Οι μαραθωνοδρόμοι μετράμε τις ημέρες μέχρι τον αγώνα μας.
Δηλαδή, αν μπείτε στα web sites πολλών μαραθωνίων, θα βρείτε και σχετικό ρολόι που μετράει αντίστροφα. Τόσες ημέρες, τόσες ώρες, τόσα λεπτά κλπ μέχρι την εκκίνηση.
Του Νίκου Αρμένη
Πως μετράνε οι φαντάροι ή οι εργαζόμενοι τις ημέρες για να πάρουν άδεια..; Ε, κάπως έτσι.
Και όταν έρχεται εκείνη η τελευταία εβδομάδα, τα πάντα στο μυαλό γυρίζουν γύρω από τον αγώνα.
Τώρα που σας τα γράφω αυτά, μπαίνω στη δική μου τελευταία εβδομάδα μέχρι την εκκίνηση στις 28 Οκτωβρίου στον μαραθώνιο της Φρανκφούρτης.
Όταν θα δημοσιευθεί το κείμενο που τώρα διαβάζετε δεν ξέρω αν θα έχω ήδη αγωνιστεί. Δεν έχει σημασία. Οι μέρες πριν από έναν μαραθώνιο είναι παρόμοιες. Εκείνες που διαφέρουν είναι αυτές που ακολουθούν τον αγώνα καθώς εξαρτώνται ακριβώς από το πώς πήγε τελικά η κούρσα.
Στην τελική ευθεία όμως μέχρι την εκκίνηση, το ερώτημα που τριγυρνά στο μυαλό και ψάχνει απάντηση είναι «πως θα πάει η κούρσα».
Είτε είσαι ο Kipchoge που πας για παγκόσμιο ρεκόρ, είτε ο Μερούσης ή ο Γκελαούζος που τρέχεις για την πρώτη θέση στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα, είτε ένας που δεν σε ξέρει η μάνα σου όπως εγώ, πάντα αυτή την εβδομάδα πριν την εκκίνηση νομίζεις ότι οι μέρες κυλούν πιο αργά και το ερώτημα που τριγυρνά μέσα στο κεφάλι σου μένει φυσικά αναπάντητο. Τι θα γίνει τελικά στον αγώνα..;
Μπορεί να έχεις κάνει την τέλεια προετοιμασία, να έχεις τσεκάρει και ξανατσεκάρει τις δυνάμεις σου, να ξέρεις ότι το τέμπο που σχεδιάζεις να ακολουθήσεις το έχεις στο τσεπάκι… Κι όμως.. σίγουρος δεν είσαι ποτέ για το τι θα γίνει την ημέρα του αγώνα. Ποτέ και κανένας.
Κι έτσι, άλλος λίγο, άλλος πολύ και άλλος ελάχιστα, όλοι πάντως, παλεύουμε με αυτές τις σκέψεις.
Ποιος περνάει τη διαδικασία πιο εύκολα; Ο πιο ψύχραιμος.
Αν όλο αυτό σου δημιουργεί άγχος – και εννοώ υπέρμετρο άγχος – σε διαλύει. Το μόνο που τελικά καταφέρνεις είναι να βλάψεις τους μύες σου. Ναι.. είναι έτσι ακριβώς. Ζημιά στους μύες μας μπορεί να κάνει και το άγχος.
Αν πάλι έχεις αυτό που οι ψυχολόγοι ονομάζουν «δημιουργικό άγχος», τότε τα πράγματα είναι πιο αισιόδοξα. Το κοντρολάρεις το πράγμα.
Θυμάμαι την παραμονή του πρώτου μου μαραθωνίου με προπονήτρια τη Μαρία Πολύζου στη Θεσσαλονίκη το 2015 είχα πάρα πολύ άγχος.
Η coach με αποφόρτισε. «Δες το σαν long run. Βγάλε από το μυαλό σου ότι τρέχεις μαραθώνιο. Μια μεγάλη προπόνηση κάνεις», μου είπε και όντως κατάφερα να το δω έτσι το θέμα πιο ψύχραιμα.
Το επόμενο πρωί στάθηκα στην εκκίνηση με λίγες ώρες ύπνου αλλά στον τερματισμό είδα στο ρολόι μου ένα τεράστιο ατομικό ρεκόρ περίπου μιας ώρας κάτω!
Αύριο Δευτέρα θα μετράω πέντε και σήμερα για να σταθώ στην εκκίνηση ενός ακόμη μαραθωνίου, για 10η φορά, στη ζωή μου.
Πλέον δεν μπορώ να δω βέβαια κανένα αγώνα σαν long run. Δεν πιάνει πια αυτό το κόλπο.
Τώρα εφαρμόζω άλλες μεθόδους. Όχι για να διώξω το άγχος γιατί πολύ απλά και μιλάω ειλικρινά, δεν έχω άγχος. Έχω όμως ανυπομονησία, πολύ ανυπομονησία, να αγωνιστώ. Και με ταλανίζει και το γνωστό ερώτημα μέσα μου. «Τι θα γίνει τελικά στον αγώνα…».
Θα ήθελα με ένα μαγικό τρόπο να βρεθώ εδώ και τώρα στην εκκίνηση και να τρέξω. Να δοκιμάσω να κάνω αυτό που έχω στο μυαλό μου. Να δω στην πράξη τι θα βγει.. Αδημονώ!
Τι κάνω για να το αντιμετωπίσω όλο αυτό; Σκέφτομαι όλο και πιο πολύ τους ειδικούς λόγους για τους οποίους θα τρέξω την Κυριακή και λιγότερο το τέμπο και τα περάσματά μου.
Πάντα έχω έναν ειδικό λόγο για τον μαραθώνιο που πρόκειται να αγωνιστώ. Και πάντα είναι κρυφός αυτός ο λόγος μέχρι, με το καλό και με τη βοήθεια του Κυρίου, να τερματίσω.
Και αυτή τη φορά ο λόγος είναι σημαντικός, ιερός..!
Αυτό λοιπόν και μόνο αρκεί για να με κάνει να σκέφτομαι που και που ότι η ανυπομονησία δεν ωφελεί.
Στο ερώτημα αν είμαι έτοιμος για την Κυριακή απαντώ χωρίς περιστροφές. Πανέτοιμος να τρέξω για τους λόγους που έχω στο μυαλό μου. Πρώτα για αυτούς και μετά για το χρόνο που θα γράψει το ρολόι μου…
Άλλωστε τι έμεινε…; Μόλις μερικά 24ώρα. Που θα πάει… Θα περάσουν!
