Του Νίκου Αρμένη
«Απορώ γιατί τρέχεις;»
Ιδού το ερώτημα… Όταν άρχισα να τρέχω, το άκουγα πιο συχνά. Τώρα πλέον όσοι με γνωρίζουν, έχουν καταλάβει την όμορφη τρέλα μου.
Κάποιοι πάντως – συμπεριλαμβανομένης και της μητέρας μου – διατύπωναν το ερώτημα αρκετά φορτισμένα, σχεδόν επικριτικά..
«Για να ζήσω περισσότερο», την απάντησα μια φορά και από τότε σταμάτησε να με ρωτάει.
Και είπα την απόλυτη αλήθεια.
Τελευταία ακούγονται και αντίθετες απόψεις. Ότι και καλά το τρέξιμο και ειδικά ο μαραθώνιος επιβαρύνει το σώμα, την καρδιά και το μυαλό.
Βλέπετε κάποιοι έχασαν αρκετά έσοδα από τη στροφή των Ελλήνων σε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής που βασίζεται στην άθληση.
Λαμπρό παράδειγμα η περίπτωσή μου. Ξέρετε πόσα χρήματα σταμάτησα να δίνω στις καπνοβιομηχανίες καθώς ο μαραθώνιος μου έκοψε το κάπνισμα; Μεγάλο κακό σας λέω.
Και μιλάω για δεδομένα έξοδα γιατί υπάρχουν και αυτά που μπορείς να υπολογίσεις όπως των ιατρικών επισκέψεων και φαρμάκων που στατιστικά θα χρειαζόμουν περισσότερο ως μη αθλούμενος..
Ακούω και κάποιους γιατρούς μάλιστα να υποστηρίζουν με πάθος ότι το τρέξιμο μπορεί να μας κάνει κακό..
Φυσικά ειδικός δεν είμαι αλλά εμπιστεύομαι περισσότερο τη γνώμη εκείνων των γιατρών που λένε με ακόμα μεγαλύτερο πάθος ότι το τρέξιμο εξασφαλίζει καλή υγεία και μακροβιότητα.
Όχι γιατί έτσι μου αρέσει αλλά γιατί έτσι έχω διαπιστώσει.
Θα αναφερθώ όσο πιο σύντομα αλλά και όσο πιο συγκεκριμένα μπορώ στα οφέλη που έχω δει ήδη στη δική μου ζωή κάνοντας σχεδόν καθημερινά προπόνηση και παίρνοντας μέρος σε αγώνες αντοχής μέχρι την απόσταση του Μαραθωνίου Δρόμου.
Έχασα κιλά και ένας γενικός κανόνας στην ιατρική λέει πως ο αδύνατος άνθρωπος που δεν έχει θέμα νευρικής ανορεξίας, είναι κατά βάση πιο υγιής από έναν παχύσαρκο ή έναν υπέρβαρο.
Δεν καπνίζω καθόλου και πίνω αλκοόλ μόνο σε κοινωνικές περιστάσεις.
Ζάχαρη, αλάτι και αλεύρι είναι οι τρεις άσπρες σκόνες στη καθημερινή διατροφή των ανθρώπων που θεωρούνται ύποπτες για πολλά στην υγεία μας.
Έκοψα εντελώς τη ζάχαρη λοιπόν μια και «τρώει» ότι «χτίζω» με κόπο στην προπόνηση στο μυϊκό μου σύστημα. Γλυκά δηλαδή τρώω μόνο μετά αγώνες και με πολύ προσοχή και μέτρο.
Μετρίασα το αλάτι στα φαγητά μου και προτιμώ κατά βάση ζυμαρικά και ψωμί ολικής άλεσης.
Κάθε φορά που τρέχω είναι σαν να κάνω συνεδρία με ψυχολόγο χωρίς να βγάζω μισό σεντ από την τσέπη μου.
Το τρέξιμο που «καθαρίζει» το μυαλό και βρίσκω πιο εύκολα λύσεις σε προβλήματα μου.
Ειδικά η προετοιμασία για έναν μαραθώνιο με τις προπονήσεις των πολλών χλμ, με έμαθαν παράλληλα να έχω περισσότερη υπομονή, επιμονή και ηρεμία.
Εκ χαρακτήρος ήμουν και παραμένω αρκετά νευρικός. Φανταστείτε τι θα μου συνέβαινε αν δεν έτρεχα..
Παράλληλα μετά από επιτυχίες αισθάνομαι ότι μπορώ να πετύχω τα πάντα!
Και μετά από αποτυχίες, πεισμώνω και κοιτάζω πως θα διορθώσω λάθη για να γίνω καλύτερος..
Αυτό ίσως είναι από τα βασικότερα καλά του τρεξίματος. Σε κάνει να θέλεις να γίνεσαι ολοένα και καλύτερος, να εξελίσσεσαι σε μια διαρκή πορεία που σίγουρα μακροπρόθεσμα έχει φορά ανέλιξης..!
Επιπλέον είδα να ανοίγονται καινούργιοι και όμορφοι δρόμοι μπροστά μου.
Για να λάβω μέρος σε αγώνες ταξιδεύω και μάλιστα πολύ. Και εντός συνόρων και εκτός. Τα ταξίδια από μόνα τους κάνουν σοφότερους τους ανθρώπους.
Αλλά και οι γνωριμίες με όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Λόγω δουλειάς είχα ήδη έναν τεράστιο κύκλο γνωριμιών αλλά τώρα με το τρέξιμο τον διεύρυνα.
Και αυτό από μόνο του θεωρώ ότι με κάνει πιο δυνατό στον αγώνα της επιβίωσης απέναντι στις δυσκολίες της σύγχρονης κοινωνίας.
Τρέχω και θα τρέχω λοιπόν.
Και σε όποιον με ξαναρωτήσει με επικριτικό τόνο γιατί τρέχω θα επιστρέψω στους ίδιους τόνους το ερώτημα: Εσύ γιατί δεν τρέχεις;
