Πριν δυο μέρες ο Διευθυντής του The President Ανδρέας Παπαδημητρίου, καλός φίλος από την εποχή που δουλεύαμε μαζί στο πολιτικό τμήμα του Mega, μου ζήτησε ένα κείμενο για το τέλος του Μεγάλου Καναλιού. Του είπα ναι, γιατί μας συνδέουν πολλά από τα χρόνια που καθόμασταν στο ίδιο γραφείο και που πολλές φορές του έπαιρνα την θέση τις Παρασκευές, που μετά το τέλος της Βουλής ανέβαινα στο κανάλι και φώναζε.
Όταν κάθισα να γράψω μου ήρθε στο μυαλό ένα κείμενο που είχα γράψει πριν από δυο χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 2016 στην προσωπική μου σελίδα στο Facebook. Έγραφα τότε ότι θα μείνω στο Mega μέχρι το τέλος. Δυο χρόνια μετά και αφού περάσαμε εκατό φορές από το κρύο στη ζέστη και ξανά πίσω, το οριστικό τέλος έρχεται στις επόμενες μέρες και το σήμα του Mega θα πάψει να υπάρχει στους τηλεοπτικούς δέκτες και στα προγράμματα τηλεόρασης, εφημερίδων και περιοδικών μετά από 29 χρόνια αδιάλειπτη λειτουργίας.
Σκεφτόμενος εκείνο το κείμενο χάρηκα γιατί παρά τις δυσκολίες, τις προκλήσεις και τις προσκλήσεις, κράτησα την υπόσχεση που είχα δώσει κυρίως στον εαυτό μου.
Γιατί για μένα, όπως για πολλούς άλλους συναδέλφους και φίλους, το Mega δεν ήταν μια απλή εργασία για βιοπορισμό, ούτε μόνον μια εργασία για επιτυχία και ανάδειξη . Ήταν η ζωή μου τα 20 τελευταία χρόνια.
Θυμάμαι σαν και τώρα την πρωτόγνωρη χαρά μου όταν η Λιάνα Κανέλλη, στην οποία χρωστάω ό,τι έμαθα για την τηλεόραση και για τη δημοσιογραφία, ανακοίνωσε ότι έκλεισε συμφωνία με το Mega να παρουσιάζει την πρωινή εκπομπή του καναλιού, το «Μη μου τη μέρα τάραττε» και μου είπε ότι θα είμαι μέλος της δημοσιογραφικής της ομάδας. Το μεγάλο μου όνειρο να δουλέψω στο Mega γινόταν πραγματικότητα. Έτσι ξεκίνησε το μεγάλο μου ταξίδι στο Μεγάλο Κανάλι.
Ενάμιση χρόνο μετά και αφού είχα περάσει δεκάδες βράδια που αντί για το σπίτι μου κοιμόμουν σε έναν μικρό καναπέ στα γραφεία της εκπομπής, προκειμένου όλα να είναι έτοιμα στις 7 το πρωί, στο ασανσέρ της «ηρωικής Σταδίου», όπως λέγαμε τότε τα γραφεία του καναλιού στην οδό Σταδίου, ο Γιάννης Πολίτης μου είπε: «Είσαι καλός και θέλω να σε πάρω στο πολιτικό. Πες μου αν σε ενδιαφέρει να το προτείνω στον Ρουσόπουλο που τότε ήταν προϊστάμενος του πολιτικού τμήματος.
Πάγωσα. Από τη μια με κυρίευσε φόβος για το μεγάλο βήμα που θα έκανα και από την άλλη δεν ήθελα να αφήσω ή να προδώσω, όπως το έβλεπα τότε, τη Λιάνα Κανέλλη στην οποία και χρωστούσα την παρουσία μου στο Mega. Ήμουν σχεδόν έτοιμος να πω όχι. Και τότε βρέθηκε μπροστά μου ένας άνθρωπος στο οποίο χρωστάω το Ναι που είπα τελικά. Η Μένια Παπαδόπουλου, ένας σημαντικός και βαθειά καλλιεργημένος άνθρωπος της δημοσιογραφίας και διευθύντρια της πρωινής εκπομπής . «Πάνω από το πτώμα μου θα πεις όχι στη πρόταση που σου έκανε ο Πολίτης» μου είπε με σχεδόν άγριο τόνο φωνής και συμπλήρωσε « ήρθε η ώρα να ανοίξεις τα δικά σου φτερά και να κανείς τη δική σου πορεία». Την άκουσα και έτσι λίγες εβδομάδες μετά ήμουν στο πολιτικό τμήμα του Μέγκα. Ο πιο μικρός απ´ όλους , με τις λιγότερες εμπειρίες απ´ όλους και με τον φόβο του πρωτάρη να με κυριεύει. Το πρώτο μου σημαντικό ρεπορτάζ ήταν η νυχτερινή βάρδια, 11 το βράδυ με 8 το πρωί κάθε μέρα για 15 και πλέον μέρες στο νοσοκομείο Υγεία όπου βρισκόταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, μέχρι την ημέρα του θανάτου του στις 23 Απριλίου του 1998.
Και το πρώτο μου «ζωντανό» στις ειδήσεις, στο μεσημεριανό δελτίο ήταν την επόμενη μέρα από το ίδρυμα Κωνσταντίνος Καραμανλής, όπου και ετάφη ο αείμνηστος πρόεδρος.
Αρχικά δεν ήταν να το κάνω εγώ γιατί ήμουν ακόμα μικρός και ο τότε υπεύθυνος του μεσημεριανού δελτίου Ανδρέας Ανδρεούλης δεν ήξερε αν θα τα καταφέρω. Αναγκάστηκε όμως γιατί ένας από τους συναδέλφους του πολιτικού που ήταν να έρθει εκεί για το ζωντανό είχε πάει άλλου. Έτσι με έβγαλε αναγκαστικά. Θυμάμαι ότι το liveκράτησε συνολικά 10 λεπτά σχεδόν συνεχούς ομιλίας μου. Η καρδιά χτυπούσε δυνατά και είχα γίνει μούσκεμα από τον ιδρώτα. Όμως δικαίωσα και τον Ανδρεούλη και τον εαυτό μου και εκείνο το μεσημέρι κατάλαβα τι είναι και πως είναι να δουλεύεις για τη φανέλα που λέγεται mega. Και πόσο βαριά είναι αυτή η φανέλα.
Έκτοτε πέρασαν πολλά χρόνια, έκαναν πολλά πράγματα στο κανάλι, μα πάντα δούλευα όπως και δεκάδες άλλοι συνάδελφοι για τη «φανέλα»
Γι΄αυτό δεν λογαριάσαμε ποτέ τα αμέτρητα ξενύχτια, τα αμέτρητα δεκαπεντάωρα δουλειάς, τις χαμένες άδειες, τα ρεπό που συνειδητά «χαρίζαμε» στο κανάλι, τις αργίες και τις γιορτές, τα καλοκαίρια που έφυγαν και δεν θα ξαναγυρίσουν και που και αυτά τα «προσφέραμε» στο Mega.
Γιατί δουλεύαμε πρώτα για την Φανέλα του Mega και μετά για τα λεφτά, για τον μισθό, για να διατηρήσουμε τη δουλειά μας. Γιατί πρώτα και πάνω απ´ όλα έπρεπε να βγάζουμε πάντα ασπροπρόσωπο το mega.
Γι΄αυτό και στεναχωριέμαι τόσο πολύ που κλείνει το Mega. Γιατί σπάνια βρίσκεις μια δουλειά για να δουλεύεις με αγάπη, με πάθος, με πίστη, με ένταση πρώτα για τη φανέλα και μετά για τα λεφτά.
Δεν εγκατέλειψα αυτή τη λογική ούτε μια στιγμή τα 20 χρόνια που δούλεψα στο κανάλι. Ακόμα και όταν είχα άλλες προτάσεις, πιο προσοδοφόρες οικονομικά την εποχή της ευμάρειας. Και δεν μου πέρασε ούτε για μια στιγμή ότι θα μπορούσα να αφήσω το Mega, που ήταν η τηλεοπτική κορυφή και το μέτρο σύγκρισης για ό,τι συνέβαινε στη τηλεόραση ακόμα και όταν δεν ήταν πρώτο σε τηλεθέαση.
Και αυτό που θα μου λείψει από το τέλος του mega είναι το να δουλεύω για τη φανέλα. Γιατί αυτό είναι που κάνει την εργασία χαρά και δημιουργία. Αυτό είναι που σε κάνει να αντέχεις τα πάντα και να δίνεις τα πάντα. Αυτό είναι που σε κάνει περήφανο για τη δουλειά σου. Και αυτό ούτε αγοράζεται, ούτε πωλείται, ούτε κοστολογείται.
Ήμουν, είμαι και θα είμαι πάντα περήφανος που δούλεψα στο mega. Που δούλεψα για το mega. Που φόρεσα τη φανέλα του mega και ίδρωσα για να την τιμήσω. Ήταν μεγάλη τύχη και μεγάλη τιμή.
