Σαν σήμερα πριν από 29 χρόνια έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες θρασύδειλων ιδεοληπτικών δολοφόνων ο άνθρωπος ο οποίος προσπάθησε να κάνει πράξη την έννοια της συνεννόησης και της εθνικής συμφιλίωσης και ομοψυχίας. Ο Παύλος, ένας γιός ιερέα από το χωριό Βελωτά Ευρυτανίας, πέρασε φτωχά και δύσκολα παιδικά χρόνια, μα η μεγαλύτερη πληγή την οποία κουβαλούσε πάνω του ήταν τα αποτελέσματα του αιματοβαμμένου εμφυλίου, οι πεταμένοι νεκροί στη μέση των δρόμων, οι σφαγές, το παιδομάζωμα και μετέπειτα το φακέλωμα, το παρακράτος του παλατιού και ο σκληρός λαϊκισμός (τα απόνερα του οποίου βλέπουμε μέχρι σήμερα).
*Του Σίμου Χριστοφάκη Σαρρή
Ο Παύλος από πολύ μικρή ηλικία κατάφερε και κατανόησε πως ποτέ ένας εμφύλιος δεν έχει ξεκάθαρο νικητή και αν έχει , αυτός είναι το μίσος το οποίο φωλιάζει στις ψυχές νικητών και ηττημένων για πολλές γενιές, όπου με τη σειρά του μεταφράζεται και γίνεται εργαλείο στα χέρια ψευδοπροφητών και χρωματισμένων τελάληδων. Οι σπουδές του πάνω στις πολιτικές και κοινωνικές επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο του χάρισαν ουσιαστική γνώση των διάφορων ιδεολογικών τάσεων και των πολιτικών ρευμάτων της εποχής και οι μεταπτυχιακές του σπουδές τον έφεραν σε μια χώρα η οποία αποζητούσε να επουλώσει τις βαθιές πληγές του β’ Παγκοσμίου Πολέμου, να κάνει την αυτοκριτική της και να της δοθεί μια νέα ευκαιρία για να παίξει καθοριστικό ρόλο στο πάζλ της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, στη Γερμανία. Ο Παύλος Μπακογιάννης εκεί κατάφερε να διαπρέψει και να αποδείξει ότι είναι κομμάτι αυτής της γενιά των άξιων Ελλήνων που μεγαλουργούσαν στο εξωτερικό και έκαναν τη χώρα μας ξακουστή. Πέρασε από πολλά πανεπιστήμια είτε ως σπουδαστής, είτε μετέπειτα ως καθηγητής Πολιτικών επιστημών και πιο συγκεκριμένα στο πανεπιστήμιο του Μονάχου, άφησε το δικό του αναλλοίωτο στίγμα. Στη συνέχειά η οξυδέρκεια καθώς και η βαθιά του γνώση των πολιτικών τεκταινόμενων της εποχής και τα δημοσιογραφικά του προσόντα αποτέλεσαν εισιτήριο για το σταθμό Deutsche Welle, όπου με δική του ελληνόφωνη εκπομπή αποτέλεσε τη φωνή του απόδημου ελληνισμού. Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα και το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, καθώς και ο ασυμβίβαστος και ανυπότακτος σε οτιδήποτε τυραννικό χαρακτήρας του, τον μετατρέπουν σε σημαία του αντιδικτατορικού αγώνα και της μη λογοκριμένης ενημέρωσης για τα εγκλήματα του καθεστώτος. Η επιστροφή του στην Ελλάδα σε συνδυασμό με τις «γεμάτες με ερεθίσματα και εμπειρίες βαλίτσες του» τον φέρνουν σε καίριες θέσεις σε έντυπα μεγάλης κυκλοφορίας της εποχής.
Το 1985 αποφασίζει να ασχοληθεί για πρώτη φορά με τα κοινά μέσα και βρίσκει «ανοιχτό γήπεδο» για να υλοποιήσει τις ιδέες του, μέσα από την ένταξη του στη Νέα Δημοκρατία και πιο συγκεκριμένα στη θέση του πολιτικού συμβούλου του νεοεκλεγέντα τότε προέδρου της, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Το 1989 καταφέρνει να εκλεγεί βουλευτής Ευρυτανίας και ξεκινά την υλοποίηση του νεανικού του οράματος, του εξευμενισμού των εμφυλιοπολεμικών συναισθημάτων, της από κοινού παραδοχής λαθών που θα ολοκληρωνόταν με μια συγκυβέρνηση Αριστεράς-Δεξιάς στην οποία έπαιξε και το ρόλο του διαμεσολαβητή από πλευράς της Ν.Δ. Λίγο καιρό μετά, σε ένα από τα πιο μαύρα πρωινά της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας θα έπεφτε νεκρός στην είσοδο του γραφείου του στην οδό Ομήρου, πυροβολημένος ΠΙΣΩΠΛΑΤΑ από τις σφαίρες ενός μικρόψυχου, δειλού και καχεκτικού ανθρωπάκου, ο οποίος 29 χρόνια μετά έρχεται γονυπετής ικέτης μπροστά στην αστική δημοκρατία την οποία πολεμούσε και συνεχίζει να μέμφεται, ζητώντας να του εξασφαλίσει τα δικαιώματα του στις άδειες από τις φυλακές και στην ελεύθερη συγγραφή βιβλίων μίσους. Κλακαδόροι του σε κάθε έξοδο οι χρήσιμοι-ηλίθιοι από το γνωστό πλέον Καλαιτζίδη του Ρουβίκωνα, μέχρι το βολεμένο γιό του προέδρου της Βουλής και τους δήθεν δικαιωματιστές της συγκυβέρνησης. Η απάντηση σε όλους αυτούς περικλείεται στη φράση «…όσο και να διαφωνώ με αυτό που λες, θα υπερασπιστώ το δικαίωμα σου να το λες ελεύθερα με την ίδια μου τη ζωή….». Ο Παύλος πορεύτηκε σε όλη του τη ζωή με βαθιά χαραγμένη μέσα του αυτή τη φράση και όσοι τον επικαλούμαστε θα πρέπει να την έχουμε πυξίδα ελευθερίας. Όσο για αυτούς που προσπαθούν να την υπονομεύσουν θα πρέπει να τους γίνει σαφές, πως η αστική δημοκρατία πλέον ως υποψιασμένη μπορεί να δείχνει απαράμιλλη ανοχή στην ελευθερία των απόψεων τους, αλλά αν ο τρόπος που τις προπαγανδίζουν αγγίξει τα όρια της εγκληματικής δράσης (που τα αγγίζει), θα παραπεμφθούν στη κυρίαρχη ελληνική δικαιοσύνη, η οποία θα οφείλει να απαγγείλει σοβαρότατες κατηγορίες και να δείξει δίχως ψήγμα επιείκειας το τιμωρητικό της πρόσωπο.
*Ο Σίμος Χριστοφάκης Σαρρής είναι Νομικός – Αρθρογράφος
