Κάποτε, υπήρχε ένα θρασύδειλο μαγκάκι, που έκανε κατάληψη στο σχολείο του, γνωρίζοντας ότι όχι μόνο δεν πρόκειται να τιμωρηθεί, αλλά, αντιθέτως, θα άκουγε επιδοκιμαστικά σχόλια από «προοδευτικούς» αναλυτές και βαθυστόχαστους αρλουμπολόγους…
Του Διονύση Καραχάλιου
Κάποτε, υπήρχε ένας αγράμματος Κνίτης, που εκστασιαζόταν καθώς έκαιγε αμερικανικές σημαίες, λιθοβολούσε την αμερικανική πρεσβεία και κραύγαζε «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»…
Κάποτε, υπήρχε ένας «λαϊκός αγωνιστής», που υποσχόταν ότι ΘΑ ξεσκίσει τα μνημόνια, ΘΑ διαγράψει «με ένα άρθρο και ένα νόμο» το χρέος, ΘΑ κάνει τις αγορές να χορεύουν με τα νταούλια του και τους ζουρνάδες του, ΘΑ αλλάξει την όψη της Ευρώπης, ΘΑ καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, ΘΑ πατάξει την διαφθορά, ΘΑ φέρει τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ, ΘΑ, ΘΑ,ΘΑ …
Κάποτε, υπήρχε ένας συμπλεγματικός, γεμάτος μίσος, αριστερός σταλινικών προδιαγραφών, που του άρεσε να διχάζει την ελληνική κοινωνία, να χλευάζει και να βρίζει τους αντιπάλους του, να συγκρούεται με την αστυνομία, να πρωτοστατεί στις κοινωνικές αναστατώσεις και τις πεζοδομιακές «μαζώξεις» και να ενθουσιάζεται με την πυρπόληση και την λεηλασία δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας…
Σήμερα, το θρασύδειλο μαγκάκι παραμένει μαγκάκι, αλλά δεν κάνει πια καταλήψεις στο σχολείο του. Προτιμά την κατάληψη της εξουσίας…
Σήμερα, ο αγράμματος Κνίτης, παραμένει αγράμματος, αλλά, τώρα πια, σκύβει υπάκουα και πρόθυμα μπροστά στους αμερικανούς και, παρ’ ότι δεν έχει μάθει ακόμη πώς να στέκεται στην ανάκρουση ενός εθνικού ύμνου, σπεύδει να συμμορφωθεί, χωρίς δεύτερη κουβέντα, όταν τον παρατηρούν για την απρεπή στάση του (το γνωστό άνοιγμα των ποδιών, τα σταυρωμένα χέρια σαν να περιμένει το κτύπημα του φάουλ από τον αντίπαλο ποδοσφαιριστή, το εντελώς αποχαυνωμένο ύφος)…
Σήμερα, ο «λαϊκός αγωνιστής» παραμένει στις επάλξεις του «αγώνα», όπως τον φαντάζεται το κουρασμένο του μυαλό, αλλά δίχως την «αίγλη» του παρελθόντος. Παρ’ όλα αυτά, χωρίς ίχνος ντροπής και αυτοσεβασμού, εξακολουθεί να παπαγαλίζει οράματα, υποσχέσεις, παραμύθια, τσιτάτα και μεγαλοστομίες, όπως αυτές που τον ανέβασαν στην εξουσία…
Σήμερα, ο συμπλεγματικός σταλινικός εξακολουθεί να κουβαλάει μέσα του, αναλλοίωτα, τα «αντιδεξιά» και «αντιφασιστικά» συμπλέγματα και το ασίγαστο μίσος που έχει φορτώσει στην μαυρισμένη του ψυχή η αριστερά, αλλά, τώρα πια, έχει βελτιώσει το «οπλοστάσιό» του: οργανώνει συνωμοσίες για να εξοντώσει τους αντιπάλους του, βροντοφωνάζει «ή εσείς ή εμείς» και «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν», προστατεύει του Ρουβίκωνες και ικανοποιεί ασμένως τις επιθυμίες του Κουφοντίνα, λατρεύει την προστασία του από την αστυνομία, επιζητώντας αγωνιωδώς την θαλπωρή της και προσπαθεί, σύμφωνα και με τις παραινέσεις της εξ ίσου «λαϊκής αγωνίστριας» συντρόφου του, να εδραιώσει την εξουσία του…
Από τον Τσίπρα του χθες μέχρι τον Τσίπρα του σήμερα οι αλλαγές είναι, ταυτόχρονα, ανύπαρκτες και σημαντικές: Παραμένει αγράμματος και αστοιχείωτος, άξεστος και ανίκανος, δημοκόπος και φανφαρόνος, αδίστακτος και αλαζών, μοχθηρός και εκδικητικός, άσχετος και αργόσχολος… Όμως, τώρα πια, υποκλίνεται με σεβασμό και δουλοπρέπεια στους αμερικανούς φίλους και τους ευρωπαίους εταίρους, του αρκεί η γραβάτα του Ζάεφ για να πανηγυρίσει τις μεγάλες «επιτυχίες» του, ανοίγει δρόμους ολόφωτους και ελπιδοφόρους με την υπουργοποίηση της Παπακώστα, της Ξενογιαννακοπούλου, της Ζορμπά και της Νοτοπούλου…
Ένα μόνον πρόβλημα έχει, σ’ αυτή την γεμάτη δόξα και δάφνες πρωθυπουργική του πορεία…
Δεν μπορεί πια να νοιώσει, όπως θα το ήθελε, την λατρεία, τον ενθουσιασμό και την ευγνωμοσύνη του λαού του… Όπου πηγαίνει και όπου βρεθεί χρειάζεται κουβαλητούς χειροκροτητές και κλακαδόρους, ξελιγωμένες γριές, που σπεύδουν στα μικρόφωνα για να διαλαλήσουν το «αυθόρμητο» πάθος τους γι’ αυτόν, τον Τζανακόπουλο δίπλα του για να του ανεβάζει το ηθικό με την γρήγορη σκέψη του και τις αμπελοφιλοσοφίες του, τα ΜΑΤ να του ανοίγουν δρόμο και να δέρνουν τυχόν ύποπτους, ελικόπτερα να εποπτεύουν ουρανόθεν τους περιπάτους του, αστυνομικές κλούβες να αποκλείουν οικοδομικά τετράγωνα και πλατείες, δακρυγόνα να επισπεύδουν το κλάμα του λαού, που, ούτως ή άλλως θα έτρεχε αβάστακτο από την συγκίνηση για το πλησίασμα του ηγέτη, τον χαρισματικό Καρτερό και τον φλογερό Μπαξεβάνη για να περιγράφουν, με την γλαφυρή και αντικειμενική πένα τους, τις μεγάλες στιγμές που απαιτεί από αυτόν η ιστορία, την ΕΡΤ με το πλήθος των σταχανοβιτών της δημοσιογραφίας να πολλαπλασιάζει την λαοθάλασσα που τον ακολουθεί…
Καλά και άγια όλα αυτά! Όμως, στην Θεσσαλονίκη επιβεβαιώθηκε και κάτι άλλο. Κάτι, που ο ηγέτης θα ήθελε να σβήσει, να κρύψει, να διώξει μακριά του, να πάψει να τυραννά την ψυχή του και τα όνειρά του…
Ο τρόμος στα μάτια του, που πλέον είναι δύσκολο να κρυφτεί, ό,τι και αν κάνουν ο Τζανακόπουλος, ο Καρτερός και ο Μπαξεβάνης… Το βλέμμα του, δεν μπορεί πια να κρύψει τον φόβο που κυριεύει την ψυχή του για τις ογκούμενες αντιδράσεις ενός λαού που, μέχρι πριν από λίγο καιρό, τον θεωρούσε του χεριού του και την απόγνωση, που του προκαλεί η σκέψη της ενδεχόμενης απώλειας της εξουσίας…
Το μόνο που του μένει πια είναι να πολεμήσει τον τρόμο του με τον τρόμο, σαν αυτόν που μοίρασε, απλόχερα και αδίστακτα, στην Θεσσαλονίκη, κρυμμένος πίσω από τους σιδερόφρακτους «ματατζήδες», τους οποίους άλλοτε έβριζε και λιθοβολούσε…
