Οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν πως ο κάθε λογής δημόσιος διάλογος (πολιτικός, οικονομικός, κοινωνικός) θα πρέπει να έχει στόχο την παροχή χρήσιμων συμπερασμάτων και προτάσεων για τα διάφορα προβλήματα των πολιτών. Ο δεοντολογικός τόνος ανταποκρίνεται σε αυτό που συμβαίνει ή καλύτερα που δεν συμβαίνει σήμερα. Γιατί παρακολουθώντας καθημερινά τις συζητήσεις στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο αδυνατούμε να εντοπίσουμε παραγωγικές συζητήσεις για τα επόμενα βήματα της Ελλάδας.
Του Ιωάννη Π. Χουντή
Ο δημόσιος διάλογος grosso modo το τελευταίο εξάμηνο έχει περιοριστεί στις συζητήσεις για τις συντάξεις και το Σκοπιανό. Φυσικά τα δύο αυτά ζητήματα είναι κρίσιμης σημασίας. Το μεν πρώτο ‘’αγγίζει’’ πολλούς συμπολίτες μας και το δεύτερο αφορά ή θα έπρεπε να αφορά όλους τους Έλληνες. Δυστυχώς, όμως, σε μία χώρα που μόλις εξήλθε, τυπικά ή ουσιαστικά, μίας δανειακής σύμβασης θα έπρεπε να κάνουμε λόγο για το όραμα και το σχέδιο από εδώ και πέρα.
Άλλωστε πως θα διατηρηθούν ή θα αυξηθούν οι συντάξεις των απομάχων της ζωής εάν δεν γυρίσουν πίσω όσοι έφυγαν στο Εξωτερικό (brain drain) ή αν δεν μειωθεί η νεανική ανεργία; Πως θα αυξηθούν γενικότερα οι ευκαιρίες εάν δεν πάρουμε τις απαραίτητες αποφάσεις για τις μεταρρυθμιστικές προκλήσεις της οικονομίας; Εάν δεν έρθει, επιτέλους, αυτή η περιώνυμη Ανάπτυξη που τόσο πολύ ακούμε και τόσο λίγο βλέπουμε. Πουθενά -σε μεγάλη κλίμακα και ευρύτητα- δεν πραγματοποιείται αυτή η συζήτηση.
Αποτέλεσμα αυτών των συνθηκών είναι το ακόλουθο φαινόμενο: Όλο και περισσότερο εντυπώνεται η αντίληψη πως γύρω μας υπάρχει ένα σιωπηλό Έθνος Ελλήνων. Ελλήνων πολιτών που νιώθουν να βρίσκονται στο περιθώριο της δημόσιας αντίληψης. Που νιώθουν πως κανείς δεν αναφέρεται στα δικά τους προβλήματα. Που νιώθουν πως ελάχιστες φορές ακούγονται τα δικά τους αιτήματα και οι δικές τους ανησυχίες. Που βρίσκονται μακριά από την αγορά εργασίας, έξω από την τοπική οικονομία. Ποιοι είναι αυτοί οι Έλληνες; Είναι οι άνεργοι νέοι πτυχιούχοι, οι μεγαλύτεροι που έχασαν τις δουλειές τους λόγω της Κρίσης, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Δηλαδή ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας μας. Προσοχή όμως: αυτή η διαπίστωση δεν θα πρέπει να οδηγήσει σε κοινωνικούς αυτοματισμούς και διχασμούς του τύπου ‘’εμείς ή αυτοί’’. Αντιθέτως πρέπει να μας αφυπνίσει ώστε όλοι μαζί να δυναμικά τις ζωές μας και να ξεπεράσουμε τα εθνικά συλλογικά προβλήματα. Για να πετύχουμε, επί τέλους, την ζητούμενη Ανόρθωση.
Τελικά το μεγάλο πολιτικό στοίχημα είναι η έκφραση αυτών των ανθρώπων. Η πολιτική δύναμη που θα καταφέρει να τους εκπροσωπήσει επάξια -από γνήσιο ενδιαφέρον και όχι για ψηφοθηρικούς λόγους- θα κυριαρχήσει στις εκλογές με συντριπτική διαφορά της αμέσως επόμενης. Ένα πράγμα είναι σίγουρο: η παρούσα Κυβέρνηση αποδεδειγμένα δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για αυτούς. Επομένως, πεδίον δόξης λαμπρόν…
Ο Ιωάννης Χουντής είναι Πρόεδρος του Ινστιτούτου Πολιτικών Μελετών ‘’Κέντρο Αστικής Μεταρρύθμισης’’ (www.keasm.gr)
