Ο αγνός μελισσοκόμος Κουφοντίνας βρίσκεται ήδη σε περιβάλλον, όπου μπορεί να αναπτύξει τα αγαθοεργά ένστικτά του. Οι αγροτικές φυλακές του Βόλου ασφαλώς θα προσφέρουν στον καλοσυνάτο αυτό φυσιολάτρη τις δυνατότητες να βελτιώσει, ενώ θα μαζεύει φρούτα και θα ευπρεπίζει τους γύρω αγρούς, την δημιουργική σκέψη του και να προετοιμάσει μελλοντικές πράξεις αγάπης και αλληλεγγύης, όπως αυτές που συγκινούν τα τρίσβαθα της ψυχής του Τσίπρα και του Κοντονή…
Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος
Τον δρόμο μιας καλύτερη ζωής ακολουθεί και ένα άλλο υπόδειγμα τρυφερότητας και ευαισθησίας: Ο εξ ίσου «ανθρωπιστής» Χριστόδουλος Ξηρός μετακομίζει στις φυλακές Χαλκίδας, προφανώς για να συνδυάσει τα ρεύματα της βασανισμένης από τις «κακουχίες» του Κορυδαλλού ψυχής του με το ζωογόνο αεράκι του Ευρίπου…
Όταν, την ώρα που η χώρα δεν έχει ακόμη συνέλθει από την φρίκη της τραγωδίας που έπληξε την Ανατολική Αττική, ο πρωθυπουργός και η αδίστακτη παρεούλα του σπεύδουν να ικανοποιήσουν τις θρασύτατες αξιώσεις αυτών των αμετανόητων μακελάρηδων, είναι προφανές ότι η αντίληψή τους για τον βίαιο θάνατο και τις επιπτώσεις του στην ανθρώπινη ψυχή δεν συμπίπτει με τα συνήθη μέτρα και τα κρατούντα ήθη μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Η αναλγησία και ο κυνισμός που επέδειξαν ο ίδιος ο πρωθυπουργός και οι παντελώς ανεύθυνοι και αναίσθητοι κυβερνητικοί παράγοντες στην περίπτωση της φονικής πυρκαγιάς, συγκρινόμενοι με τις διευκολύνσεις που σπεύδουν να παράσχουν στους αιμοδιψείς φονιάδες της 17 Νοέμβρη, απλώς αναδεικνύουν την ηθική εξαχρείωση που κυριαρχεί στην συνείδηση ανθρώπων, οι οποίοι αυτοπροβάλλονται ως κοινωνικά ευαίσθητοι και ηθικά άμεμπτοι.
Ο Κοντονής είναι αυτός, που, υπό την υψηλή εποπτεία του, κατά Βερναρδάκη, «ανώριμου» 44χρονου πρωθυπουργού, αρνήθηκε στους Λιθουανούς το δικαίωμα να θυμούνται τα αθώα θύματα της κομμουνιστικής θηριωδίας και είχε, επί πλέον, το θράσος να προσπαθεί να διδάξει ιστορία σ’ αυτούς που γνώρισαν από κοντά τον σταλινικό τρόμο…
Ο Τσίπρας είναι αυτός που προσπάθησε να κουκουλώσει το σκάνδαλο της σεξουαλικής παρενόχλησης, προς το υπηρετικό του προσωπικό, του εν Αθήναις πρέσβη της Βενεζουέλας… Είναι ό ίδιος που, αφού έλιωσε από την οδύνη μπροστά στο φέρετρο του δικτάτορα της Κούβας, λατρευτού του Φιντέλ, έσπευσε να εκφράσει την συμπαράστασή του για μια αμφιλεγόμενη «απόπειρα δολοφονίας», προς τον παρανοϊκό αριστεροναζί δικτάτορα της Βενεζουέλας Μαδούρο, που έχει αφήσει την άλλοτε ευημερούσα πετρελαιοπαραγωγό χώρα του ακόμη και χωρίς χαρτί τουαλέτας (!) και δολοφονεί με τους πραιτωριανούς του εν ψυχρώ τους αντιπάλους του..
Είναι αυτοί, οι ΣΥΡΙΖΑίοι, οι οποίοι ουδέποτε αισθάνθηκαν την ανάγκη να εκφράσουν μια λέξη συμπάθειας για τα τραγικά αθώα θύματα της Marfin, που πέθαναν διότι οι προσφιλείς στο κόμμα τους «λαϊκοί αγωνιστές», εμπόδιζαν τα οχήματα της πυροσβεστικής να πλησιάσουν το φλεγόμενο κτίριο, το οποίο είχαν πυρπολήσει εκδικητικά οι ομοϊδεάτες τους για να «τιμωρήσουν» τους υπαλλήλους που εργάζονταν χωρίς την άδειά τους…
Ο Τσίπρας, ο Κοντονής, ο Πολάκης, ο Τζανακόπουλος, ο Σπίρτζης, ο Σκουρλέτης, η Δούρου και οι λοιποί όμοιοί τους, μετρούν την ανθρώπινη υπόσταση με το δυναμόμετρο των κομμουνιστικών ιδεοληψιών τους: Η αξία του ανθρώπου είναι γι’ αυτούς κατανοητή, μόνον όταν εντάσσεται στον διαρκή αγώνα για την επικράτηση της σοσιαλιστικής επανάστασης, την νομοτέλεια της οποίας υπηρετούν χωρίς ηθικούς προβληματισμούς και συνειδησιακούς ενδοιασμούς. Και επειδή έχουν μάθει ότι η άνοδός τους και πολύ περισσότερο η διατήρησή τους στην εξουσία συνιστά αυτονόητη δικαίωση των αγώνων τους, για χάρη της ανθρωπότητας, της οποίας τα συμφέροντα αυτοί μόνον γνωρίζουν να υπηρετούν εργολαβικώς, αισθάνονται ότι είναι αλάθητοι, ότι δεν υπόκεινται σε έλεγχο και σε κριτική και ότι δεν υποχρεούνται να ζητήσουν συγγνώμη ή να παραδεχθούν αβλεψίες ή παραλείψεις.
Στην λογική αυτών των αμετανόητων και ξεδιάντροπων κομμουνιστών ο καταλογισμός ευθυνών στο παρελθόν, η άρνηση παραδοχής των δικών τους λαθών και η απόρριψη κάθε σε βάρος τους κριτικής ως «αντιδραστικής», «φασιστικής» ή «ακροδεξιάς» είναι απλώς η αυτονόητη κατάληξη των δολιχοδρομιών μιας διεστραμμένης σκέψης, που θεωρεί «εχθρικό» κάθε τι που αντιστρατεύεται τις επιδιώξεις τους ενώ, ταυτόχρονα, αδυνατεί να συλλάβει έννοιες όπως «υποχρέωση», «καθήκον» και «ευθύνη»…
Με αυτά τα δεδομένα, η στοργή προς τους Κουφοντίνα και Ξηρό και η κινητοποίηση της αναίσθητης προς την τραγωδία της Ανατολικής Αττικής κυβέρνησης Τσίπρα για την βελτίωση της καθημερινότητάς τους δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο παρά η τρανταχτή απόδειξη της απόλυτης ιδεολογικής συνέπειάς τους προς αρχές και αξίες που έχουν καταρρεύσει παταγωδώς εδώ και τριάντα περίπου χρόνια…
