Του Βαγγέλη Μωυσή
Η παράφραση της γνωστής ρήσης του Νηλ Αρμστρονγκ, του πρώτου ανθρώπου που πάτησε στη σελήνη, υποδηλώνει ακριβώς το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα κάνει ένα βήμα προς έναν άλλον «πλανήτη»… Εκείνον μιας καθημερινότητας που αποτελείται από πράγματα πιο «ταπεινά» από τα σκάνδαλα των δισεκατομμυρίων, τη συνταγματική αναθεώρηση, το μέλλον 10.000 ιερέων και την πιθανή κατανομή εδρών στην επόμενη Βουλή…
Ο λόγος για τον κύκλο δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων υπό τον γενικό τίτλο «εκτός πλαισίου» που εγκαινιάζει σήμερα η Νέα Δημοκρατία, με τη συμμετοχή του προέδρου της Κυριάκου Μητσοτάκη και σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Καραμανλή.
Χθες η συζήτηση ήταν για τα «ζώα συντροφιάς», αύριο ίσως για τις υποδομές για νέους γονείς σε δημόσιους χώρους, αργότερα ενδεχομένως για το πώς μια εργαζόμενη μόνη μητέρα, μπορεί να διευκολυνθεί λίγο παραπάνω στον καθημερινό «γολγοθά» της.
Η ουσία είναι πως ένα πολιτικό κόμμα αποφάσισε να «σηκώσει» όπως λέμε στην δημοσιογραφική και πολιτική ορολογία, μια σειρά θεμάτων που αγγίζουν την καθημερινότητα μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων, χωρίς όμως να αποτελούν ζητήματα αιχμής του πολιτικού διαλόγου και της επικαιρότητας.
Το πολιτικό σύστημα κάνει ένα βήμα σε έναν άλλον «πλανήτη».
Φυσικά δεν τον κατακτά τον «πλανήτη» αυτόν με το συγκεκριμένο βήμα. Όχι περισσότερο απ` όσο έχουμε κατακτήσει ως ανθρωπότητα το φεγγάρι, επειδή έχουμε καταφέρει να φέρουμε πετρώματα για μελέτη στη Γη, ή επειδή το έχουν χωρίσει ακόμα και σε «οικόπεδα» κάποιοι πιο προχωρημένοι…
Ο πρωτογενής διάλογος θα γίνεται ως επί το πλείστον με κομματικό κοινό και στην πραγματικότητα θα είναι μια σειρά αναλύσεων με κοινό. Όπως όλα τα κόμματα και όλοι οι κομματικοί παράγοντες, στο βήμα αυτό, θα περιλαμβάνεται η κινητοποίηση ενός κοινού που θα πρέπει να «γεμίσει» το χώρο. Και ο διάλογος με την κοινωνία, θα είναι στην πραγματικότητα η διάχυση ενός «ρεζουμέ» από τις τοποθετήσεις των ομιλητών μέσω των media…
Το πραγματικά τεράστιο βήμα για το Πολιτικό Σύστημα, θα είναι ανάληψη του ρίσκου, μιας πραγματικής σειράς εκδηλώσεων διαλόγου απευθυνόμενων στις κατά τόπους κοινωνίες, ή στα μέλη των κατά περίπτωση εμπλεκόμενων συλλόγων, χωρίς την κινητοποίηση ενός κομματικού ακροατηρίου και κατά προτίμηση σε περιόδους πολιτικής νηνεμίας. Όχι σε προεκλογική περίοδο δηλαδή. Όχι σε περιόδους όπου οι εντάσεις είναι εύκολες και συχνά επιδιωκόμενες και η κρισιμότητα κάθε επικοινωνιακής δραστηριότητας, δεν επιτρέπει πειραματισμούς.
Ας γίνει το τεράστιο βήμα. Εκδήλωση επιπέδου γειτονιάς, χωρίς κινητοποίηση. Κι ας μη γεμίσουν οι αίθουσες τις πρώτες φορές… Ας έρθουν 50 άνθρωποι αντί για 500. Ας επιχειρηθεί όμως, ο διάλογος, ακόμα και δυσάρεστος, να επεκταθεί σε κοινό «εκτός πλαισίου». Να προσελκύσει πολίτες που τηρούν αποστάσεις από το πολιτικό σύστημα. Που διστάζουν να εμπλακούν στο πολιτικό γίγνεσθαι… Ακόμα και με τον κίνδυνο να ακουστούν γραφικότητες από μεμονωμένα άτομα, σε ένα κοινό που θα είναι και το ίδιο «εκτός πλαισίου».
Αυτοί οι 50 όμως, θα γίνουν πομποί της και οι πρώτοι πρεσβευτές ενός πραγματικού «ανοίγματος στην κοινωνία». Και την επόμενη φορά, οι 50 θα γίνουν 80, μετά 120, μετά 200, κ.ο.κ.
Το «άνοιγμα στην κοινωνία» πρέπει να είναι μαραθώνιος και όχι «σπριντ».
Η Ν.Δ. δείχνει έτοιμη να το τολμήσει. Έκανε το πρώτο βήμα. Και μακάρι να το διατηρήσει αυτό το σκεπτικό μετά τις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, ιδιαίτερα αν γίνει κυβέρνηση… Και μακάρι να ακολουθήσουν την ίδια τακτική και άλλα κόμματα.
Και όχι, το επιχείρημα κάποιων την Αριστεράς «εμείς έτσι κάνουμε εδώ και χρόνια», δεν το δέχομαι, για το απλούστατο λόγο, ότι και η Αριστερά φροντίζει να κινητοποιεί επιλεκτικά το κοινό των εκδηλώσεων που διοργανώνει, πολύ απλά με τις ιδεοληπτικές ορολογίες και θεματολογίες που χρησιμοποιεί αποθαρρύνοντας εκ των προτέρων τους μη μυημένους…
Το πολιτικό σύστημα λοιπόν, δεν θα αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη. Αλλά και το φεγγάρι, δεν πάει πουθενά… Τόλμη και σκέψη «εκτός πλαισίου» χρειάζεται. Ή αγγλιστί, που πολλοί σύγχρονοι Νεοέλληνες θα κατανοήσουν καλύτερα, thinking out of the box….
