος υπέρ των Ελλήνων εργαζομένων. Αισθάνομαι λοιπόν και την ετοιμότητα και την ανάγκη, να είμαι παρών σ` αυτές τις «μάχες».

Αισθάνεστε ότι… μετατοπίζεστε ανάμεσα στα «στρατόπεδα» Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα; Γιατί καλώς ή κακώς, οι εργαζόμενοι –και ακόμα περισσότερο οι άνεργοι- του ιδιωτικού τομέα, έχουν μια…. επιφύλαξη, έναντι του χώρου που εκπροσωπείτε ως πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ.

Αυτά είναι τεχνητά διλήμματα και διχασμοί που εξυπηρετούν  οποιονδήποτε άλλον εκτός από τους εργαζόμενους. Γι` αυτό και δεν είδατε ποτέ τέτοιο κλίμα, πάρα μάλλον κλίμα συνεργασίας και συντονισμού, ανάμεσα σε ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ.  Τον κοινωνικό αυτοματισμό που περιγράφετε, τον καλλιεργούν οι κυβερνώντες πάντα, όταν θέλουν να πολώσουν το κλίμα στην ελληνική κοινωνία, για να υπηρετήσουν συνήθως μικροπολιτικά συμφέροντα.

Πάντως, εκεί που θα βρεθείτε αν εκλεγείτε, δεν θα είστε πια συνδικαλιστής. Θα είστε ευρωβουλευτής και μάλιστα σε μια Ευρώπη με εργαζόμενους και ανέργους επί ποδός, κόντρα σε εθνικές κυβερνήσεις και συχνά επικριτικούς απέναντι και στα ευρωπαϊκά όργανα που θα συμμετέχετε. Βλέπετε, π.χ. τα κίτρινα γιλέκα στη Γαλλία…  Θα έλεγε κανείς, ότι εμείς είμαστε πλέον οι πιο «Ευρωπαίοι», και οι Ευρωπαίοι «αγρίεψαν»!

Επιτρέψτε μου να βρίσκω λιγότερες διαφορές απ` όσες νομίζετε ότι μπορεί να υπάρχουν. Πιστεύω πως η Ευρωβουλή είναι το ευρωπαϊκό όργανο που αντιπροσωπεύει περισσότερο από κάθε άλλο, τους Ευρωπαίους πολίτες και έτσι πρέπει να είναι. Από την άλλη, η Ελλάδα για καιρό δεν είχε επαρκή εκπροσώπηση στα ευρωπαϊκά συνδικαλιστικά φόρα.  Προσωπικά, διαπίστωσα ότι οι διαφορές  στα περισσότερα προβλήματα είναι πολύ μικρές για τους εργαζόμενους, είτε βρίσκονται στην Ελλάδα, είτε αλλού. Στη Γαλλία ας πούμε, λέμε ότι παίρνουν διπλάσια χρήματα οι εργαζόμενοι. Σκεφτείτε όμως ότι έχουν και διπλάσιο κόστος ζωής, μεγάλο κόστος της στέγης, πράγματα που εξισορροπούν την κατάσταση. Αυτό που είναι πραγματικά διαφορετικό, είναι ο τρόπος που συνδικαλίζονται. Έχουν ως πρωτεύων εργαλείο τη συνεννόηση, την διαπραγμάτευση, τις αντιπροτάσεις επί αντιπροτάσεων, τις συμβιβαστικές αμοιβαίες υπαναχωρήσεις. Αυτή η ωριμότητα βέβαια, έχει απέναντί της και μια αντίστοιχη εργοδοτική ωριμότητα, τόσο από πλευράς κρατών-εργοδοτών, όσο και από πλευράς ιδιωτών εργοδοτών. Γι` αυτό ίσως, οι κινητοποιήσεις εκεί είναι σπάνιες, αλλά έχουν πολύ μεγαλύτερη ένταση. Φτάνει ο κόμπος στο χτένι και σταματάει.

Ενώ εδώ φτάνει, το περνάει και δεν το καταλαβαίνουμε;

Ενδεχομένως να μπορεί αν ειπωθεί και έτσι.  Στην Ελλάδα, έχουμε πιο εύκολη την απεργία και την αντιπαράθεση, παρά τη διαβούλευση. Εκτονώνουμε την αντίδραση συχνότερα μεν, πιο «τυπικά» δε. Μια πορεία εδώ, μια στάση εργασίας εκεί, μια απεργία, είναι αποφάσεις που λαμβάνονται πιο εύκολα απ` ότι στην Ευρώπη. Και ίσως περνάει ο κόμπος από το χτένι πιο εύκολα έτσι. Ίσως γι` αυτό οι νεότερες γενιές εργαζομένων κρατούν αποστάσεις από το Συνδικαλισμό, ειδικά όταν εκδηλώνεται με «παραδοσιακές» ή «παρωχημένες» -όπως το αντιλαμβάνεται κανείς- τακτικές.

Υπάρχει μέση οδός ή πρέπει να επιλέξουμε νοοτροπία;

Νομίζω λοιπόν, ότι είναι χρήσιμο να «παντρέψουμε» ορισμένα πράγματα.  Στο κάτω-κάτω της γραφής, η Ευρώπη δεν μπορεί να προχωρήσει, ούτε χωρίς επιχειρηματικότητα, ούτε χωρίς εργασία. Διότι πολύ απλά δεν μπορεί να υπάρξει Ευρώπη  χωρίς την κοινωνία,  ειδικά τώρα, που βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της, ίσως στο χειρότερο σημείο της, πιεσμένη από πλήθος ταυτόχρονων προκλήσεων, είτε μιλάμε για το Brexit, είτε για το προσφυγικό και μεταναστευτικό πρόβλημα, είτε για τα ελλείμματα κοινωνικής αλληλεγγύης, που όλοι θέλουμε να καλυφθούν!

Όλα αυτά που συζητάμε όμως, μήπως βρίσκονται εκτός «ελληνικής ατζέντας» ευρωεκλογών; Νοιώθω σαν να είμαστε, υποψήφιος και δημοσιογράφος, λίγο.. νορβηγοί! Μήπως να μιλήσουμε για Novartis, για φασισμό, για το ποιος υποψήφιος είναι περισσότερο ΠΑΟΚ ή Ολυμπιακός;

Η αλήθεια είναι πως με παραξένεψε που μιλάμε τόση ώρα για ουσιώδη ζητήματα (σ.σ.: γελάει). Δυστυχώς είναι αλήθεια, πως τα πραγματικά ευρωπαϊκά θέματα, αλλά και οι τρόποι για να αντλήσει η Ελλάδα περισσότερα οφέλη από την ευρωπαϊκή της υπόσταση, βρίσκονται αρκετά εκτός της τρέχουσας «ατζέντας» του προεκλογικού διαλόγου, εξαιτίας μιας κυβέρνησης και ενός πρωθυπουργού αποφασισμένου να θυσιάσει… και την Ευρώπη –που δήθεν θα άλλαζε- στο βωμό της πόλωσης που βλέπει ως μονόδρομο πολιτικής επιβίωσης του ΣΥΡΙΖΑ! Ισοπεδωτικός στα εθνικά θέματα, ιδεοληπτικός στα θέματα ασφάλειας και ανομίας, αδίστακτος στο πως επιχειρεί να σπιλώσει τους πολιτικούς αντιπάλους με έωλη σκανδαλολογία την ώρα που υποβαθμίζει τα τραγικά και προκλητικά σκάνδαλα της διακυβέρνησής του, ο κ. Τσίπρας πυροδοτεί το διχασμό και την ακραία αντιπαράθεση σε κάθε του βήμα. Θυσιάζει έτσι την πραγματικά ευρωπαϊκή ατζέντα, όπως επιχείρησε να θυσιάσει τη συνταγματική αναθεώρηση, την κοινωνική συνοχή και την εθνική ενότητα, για να ικανοποιήσει και να συσπειρώσει το στενό κομματικό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ. Η ανάγκη της Ευρώπης για διάλογο, ουσιαστική ανταλλαγή απόψεων, επιχειρήματα και ανάλυση ουσιαστικών απόψεων, δεν εξυπηρετεί το διχαστικό περιβάλλον που χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ για  πάρει «εκλογικές» ανάσες….

Και η Ν.Δ. όμως, θα έλεγε κανείς, ότι  δίνοντας δημοψηφισματικό χαρακτήρα στις ευρωεκλογές, δεν βοηθά την ανάδειξη της ευρωπαϊκής ατζέντας.

Είναι δυστυχώς, η μόνη λύση απέναντι σε μια κυβέρνηση, που αντί να αφουγκραστεί τον λαό και να πάει σε εθνικές εκλογές μια ώρα αρχύτερα, παρατείνει με κάθε τρόπο την προεκλογική περίοδο των εθνικών εκλογών, θέτοντας σε κίνηση έναν οδοστρωτήρα διχασμού. Το μόνο που λέει η Ν.Δ., είναι πως όσο συντομότερα αποχωρήσει αυτή η κυβέρνηση, τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσουμε να ξανακοιτάξουμε την ουσία των προβλημάτων, να θέσουμε σε κίνηση πραγματικά αναπτυξιακές πολιτικές, για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Να επουλώσουμε «πληγές» και να αναζητήσουμε όσα μας ενώνουν, αντί να αναζητούμε για να τρέφουμε όσα θέλουν να μας χωρίζουν. Και όσο πιο σκληρό «μήνυμα» πάρει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην κάλπη των ευρωεκλογών, τόσο πιο γρήγορα θα αναγκαστεί να σεβαστεί τη βούληση του ελληνικού λαού και να προκηρύξει εθνικές εκλογές…

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ