Πλησιάζουν και φέτος εκείνες οι σιωπηλές ώρες, που, αγκιστρωμένες στα λαμπιόνια του χριστουγεννιάτικου δένδρου, σού επιτρέπουν να ονειρευτείς. Και να ταξιδέψεις. Με μια ακίνητη κίνηση, που χαϊδεύει την ψυχή. Πλησιάζουν οι στιγμές που, φιλήδονα, αναζητάς τη μοναχικότητά σου, αγκαλιά με το βιβλίο. Να διαχέεται η μυρωδιά των εγκλωβισμένων – ίσως άκοπων – σελίδων, όσο ιχνηλατείς τις ταξιδιάρικες διόδους, που γνέφει το μελάνι.
Γράφει η Βασιλική Τζότζολα
Θεωρητική στο νου και στα μάτια, εντυπωσιάζομαι σαν ιθαγενής που του χαρίζουν μπιχλιμπίδια, όταν διαβάζω κάτι για την κβαντομηχανική ή τη σωματιδιακή φυσική. Από το 2012, φλερτάρω με «το σωματίδιο του Θεού». Σε κάθε ένα τρισεκατομμύριο συμπαντικών συγκρούσεων σωματιδίων, εμφανίζεται ένα μποζόνιο. Το «ουδέν ενικώτερον» της ενέργειας. Που επιβεβαιώνει την ύπαρξη της μάζας. Το μποζόνιο. Βίαιες ελεγχόμενες συγκρούσεις. Θραύσματα ενέργειας, που η ταχύτητά τους λίγο απέχει από αυτήν του φωτός. Συντρίβονται, όταν το ένα αγκαλιάζει το άλλο. Λάμψεις φευγαλέες, μιας αρχέγονης έκρηξης. Όταν η Μεγάλη Έκρηξη, το Big Bang, γέννησε το Σύμπαν. «Το σωματίδιο του Θεού». Αυτό θα διαβάσω τα Χριστούγεννα! Και θα νιώσω ένα πανίσχυρο μποζόνιο, με πλήρη συναίσθηση της ελαχιστότητάς του.
Το πείσμα του μποζονίου, να ανακαλυφθεί και να κατακτήσει μια ξεχωριστή θέση στην καταγεγραμμένη Ιστορία, συναντώ στο βιβλίο της πρώην πρώτης κυρίας των ΗΠΑ, της Μισέλ Ομπάμα. Ο τίτλος του μού θυμίζει εκείνον του βιβλίου του Παύλου Ιωαννίδη, στενού συνεργάτη του Αριστοτέλη Ωνάση, «κι αν δεν είσαι, θα γίνεις». Μάθημα ζωής. “Becoming”. Με όλο το φως και το σκοτάδι που κρύβει και, τελικά, αποκαλύπτει να ξεκινάς από το “be”, να οδεύεις την πορεία του “coming” και, κάποτε, υψαύχην[1], σε ενεστώτα χρόνο, διαρκή, να στεφανώνεσαι το “becoming”. Πείσμα, νίκες, ήττες και πάλι πείσμα. Και να σε συνοδεύει η κινεζική παρότρυνση: «επτά φορές κι αν πέσεις, οκτώ να σηκωθείς». Το “Becoming” της Μισέλ θα διαβάσω! Σαν μποζόνιο που, κι αν δεν ήταν, έγινε! Κι ας προσθέσει κατηγορηματικά στην πρόταση αυτή ο καθένας μας, όποιο κατηγορούμενο επιθυμεί! 
Λατρεμένες οι εκρήξεις των Big Bang – εντός ή εκτός ενός προσωπικού μικρόκοσμου – και δελεαστική η συμπόρευση με το πλήθος των ρόλων μια γυναίκας σκληρής, προσηλωμένης, φερέλπιδος. Αλλά, αν δεν εξασφαλίσεις στη γυναικεία σου βιοτή και μια «jour fixe[2]», εκλείπει η χρυσόσκονη από το πριγκιπικό – της καθεμιάς – παραμύθι! Και ζωή χωρίς λίγο από “Sex and the City”, δε λέει! Το «Ζουρ Φιξ» της φίλης μου, της Λώρης Κέζα, θα διαβάσω!
Και θα το δωρίσω! Για γούρι από χέρι! Σε κάποιο τραπέζι του Zonars, θα παραγγείλω ένα αφέψημα με μπαχαρικά και θα παραδοθώ εις τας αγκάλας του Ιωσήφ Ρεμούνδου. Ή μήπως να προτιμήσω «το διπλανό τραπέζι, εκεί που κάθονται οι πέντε φίλες»; Σελίδες μοσχομυριστές από συνήθειες παλιομοδίτικες. Και ένας άνδρας «παλαιάς κοπής».
Αναλογίζομαι το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Και ύστερα το ενδύομαι. Ένα μποζόνιο ελάχιστο αλλά δυνατό, να πασχίζει να «γίνει» και να καταφέρει «να συμβεί», με έναν τρόπο καινουργό, που αναπολεί παραμυθητικές νοσταλγίες. Ανάβω ακόμη ένα σπίρτο. Μέχρι να καεί.. «Καλά Χριστούγεννα»!
[1] Υψαύχην: κορδωμένος, καμαρωτός
[2] Jour Fixe: ημέρα προσδιορισμένη, «φιξαρισμένη» σε τόπο και χρόνο για συνάντηση, χωρίς άλλη συνεννόηση
