του: ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
Ειδα εχθές το “The darkest hour”. Την “πιο σκοτεινή ώρα”, εκείνη που ο Τσόρτσιλ, σταθερός υποστηρικτής της άποψης ότι με τον Χίτλερ η ειρήνη είναι μια ουτοπική υπόθεση, καλείται να πάρει την απόφαση για το αν η Αγγλία θα πολεμήσει κόντρα στη ναζιστική μηχανή ή θα παραδοθεί. Παρ’ότι εξαιρετικά πληθωρικός, με όλον τον πολιτικό κόσμο εναντίον του, ο Τσόρτσιλ φτάνει στα όριά του. Αρχίζει και αναρωτιέται ποιός έχει δίκαιο: εκείνος ή οι άλλοι…
Αντιμέτωπος με ένα φαινομενικά αναπάντητο δίλημμα, ο Τσόρτσιλ κάνει το αναπάντεχο: κατεβαίνει μόνος του, σαν ένας απλός πολίτης, στον υπόγειο σιδηρόδρομο, ν’ακούσει τον κόσμο. Ενα βροντερό “never!”, αναφορικά με τη συνθηκολόγηση, ακόμη κι από τα χείλη ενός μικρού κοριτσιού,. είναι η απάντηση στο δίλημμά τουι, δηλαδή ότι απόφασή του να πολεμήσει τον Χίτλερ είναι η σωστή. And the rest is history.
Σε προηγηθείσα συζήτησή του με τον βασιλιά που τλεικά τον στηρίζει, τίθεται και το -από καταβολής κόσμου- ερώτημα περί ηγεσίας: οφείλει ο ηγέτης να κάνει εκείνο που ζητά ο λαός; Οφείλει εκείνος,να πάρει την όποια απόφαση, ως “σοφότερος”, και να οδηγήσει τη χώρα του προς την κατεύθυνση που κρίνει ως σωστότερη για το συμφέρον του λαού ο ίδιος;
Στο εθνικά κρίσιμο και ευαίσθητο θέμα της Μακεδονίας ( αφού ασφαλώς δεν πρόκειται “απλώς για ένα όνομα”, ο νυν πρωθυπουργός δείχνει εκτός τόπου και χρόνου. Δεν ξέρω ποιούς συναναστρέφεται -πλην του εμβληματικού Καρανίκα..- το βέβαιον είναι ότι η αυτοαποκαλούμενη αριστερή κυβέρνησή του, μόνον τον λαό δεν εκφράζει, παρά αποκλειστικά τη μωροφιλοδοξία του ιδίου, ο οποίος, ως άλλος θιασάρχης δίνει και παίρνει ρόλους σε διάφορα – συχνά φαιδρά- πρόσωπα, με μόνον στόχο του την προσωπική του πολιτική επιβίωση, τη διατήρηση στην εξουσία.
Συνεπικουρούμενος από έναν – στο όριο του επικίνδυνα γραφικού- “συγκυβερνήτη”, Υπουργό Αμυνας, του οποίου το επίθετο ( μερικές φορές κάποιες συμπτώσεις είναι δηλωτικές της πραγματικότητας ) εκφράζει απολύτως την κατάσταση του κυβερνητικού σχήματος -, ίσως και του πρωθυπουργικού νου, ο οποίος μοιάζει να είναι…”καμμένος”!
Ο προκάτοχος του κ.Τσίπρα στην πρωθυπουργία ήταν ο Αντώνης Σαμαράς., γονιδιακά ηγετική προσωπικότητα και αυθεντικά αριστοτέλειο “πολιτικό ον”, αν δει κανείς το σύνολο της πολιτικής του διαδρομής. Δεν δίστασε να συγκρουστεί για εκείνο που θεωρούσε εθνικά σημαντικό, έστω κι αν αυτό του στοίχισε μια δεκαετία “πολιτικής ερήμου”, με εξαιρετικά αμφίβολη την τελική διακίωσή του.
Εξαιρετικά αμφίβολης κατάληξης ήταν και η αγγλική αντίσταση στον Χίτλερ. Ουδείς, τη δεδομένη στιγμή, μπορούσε να προδικάσει ότι, πέντε χρόνια αργότερα, ο ναζιστικός οδοστρωτήρας θα εκτροχιαζόταν. Όλοι πίστευαν ότι ο “χερ Χίτλερ” θα στεφόταν μονάρχης της Ευρώπης.
Ολοι, πλην ελαχίστων, Εις εκ των οποίων ο Τσόρτσιλ, ο ηγέτης εκείνος που με τη δύναμη της προσωπικότητάς του και την ακράδαντη πίστη του στη νίκη ενέπνευσε τον λαό του, του έδωσε ηθικό και δύναμη να παλαίψει, ουσιαστικά ανταποδίδοντάς του ό,τι πριν τού είχε δώσει εκείνος ( ο αγγλικός λαός ).
Η Μακεδονία είναι Ελληνική και τα ονόματα και οι συμβολισμοί έχουν, όπως έχω ξανατονίσει, τη σημασία τους. “Λίγη-λίγη” σού την παίρνουν την κυριαρχία, την ίδια σου την χώρα. Με πρωθυπουργό απολύτως ενδοτικό, μηδενικής πολιτικής ενσυναίσθησης, δηλαδή ανίκανο να ακούσει το βροντερό ΟΧΙ που φωνάζει με όλους τους τρόπους και σε όλους τους δρόμους ο ελληνικός λαός και με συγκυβερνήτη έναν γραφικό ουτιδανό που περιφέρεται σε γκραν πρι πριγκηπάτων την ώρα που η πατρίδα του – για την οποία υποτίθεται κραυγάζει- ξεπυλιέται, η επερχόμενη ήττα στο μακεδονβικό φαντάζει σίγουρη.
Αλλά ίσως θα έπρεπε να πάρουν μαθήματα αυθεντικής ηγεσίας για το θέμα της Μακεδονίας από τον Σαμαρά, του οποίου η περίπτωση δείχνει ότι, πολλές φορές, ένας πολιτικός άνδρας; αφουγκράζεται τον κόσμο και αισθάνεται ότι έχει το δίκιο με το μέρος του, μπορεί να βαδίσει και μόνος, κόντρα σε όσους, βολεμένοι σε πολιτικούς ενδοτισμούς, στέκονται εμπόδια στο ηγετικό πέρασμά του.
Πρόκειται άλλωστε για μια γενικά αποδεκτή αλήθεια: η πραγματική ηγεσία αποτελούσε πάντοτε μια μοναχική υπόθεση. Ικανοί να τη διαχειριστούν ελάχιστοι, οι άριστοι, οι πραγματικοί πατριώτες, οιι πνευματικά και ψυχολογικά γενναίοι, ταγμένοι στο μεγάλο και το αληθινό…
