*Του Βαγγέλη Μωυσή
Έχει παραγίνει το κακό, με τους διάφορους «προοδευτικούς» Αθήνας και Θεσσαλονίκης, που επιμένουν με κάθε ευκαιρία να πιπιλίζουν την καραμέλα της «παρακρατικής Θεσσαλονίκης», της πόλης του «σκοταδισμού» και των συντηρητικών «ενοχών» και «ενόχων»….
Έφαγε ξύλο ο Μπουτάρης από μια χούφτα φανατικούς, γεγονός που καταδίκασε η συντριπτική πλειονότητα της πόλης (του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου) και ξεκίνησε το ίδιο «πανηγύρι» για την πόλη «των Ψωμιάδηδων» και των «Άνθιμων», του «αυγού του φιδιού» που επωάζεται..
Από ποιους;
Από τις «κλώσες» του Αριστερού Παρακράτους, που επιδεικνύουν –κατά Μίκη Θεοδωράκη- έναν «αριστερόστροφο φασισμό», πιο επικίνδυνο από κάθε άλλον στο σύγχρονο κόσμο.
Διότι, βλέπετε, ο «ακροδεξιός φασισμός», είναι ολίγον… μπουνταλάς. Δεν κρατιέται βρε παιδί μου! «Καρφώνεται» κάθε φορά που νομίζει ότι του δίνεται η αφορμή να εκδηλωθεί. Βρίζει τη Δημοκρατία και τους θεσμούς, ξεσπά με το ταπεραμέντο δεκάχρονου νταή που ασκεί bullying στον αδύναμο συμμαθητή του στο σχολείο, καταθέτει με παρρησία την βεβαιότητά του πως η Ελλάδα ήταν κράτος μόνο επί Συνταγματαρχών. Άγεται και φέρεται από το μίσος του και το συνήθως χαμηλό IQ του…
Ο «αριστερόστροφος φασισμός» από την άλλη είναι πιο πονηρός: Χρησιμοποιεί όλες τις μεθόδους του Στάλιν για να «στοχοποιήσει» τους -κατ` αυτόν- «εχθρούς του λαού» που δεν συμφωνούν μαζί του, αλλά σπανίως θα τον εντοπίσετε να ξεφεύγει σε δημόσιους ύμνους για το καθεστώς Στάλιν.
Δεν θα ακούσετε αριστερό φανατικό να λέει «α, ρε Στάλιν που σας χρειάζεται»…
Προτιμούν να εκδίδουν «ετυμηγορίες» για την παρακρατική Θεσσαλονίκη και το «σκοταδισμό» της… εκείνοι που θεωρούν «ένοπλη πάλη» και απότοκο ιδεολογίας τις δολοφονίες της 17Ν, εκείνοι που έχουν μια πατρική στοργή για «τα παιδιά» των Εξαρχείων που έχουν καταστήσει ανεξάρτητο κρατίδιο εκτός Νόμου μια ολόκληρη συνοικία της Αθήνας, εκείνοι που παρέχουν «άσυλο» στην αναρχία μέσα στις πανεπιστημιουπόλεις, εκείνοι που καλούν ταξί στο Ρουβίκωνα και ανέχονται τις αλλεπάλληλες εισβολές σε πρεσβείες, δημόσιες υπηρεσίες, ιδιωτικές εταιρείες στη λογική ενός «λαϊκού δικαστηρίου» του βουνού που μετακόμισε στον κάμπο…
Αυτοί «κλωσούν» το νέο παρακράτος, αλλά βλέπουν το «αυγό του φιδιού» στη Θεσσαλονίκη.
Και βέβαια, όλοι εκείνοι που μετέχουν στην ανόητη συζήτηση περί παρακρατικής Θεσσαλονίκης, ξεχνούν ότι δεν είναι η Θεσσαλονίκη η πόλη που εκτός από τις αλλεπάλληλες πολιτικές δολοφονίες, τα Εξάρχεια και τους Ρουβίκωνες, μετρά κάμποσα ξημερώματα με εκρήξεις βομβών για ξυπνητήρι, 2-3 σκάνδαλα τηλεφωνικών υποκλοπών, 2-3 τριήμερα παραδομένη στις φλόγες της αναρχίας, καθώς και οργανωμένη διαδικτυακή παρουσία της Αναρχίας, που ανά τακτά διαστήματα απευθύνει δημόσιες προσκλήσεις, ή φιλοξενεί ανακοινώσεις υποστήριξης έκνομων ενεργειών, με την ανοχή της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος…
Ακόμα και από την πλευρά της ακροδεξιάς Χρυσής Αυγής, τα κυνηγητά σε ανήμπορους μετανάστες, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, οι απειλές και οι τσαμπουκάδες ακόμα και μέσα στη Βουλή, απέχουν μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη….
Πόσα χρόνια ακόμα, θα «ταυτίζεται» η πολιτική ψυχή μιας πόλης με τις ενοχές για τη δολοφονία του Λαμπράκη, από εκείνους που εξαφανίζονται στις επετείους των δολοφονιών του Μπακογιάννη, του Θάνου Αξαρλιάν, του Μομφεράτου, του Αλέκου Αθανασιάδη, των υπαλλήλων της Marfin;
Επιτέλους, ας ξαναβρούμε τα μέτρα των συγκρίσεών μας. Κι αν δε μπορούμε, ας αφήσουμε τις συγκρίσεις στην Ιστορία. Γιατί το όποιο «παρακράτος», ποτέ δεν είχε… έδρα στη Θεσσαλονίκη. Μια ζωή στην Αθήνα έδρευε. Και στη Θεσσαλονίκη έβρισκε μόνο «πιόνια», «κακέκτυπα» και αποτυχημένους μιμητές…
