Της Βασιλικής Τζότζολα
Είναι ταπεινές στιγμές της καθημερινότητας που σου ψιθυρίζουν ότι μεγαλώνεις. Όπως η «υπεξαίρεση» πληροφορίας που, νωρίς κάθε πρωί, διαπράττω σε βάρος του περιπτερά. Στο χθεσινό εξώφυλλο της «Αυγής» φωταυγάζει[1] ο όρος «Μακεδονικό». Όταν η λάμπουσα αδρεναλίνη μου εγείρεται αιφνιδίως, ρίχνει ένα κέρμα στο juke box του μυαλού: «είναι στιγμές, που η αλήθεια μοιάζει ψέμα … Μνήμες παλιές σ’ αναζητούν απεγνωσμένα, είναι στιγμές..»..
Κι όσο ο ορφικός ύμνος του Αντώνη Ρέμου ηχεί εντός μου, διερωτώμαι: Γιατί το «Σκοπιανό» ζήτημα, που με συστηματικότητα και μετά από διηνεκή, εντούτοις, άρρητο συλλογικό διάλογο συμφωνήσαμε να ονομάσουμε «Σκοπιανό», γιατί η επίσημη κυβερνητική φωνή αναβαπτίζει «Μακεδονικό»;
Δύο οι λόγοι:
- Όσο πιο συχνά το βλέπεις, τόσο πιο πολύ το χάνεις. Υπάρχει εθισμός στη συνήθεια. Και στην α-ήθεια (ίδιον κατ’ εξοχήν της ενεστώσας κυβέρνησης). Ώσπου το ψέμα που έγινε συνήθεια, γίνεται και αλήθεια. «Την αλήθεια τη “φτιάχνει” κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα»[2].
- Όσο πιο συχνά στο δείχνουν, τόσο πιο εύκολα το παραχωρείς. Αντί τούτη η συνήθεια – αλήθεια να σού υπενθυμίσει ότι το Μακεδονικό Ζήτημα είναι ιστορικά παρακλάδι του Ανατολικού Ζητήματος, όπως προέκυψε μετά τη Συνθήκη του Βερολίνου, το 19ο αιώνα, σαν σαράκι αρχίζει και σού ροκανίζει σύμπασα την ιστορική βεβαιότητα.
Η μετ’ επιτάσεως αναβάπτιση του «Σκοπιανού» σε «Μακεδονικό» μόνο τυχαία δεν είναι. Η σκοπιμότητά της συνίσταται στην εξοικείωση του Έλληνος βλέμματος στον «προς αποξένωση» όρο «Μακεδονία». Ώστε, αν τον πασπαλίσεις οσονούπω με έναν – όποιον – επιθετικό προσδιορισμό, η οκνηρία της συνήθειας να μην εγείρει αντιδράσεις. Στις μέρες μας, την προδοσία τη λένε αδιαφορία. Η ύψιστη μορφή προδοσίας είναι η αδιαφορία! Για τις Λέξεις, για τη Γλώσσα, για την Ικεσία, για την κάθε σταθερά που μας συνέχει επί τρεις χιλιάδες χρόνια.
Ικεσία. Ικέτης. Δεν είναι μόνο η δίκη των «8» ικετών εκ Τουρκίας. Είναι εκείνη η ξεδιάντροπη μνήμη της παράδοσης Οτσαλάν, στον εκάστοτε Μποζντάγ, που σήμερα απειλεί το Ελληνικό Κράτος: «τους 8 στρατιωτικούς θα τους φέρουμε “πακέτο” στην Τουρκία». Ένα ευρωπαϊκό Κράτος Δικαίου απειλείται από ένα Συμμοριτο-κράτος. Και οι Τούρκοι «ικέτες» δηλώνουν ότι καθίστανται «οιονεί όμηροι». Εδώ είναι Ελλάδα, Κυρίτση, εφέντη μ’! Δεν είναι παίξε – γέλασε! Ομήρους αρπάζουν[3], κρατούν και ανταλλάσσουν οι Συμμορίες! Όχι τα Κράτη Δικαίου!
«Είναι στιγμές, που ξανά γίνεσαι ανάγκη, ξυπνάς ευχές, που καταλήξαν αυταπάτη και οι πληγές αιμορραγούν και στάζουν δάκρυ και ενοχές .. κάποιες στιγμές χωρίς να φταις..».
Η παραχώρηση Ονόματος είναι παραχώρηση Εδάφους. Η παραχώρηση Ικέτη είναι παραχώρηση «Φιλότιμου». Κι αυτή τη λέξη μας την έδωσαν μόνον Ελληνική στις αμμουδιές του Ομήρου. Εμείς – όσοι και όποιοι εμείς – δε διαθέτουμε από ένστικτο την παραχώρηση. Ούτε τη διδαχθήκαμε, ούτε την επιλέγουμε! «Η Ελλάς είναι πολύ μικρά χώρα δια να διαπράξει μίαν τέτοιαν ατιμίαν»[4].
[1] Φως + αυγή, βγάζει φως, «φωσφορίζει»
[2] «Σηματολόγιον», σελ. 39, [Οδυσσέας Ελύτης – Εκδ. ύψιλον]
[3] Άγγελε Μητρετώδη & Δημήτρη Κούκλατζη, εσείς εκεί, εμείς εδώ, αλλά μαζί..
[4] Η απάντηση του Ελ. Βενιζέλου στη Βιέννη, όταν του πρότειναν να χτυπήσει τη Σερβία προς αποδυνάμωσή της, μετά την επίθεση από την Αυστροουγγρική και τη Γερμανική Στρατιά (1915)
