Ένα από τα πιο εργατικά και μαχητικά στελέχη αυτής της κυβέρνησης είναι, αντικειμενικά, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Το τι δουλειά ρίχνει και το τι μάχη δίνει για να μην χάσει την καρέκλα, είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο.
Είναι, επίσης, ένας από αυτούς που όταν λένε κάτι, το εννοούν και κυρίως το τηρούν. Είναι ο ορισμός του: «ο λόγος μου είναι συμβόλαιο». Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον αγώνα που έδωσε ο πρωθυπουργός, υπουργοί, στελέχη, ακόμα και οι «μισητοί» δανειστές με την τρόικα, για να τον μεταπείσουν να μην παραιτηθεί, κατά πως είχε δεσμευθεί, όταν το αφορολόγητο έπεσε κάτω από τις 9.100 ευρώ, που ο ίδιος είχε βάλει ως όριο αξιοπρέπειας. Των άλλων, γιατί η δική του την πέταξε στο καλάθι δίπλα στην αγαπημένη του καρέκλα…
Όταν λοιπόν δεσμευόταν με παραίτηση, που εννοείται πως δεν υποβλήθηκε καν ποτέ, όταν δηλώνει ότι: «είχε ένα δίκιο το ΔΝΤ όταν έλεγε ότι οι συντάξεις δεν μπορούν να λειτουργούν αντί κοινωνικού κράτους για βοήθεια σε άνεργα παιδιά και εγγόνια. Δεν μπορούμε να ξοδεύουμε για συντάξεις περισσότερα από άλλες πιο προωθημένες χώρες και να μην πληρώνουμε τίποτε για κοινωνικές δαπάνες», μπορεί να περιμένει κανείς κάτι λιγότερο από «τσεκούρι»;
