today-is-a-good-day
20.3 C
Athens

Το πιάτο του μαραθωνοδρόμου

*Του Νίκου Αρμένη

«Έλα καλέ.. τι ανάγκη έχεις εσύ;! Εσύ τρέχεις! Φάε ό,τι και όσο θέλεις». Μέγα ψέμα φίλες και φίλοι. Σφοδρό και ασύστολο ψέμα για το πιάτο του δρομέα…

Ο μαραθωνοδρόμος δεν τρώει ούτε ό,τι θέλει, ούτε όσο θέλει.

Μακάρι να ήταν έτσι αλλά δεν είναι.

Δηλαδή, αν κυνηγάς επιδόσεις, δεν είναι έτσι με τίποτα.

Κάπως έτσι είναι ίσως μόνο για εκείνους τους αθλούμενους που έχουν κλείσει τους λογαριασμούς τους με τα χρονόμετρα και παίρνουν μέρος σε αγώνες με στόχο απλώς να φτάσουν στον τερματισμό περιχαρείς. Έχουν βάλει δηλαδή το τρέξιμο στη ζωή τους για να αισθάνονται τις ενδορφίνες να «χορεύουν» σε προπονήσεις και αγώνες και για να διατηρούν τον εαυτό τους σε μια καλή φόρμα, για να διαθέτουν μια καλή φυσική κατάσταση.

Ναι, αυτή η κατηγορία δρομέων μπορεί να ξεφύγει από το πολύ αυστηρό διατροφικό πλαίσιο χωρίς να σημαίνει φυσικά ότι έχουν το περιθώριο να τρώνε συνεχώς γλυκά ή γεύματα με πολλά λιπαρά.

Πάμε όμως σε αυτούς που τρέχουν και κυνηγούν τον εαυτό τους όπως εγώ. Σε ένα άρθρο μου πριν από δύο χρόνια που μπορείς να διαβάσεις εδώ, είχα περιγράψει αναλυτικά τις δικές μου διατροφικές συνήθειες.

Με παραλλαγές στις επιλογές και τα γούστα, αντίστοιχη διατροφή ακολουθούν αρκετοί αθλούμενοι μαραθωνοδρόμοι που γνωρίζω.

Ωστόσο δεν γνωρίζω ούτε μισό να κυνηγάει ρεκόρ και να τρώει ό,τι και όσο θέλει.

Στις παρασπονδίες εννοείται διαφέρουμε. Άλλος κάνει περισσότερες, άλλος λιγότερες και ελάχιστοι καμία. Το διατροφικό πλαίσιο όμως είναι για όλους συγκεκριμένο. Και όσο περισσότερο κινείται κανείς εντός πλαισίου, τόσο πιο εύκολα βλέπει τις επιδόσεις του να βελτιώνονται.

Πάμε τώρα και στα παιδιά που κάνουν πρωταθλητισμό.

Σας το λέω αλήθεια ότι βιώνουν διατροφικά μια πολύ σκληρή πραγματικότητα. Δεν φτάνουν οι διπλές προπονήσεις και τα αμέτρητα χλμ, πρέπει να προσέχουν περισσότερο από κάθε άλλον τι και σε τι ποσότητα βάζουν στο πιάτο τους. Στην κυριολεξία «παίζουν» με γραμμάρια..

Το γνωρίζουν αυτό φυσικά. Το καταλαβαίνει και κάποιος που δεν έχει ασχοληθεί καν με τον αθλητισμό ποτέ. Έτσι είναι ο πρωταθλητισμός. Απαιτεί θυσίες και στερήσεις.. Και από τις πιο βασικές είναι αυτές που σχετίζονται με τη διατροφή.

Ξέρω βέβαια και κάποιους, ομολογουμένως πολύ τυχερούς, που κάνουν μεν πρωταθλητισμό αλλά κάπου κάπου «ξεκοιλιάζονται» και δεν παίρνουν δράμι. Για την ακρίβεια στους τόσους που γνωρίζω μόνο δύο έχουν αυτό το καταπληκτικό χάρισμα! Οι υπόλοιποι «καταβροχθίζουν» χλμ και τρώνε σαν σπουργίτια…

Εύκολα θα σκεφτεί κάποιος «και τι ζωή είναι αυτή;».

Αν ρωτήσετε οποιονδήποτε δρομέα πώς αισθάνθηκε την ώρα ακριβώς που πέρναγε τη γραμμή του τερματισμού έχοντας πετύχει ατομικό ρεκόρ, θα πάρετε την απάντηση.

*Ο Νίκος Αρμένης ειναι δημοσιογραφος και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται ως πολιτικός συντάκτης στο ΑΠΕ και παρουσιάζει την εκπομπή για το τρέξιμο keep Running στην web tv του Star Channel

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ