Το πιο δύσκολο πράγμα, που αποφεύγουμε συστηματικά ως λαός, είναι… να κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Ακόμα κι όταν ο καθρέφτης έρχεται και κολλάει στη μύτη μας.
*του Βαγγέλη Μωυσή
Αν το κάναμε, για παράδειγμα, θα διαπιστώναμε πως ο «Κλεισθένης» με την εισαγωγή του εκλογικού νόμου «απλής αναλογικής» για τις αυτοδιοικητικές εκλογές, εκθέτει ανεπανόρθωτα τον πολιτικό επαρχιωτισμό μας. Τόσο στη Θεσσαλονίκη, όσο και αλλού.
Ξεκινώντας από τα κόμματα, είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς, πως οι επιλογές υποψηφίων δημάρχων προς στήριξη, δεν γίνονται με γνώμονα τις ανάγκες μίας πόλης (ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα), αλλά με όρους κεντρικής πολιτικής αντιπαράθεσης.
Ποιος είναι αρκετά «αριστερός», αρκετά «προοδευτικός», αρκετά «εναλλακτικός», αρκετά «φιλελεύθερος», αρκετά «πατριώτης», αρκετά «δεξιός», αρκετά… ταιριαστός –σε κάθε περίπτωση- με το ιδεολογικό προφίλ του κόμματος; Ποιος μπορεί να συσπειρώσει περισσότερο τον κομματικό μηχανισμό; Ποιος μπορεί να φέρει κόσμο κοντά στο κόμμα ενόψει εθνικών εκλογών; Ποιος είναι πιο «στάρ», ποιος είναι πιο… τραβηχτικός για τους νέους ή για τις γυναίκες, ποιος «γράφει» καλύτερα στην τηλεόραση; Ποιος «πουλάει» περισσότερο, ή ποιος θα «πιάσει» τα εκλογικά ποσοστά που θέλουμε;
Τα ερωτήματα «ποιος ξέρει τι πρέπει να γίνει», «ποιος μπορεί να κάνει αυτά που λέει» και «ποιος μπορεί να διοικήσει αποτελεσματικά» την επόμενη μέρα, βρίσκονται συνήθως στο τέλος της λίστας των προϋποθέσεων…
Πάμε στους ίδιους τους υποψήφιους, ή σε «κυοφορούμενους» υποψήφιους κι ας αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε για τα κίνητρά τους λίγο παραπάνω.
Διότι τους τους πραγματικά ενδιαφερόμενους να προσφέρουν – με ανιδιοτέλεια – στην πόλη και στους δημότες, θα πρέπει να ψάξουμε καλά και να τους εντοπίσουμε ανάμεσα σε:
-Ανεπάγγελτους «καλαμοκαβαλάρηδες» με άφθονο χρόνο και χρήμα, που θεωρούν την πολιτική ως κατάλληλο… χόμπι, για να γεμίσει τα κενά τους.
-Πρόσωπα κάποιου «κομματικού σωλήνα» που θεωρούν την αυτοδιοίκηση ως σταθμό στην πορεία τους προς κάποιο μελλοντικό υπουργείο.
-Πολιτικούς «αστέρες» σε κάμψη, που αναζητούν τρόπο να επανέλθουν στο προσκήνιο.
– Πολιτικά… ηλιοβασιλέματα, που πασχίζουν να ξαναγίνουν με το ζόρι «ανατέλλοντες ήλιοι».
– Πολιτικούς σε δυσμένεια, που αναζητούν διέξοδο ή μέσο πίεσης για να επιστρέψουν στον «κύκλο» των εκλεκτών κάποιας ηγεσίας.
-Πολιτικά «στρατιωτάκια» που μπορεί απλώς υπηρετούν τις εντολές κάποιου κόμματος, ή κάποιας άλλης ομάδας.
Να δούμε όμως, κι εμάς τους ψηφοφόρους; Διότι έχουμε κι εμείς ευθύνη, ενίοτε τη μεγαλύτερη, για τον απλούστατο λόγο, ότι στην πλειονότητά μας, είμαστε έτοιμοι να υποστηρίξουμε ότι …μας σερβίρουν, ενίοτε χωρίς να κάνουμε τον κόπο να αποκτήσουμε ιδίαν αντίληψη για όλες τις επιλογές μας.
-Γιατί να κουράζομαι; Θα ψηφίσω όποιον πει το κόμμα.
-Α, τι γλυκός άνθρωπος. Τον ξέρω από εκείνο το σήριαλ που έπαιζε και ήταν κούκλος.
-Αααα, πολύ γοητευτική προσωπικότητα. Πραγματική σταρ.
– Ποιος μπορεί να με εξυπηρετήσει στο θεματάκι μου;
-Ουφ, που να ψάχνω τώρα ποιος ξέρει τι του γίνεται; Θα διαλέξω κάποιον που έχω ξαναδεί και τον ξέρω.
-Α, είμαι της κομματικής «πτέρυγας» που δεν χωνεύει και πολύ τον αρχηγό του κόμματος, άρα θα ψηφίσω έναν «αντάρτη».
-Τι ωραίες ατάκες που πετάει αυτός… Θα τον ψηφίσω. Έχει και τατουάζ.
Αυτά είναι μερικά από τα κριτήρια που κυριαρχούν…
Βάλτε τα όλα αυτά μαζί, συνδυάστε τα και σκεφτείτε πόσο σπάνια μπορούν μέσα από αυτά τα κριτήρια, να αναδειχθούν πραγματικά ανιδιοτελείς τοπικοί άρχοντες.
Η Ευρώπη των Δήμων και των Περιφερειών, έχει ξεφύγει χρόνια μπροστά. Την ακολουθούμε ασθμαίνοντας. Αλλά φοβάμαι πως έχουμε δρόμο ακόμα, μέχρι να αλλάξουμε νοοτροπία. Διότι οι εξαιρέσεις της Ευρώπης, εδώ μοιάζουν να αποτελούν ακόμα τον κανόνα…
Τώρα δε, με την απλή αναλογική να βγάζει τον χειρότερο εαυτό μας, ετοιμαστείτε να γεμίσουμε υποψηφίους έτοιμους να ανοίξουν τις πόρτες τους σε «συνεργασίες», αλλά όχι να χτυπήσουν πρώτοι τις πόρτες άλλων…
Και το μπάχαλο έπεται…
