Επιτέλους ο Γιάννης Μπουτάρης ξεκαθάρισε ότι δε σκοπεύει να ξαναδοκιμαστεί στην κάλπη. Στο προηγούμενο διάστημα είχε δηλώσει πως θα παρέμενε στη θέση του μέχρι τα εκατό και καλοδέχτηκε την στήριξη ΣΥΡΙΖΑ στην υποψηφιότητα του, ουσιαστικά ταυτίζοντας την επανεκλογή του με την δημοκρατία στην πόλη. Ενώ όμως διατύπωνε αυτά τα -τόσο χαρακτηριστικά γι αυτόν- μεγάλα λόγια, οι δημοσκοπήσεις μα και οι καθημερινές συζητήσεις των πολιτών αναδείκνυαν μια διαφορετική εικόνα.
*Γράφει ο Φάνης Ουγγρίνης
Ο Δήμαρχος έπαψε να είναι δημοφιλής, αντίθετα κατέστη ιδιαίτερα αντιπαθής σε μια μεγάλη μερίδα των πολιτών, κάτι που σίγουρα δεν ίσχυε όταν πρωτοεξελέγη, πριν οκτώ χρόνια.
Το 2010 η επιτυχία του προκαλούσε από ενθουσιασμό μέχρι ενδιαφέρον. Οι ψηφοφόροι του πίστευαν ότι η πόλη μας θα αποκτούσε έναν μάνατζερ πρώτου μεγέθους, με υψηλή αισθητική αντίληψη και με διευρυμένους ορίζοντες. Από την αλλη, οι περισσότεροι από όσους δε τον είχαν ψηφίσει έτρεφαν ελπίδες ότι ο νέος τοπικός άρχοντας θα έφερνε έναν επιθυμητό αέρα ανανέωσης, μετά την πολυετή θητεία Παπαγεωργόπουλου, μια θητεία που ομολογουμένως άφησε σημαντική παρακαταθήκη τεχνικών έργων, μα και άπλωσε στη Θεσσαλονίκη μια ατμόσφαιρα εσωστρεφούς συντηρητισμού και παλιομοδίτικου πολιτικού πατερναλισμού. Εδώ να θυμίσω ότι η -επίσημη- αποκάλυψη των οικονομικών ατασθαλιών στον Δήμο αποτέλεσε συγχρόνως την ταφόπλακα του Παπαγεωργόπουλου αλλά και το εφαλτήριο του Μπουτάρη.
Στα οκτώ αυτά χρόνια είδαμε διάφορα. Πολλά αρνητικά, αρκετά αμφιλεγόμενα, λίγα θετικά. Ολη η πόλη βρώμισε, υπόγειοι κάδοι πουθενά, η δε ανακύκλωση υποτυπώδης. Οι δημόσιοι χώροι της υποβαθμίστηκαν δραματικά. Το μετρό κόλλησε και με ευθύνη του Δημάρχου. Το κυκλοφοριακό έφτασε σε επίπεδα Ινδίας, επιβαρυμένο από την συνεχή μείωση θέσεων υπαίθριας στάθμευσης κι από την επιπόλαιη πεζοδρόμηση της Αγίας Σοφίας. Οι λιγοστές αστικές αναπλάσεις ήταν αποσπασματικές, δεδομένου ότι δεν εκπονήθηκε ένα στρατηγικό σχέδιο για το κέντρο και για τις υπόλοιπες κοινότητες. Το αυξημένο τουριστικό ρεύμα (οφειλόμενο κυρίως στους χαμηλού κόστους αερομεταφορείς και στην ραγδαία βελτίωση του βιοτικού επιπέδου στις γειτονικές χώρες) υπονομεύεται από την σχεδόν τριτοκοσμική εικόνα της πόλης. Το έργο της ελεγχόμενης στάθμευσης απομυζά υπερβολικούς χρηματικούς και ανθρώπινους πόρους. Η τόσο αγαπημένη Νέα Παραλία στοχοποιήθηκε, με πρόθεση να μετατραπεί σε απέραντο στρατόπεδο από ομπρέλες και τραπεζοκαθίσματα. Το αναμφισβήτητο άνοιγμα της Θεσσαλονίκης στο παρελθόν της, στους γύρω λαούς και στις περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες συνδυάστηκε με άστοχες απροσδόκητες επιθέσεις κατά εκείνων των δημοτών που έχουν ευαισθησίες γύρω από ζητήματα εθνικής παράδοσης και ασφάλειας.
Ελαφρυντικά δεν υπήρξαν άραγε; Φυσικά, όμως όχι ικανά να δικαιώσουν τον κυρ Γιάννη. Πολλά προβλήματα σαφώς οφείλονται στην γενικότερη διάλυση των κρατικών μηχανισμών, αλλά επιδείχθηκε και αδιαμφισβήτητη παθητικότητα. Η Κρίση μείωσε κάπως τα δημοτικά έσοδα (ειδικά εκείνα του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων), όμως παράλληλα μειώθηκε και το σοβαρότερο λειτουργικό κόστος, αυτό της καθαριότητας, λόγω των λιγότερων απορριμάτων. Ο Μπουτάρης προγραμματικά είχε αφήσει να εννοηθεί ότι θα ανέθετε υπηρεσίες στον ιδιωτικό τομέα, πράγμα που δεν συνέβη. Ακόμη και όσα χρήματα συγκέντρωσε από χορηγίες και νέα δάνεια δε τα διέθεσε σε περιοχές αυξημένου τουριστικού ενδιαφέροντος ή ιδιαίτερα υποβαθμισμένες, μα σε σημεία του κέντρου που ήδη θεωρούνται προνομιούχα. Και ίσως το κυριότερο, δε φρόντισε να χρηματοδοτήσει έστω μελέτες για αρχαιολογικούς περιπάτους, για ολοκληρωμένες αστικές επεμβάσεις και για νέες αναπτυξιακές κατευθύνσεις, παρά τα σχεδόν 500 εκατομμύρια που διαχειριζόταν ετησίως.
Γέννησε μεγάλα πάθη ο απερχόμενος δήμαρχος, όμως η κριτική εναντίον του συχνά ήταν απαράδεκτη. Υβρίστηκε όχι τόσο για τα διοικητικά πεπραγμένα του όσο για προϋπάρχουσες κακοδαιμονίες, για τα γκέη πράιντ, για το λεξιλόγιο του, για τις ιστορικές και πολιτικές πεποιθήσεις του, για τα τατουάζ, και για την δογματικά ευνοϊκή στάση του απέναντι στην συμφωνία των Πρεσπών. Ειδικά η τελευταία ίσως σήμανε και το τέλος της θητείας του. Η προωθούμενη διευθέτηση της εκκρεμότητας με τα Σκόπια ερέθισε ακόμη και μετριοπαθείς πολίτες, πολλοί από τους οποίους είχαν υπάρξει ψηφοφόροι του. Μπορεί η άνανδρη επίθεση που δέχτηκε να ήταν απεχθής, ωστόσο δυστυχώς πολλοί την είδαν αδιάφορα, ή ακόμη και θετικά. Μετά από εκείνο τον τραμπουκισμό και τις αντιδράσεις που τον ακολούθησαν φάνηκε ξεκάθαρα ότι η άλλοτε ερωτική σχέση του Μπουτάρη με την πόλη είχε κρυώσει ανεπανόρθωτα. Η θητεία του άρχισε να αντιμετωπίζεται ως χάσιμο χρόνου και άσκοπη αναστάτωση, για τους λάθος λόγους.
Υπάρχει βέβαια και η φωτεινή πλευρά του. Η συγκλονιστική ομιλία του τον περασμένο Γενάρη πάνω στο ολοκαύτωμα των Ισραηλιτών της Θεσσαλονίκης είναι η στιγμή του που ξεχώρισε, αυτή που με έκανε να νιώσω υπερήφανος που τον ψήφισα το 2010. Αυτός ήταν ο ευθύς Μπουτάρης που πιστέψαμε, όχι ο φαφλατάς των λάιφσταηλ περιοδικών και των συνεντεύξεων σε οίκους ανοχής. Αυτός ήταν ο Μπουτάρης που έσπρωξε αμέτρητους Θεσσαλονικείς να ξαναδούν και να επαναεκτιμήσουν την αξία του τόπου τους. Αυτός σε τελική ανάλυση πιστώνεται με το ενδιαφέρον τόσων πολιτών να διεκδικήσουν τον δημαρχιακό θώκο, παρά την επικρατούσα μιζέρια. Ε ναι, με τον δικό του τροπο ο Μπουτάρης άνοιξε την πόλη και προσέδωσε πρωτοφανή αίγλη στο αξίωμα του, και γι αυτήν την παρακαταθήκη σίγουρα θα του είμαστε ευγνώμονες.
Η επόμενη μέρα ήδη ανατέλλει, οι δε εξελισσόμενες διεργασίες φυσικά θα ενταθούν μπροστά στην προοπτική μίας σημερινής δημοτικής αρχής υπό κατάρρευση και ενός κατακερματισμένου -και πιθανότατα άναρχου- αυριανού δημοτικού συμβουλίου. Η Θεσσαλονίκη εξακολουθεί να χρειάζεται ένα άξιο αφεντικό που θα βλέπει μακριά και θα κινητοποιήσει τους πιο ορεξάτους ανθρώπους της. Αν τον Μάιο δεν βρει αυτόν τον πολύτιμο ισορροπιστή και την ομάδα του, προτιμώντας κάποιο πρόσωπο στερούμενο ουσίας, αναπόφευκτα η υπαρκτή παρακμή της θα επιταχυνθεί.
 | ReplyForward |
