Είναι Πέμπτη. Αυτό δεν αλλάζει κάτι. Είναι ξημερώματα. Αυτό δυσκολεύει το μυαλό. Είναι ο καιρός βροχερός. Αυτό περιπλέκει τις αισθήσεις. Είσαι μόνος κι αυτό δεν αλλάζει, δυσκολεύει και περιπλέκει.
*Γράφει η Βασιλική Τζότζολα
Έτσι, κάπως, θα κλωθογύριζε η Κική Δημούλα ένα «εκτός σχεδίου» σημείωμα για το κόμμα των «Τριγύριζα»: Κουίκ, 6 δηλωσίες, ο διαζευχθείς Πανίκος – το λες και «πανικός». Μόνος. Ως «καθέκαστος»[1], όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης. Κι αυτό δεν αλλάζει, δυσκολεύει, περιπλέκει το κυβερνών απόκομμα. Τελικά τη χώρα. Το λαό όχι.
«Καθέκαστος», κάθε είς έκαστος. Και μόνος. Πώς το λένε οι Πυξ Λαξ; «Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα». Από το «όλα» της αριστεροφρενίζουσας λαιμαργίας μιάς δήθεν συντεταγμένης λεηλασίας, στο «τίποτα» του «καθέκαστον». Το ξήλωμα του ροζ πουλόβερ, προσωπικά, το αντελήφθην από αναίτιες καθυστερήσεις στην έκδοση αυτονοήτων διοικητικών πράξεων του αείποτε υπερυπουργού και σούπερ στελέχους Δραγασάκη.
Αντιπαρέρχομαι την εξίσου αριστεροδιπολική ταραχή, που διαπιστώνεται αφεύκτως στη δήλωση των Έξ (6). Μού είναι περιττός, μπορεί και αδιάφορος πια, ο σχολιασμός ενός «κατ’ αντιδικίαν» διαζυγίου των ΠανAλέξ, αρχικά για να διαχωρίσουν τις ετήσιες δηλώσεις τους, λες και ο λαός είναι ελεγκτής της εφορίας, στη συνέχεια για να «σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται» ψηφοθηρικά.
Το μείζον των ημερών, ο προβολέας εστιασμένος, είναι στην Αίθουσα της Κουνοβουλευτικής Ολομελείας. Η αντιπαράθεση του αποδομούμενου ΣΥΡΙΖΑ με την Νέα Δημοκρατία είναι το λιγότερο. Τα απροκάλυπτα αποκαλυπτικά συμπεράσματα, που συνάγονται για την κυβερνώσα αγέλη, είναι τα εξής:
- Ο υπουργός Κατρούγκαλος απέμεινε ο μόνος Εισηγητής ενώπιον της Βουλής των σημαντικών για τη συμπολίτευση νομοθετικών ζητημάτων. Ο ίδιος στις «Πρέσπες», ο ίδιος στην Συνταγματική Αναθεώρηση.
- Ακόμη δεν άρχισε η συζήτηση κι, ενώ έχει προηγηθεί η αντίστοιχη στην αρμόδια Επιτροπή, άρχισαν τα εσωκομματικά παρατράγουδα για τον Αλέξη.
- Ο Νίκος Φίλης αντιδρά στην πρόταση του κόμματός του για την αναθεώρηση του άρθρου 3 του Συντάγματος, περί σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας.
- Ο Σταύρος Κοντονής σηκώνει αντάρτικο σε βάρος των συντρόφων του και μιλά για «αλλοίωση του πολιτεύματος», αν το άρθρο 32 αναμορφωθεί σύμφωνα με την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι «καθέκαστον» γίνονται αυθωρεί «ερημότεροι», κατά το Θουκυδίδειον. Δηλαδή μόνοι. Είθισται, πίσω από κλειστές πόρτες, η Αριστερά να κονταροχτυπιέται έως να διαμορφώσει άποψη τελική, που θα αποτελέσει τη «γραμμή». Και ως Αριστερός – πίσω από τις κλειστές πόρτες – αν διαφωνήσεις με τη «γραμμή», μόνος κι έρημος, τρως ξύλο ώσπου να συμφωνήσεις. Ο φόβος, άλλωστε, σώζει και τα αριστερά έρημα, κατά τον θυμόσοφο λαό.
Όταν, όμως, αρχίζεις και κελαηδάς τη διαφωνία σου με όλο το φως και το σκοτάδι της επισημότητας, που της προσδίδει η Βουλή των Ελλήνων, τότε, όχι μόνο έχεις υπερβεί κάθε φόβο, ούτε μόνο έχεις θέσει εαυτόν εκτός αριστερής αγέλης, αλλά έχεις βγάλει με το Datsun τον τηλεβόα του πανηγυριού και σαλπίζεις τη διάλυση του μαντριού. Αν δεν υπάρχει «γραμμή» σεβαστή, υπάρχει γκρουπούσκουλο. Μόνος προς μόνον. Κι έρημος. Για την ακρίβεια ερημότερος, όσο η αντιπολίτευση ενισχύεται μέσω της πολιτειακής νηφαλιότητας και του θεσμικού σεβασμού.
«Μια από τις πιο μορφωμένες ψυχές του Ελληνισμού», όπως χαρακτηρίστηκε ο αυτοδίδακτος Μακρυγιάννης από το Γιώργο Σεφέρη, είχε ως γνωστόν διερωτηθεί: «Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει «εγώ». Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε «εμείς»».
Ο Στρατηγός μας διδάσκει να είμαστε στο «εγώ», όταν αγωνιστούμε και φκιάσουμε. Ή όταν αγωνιστούμε και χαλάσουμε. Αντιπαρέρχομαι τον ορισμό του «αγωνίζομαι» και αν οι 17 ώρες ευρωπαϊκού γρονθοκοπήματος ή ο τάλας έρπης είναι «αγώνας». Αλλά, επανέρχομαι στη διαπίστωση ότι:
- Ο ένας φκιάνει ή χαλάει.
- Οι πολλοί μόνο φκιάνουν, τελεία. Και παύλα.
Το Μαξίμου ακούει; Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης δεν παραχωρεί το «εμείς» ως ευεργέτημα σε αυτούς που ήταν πολλοί και αγωνίστηκαν να χαλάσουν. Αυτοί είναι, δυστυχώς γι’ αυτούς, οι «καθέκαστον», που κάθε μέρα, πλέον κάθε ώρα, γίνονται «ερημότεροι» και αμελλητί μένουν «μόνοι». Κατάμονοι.
[1] «Αρχή των καθέκαστον, το καθέκαστον», λέει ό Αριστοτέλης σε αντιπαραβολή με «τις καθόλου (καθολοκληρίαν) έννοιες του Πλάτωνος, δηλ. τις ιδέες».
