«Εις άτοπον απαγωγή»
του Κώστα Τσιάρα, Βουλευτή Καρδίτσας και Γενικού Γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας
Κλείνοντας 3 χρόνια στην διακυβέρνηση του τόπου, η κυβέρνηση οφείλει να εγκαταλείψει τις αμφίσημες δηλώσεις και να πάψει να πολιτεύεται με «ήξεις, αφήξεις». Λίγους μήνες πριν από την ψευδεπίγραφη «καθαρή έξοδο», τα κυβερνητικά στελέχη και ο Πρωθυπουργός οφείλουν να αποσαφηνίσουν, επιτέλους, τι προτίθενται να κάνουν με τα μέτρα για το 2019, που οι ίδιοι ψήφισαν. Να πουν ευθαρσώς στους πολίτες αν αυτά τα μέτρα, που αφορούν την βίαιη περικοπή των συντάξεων, χρειάζονται πραγματικά ή όχι.
Αυτό είναι το πραγματικό πολιτικό ζήτημα για το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπόλογος. Γιατί εάν, όπως ισχυρίζεται ο Πρωθυπουργός, πραγματικά η οικονομία υπεραποδίδει, η ανεργία μειώνεται δίνοντας χώρο στην αύξηση της απασχόλησης και επομένως παρέχει ανάσες βιωσιμότητας στο ασφαλιστικό μας σύστημα, τότε αυτά τα μέτρα είναι, προφανώς, αχρείαστα. Οπότε εύλογα κάνεις αναρωτιέται για τους λόγους, που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ έσπευσε να προνομοθετήσει, ήδη από το 2017, τόσο βαριά μέτρα, που οδηγούν σε ασφυξία τους πλέον αδύναμους συμπολίτες μας, τους συνταξιούχους.
Αν από την άλλη η κυβέρνηση διατείνεται ότι τα νέα μέτρα είναι απαραίτητα, τότε οφείλει με παρρησία να απαντήσει, τι συνέβη μεταξύ του Μαΐου του 2016, όταν υποτίθεται θα λυνόταν το ασφαλιστικό με τον νόμο Κατρούγκαλου, μέχρι τον Μάιο του 2017 και την ημέρα που η κα Αχτσιόγλου καταργούσε την προσωπική διαφορά. Η κυβέρνηση οφείλει να εξηγήσει τι πραγματικά μεσολάβησε ανάμεσα στην «οριστική λύση του ασφαλιστικού», για την οποία υπερθεμάτιζαν οι «κυβερνητικοί σύντροφοι» των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ στη Βουλή τον Μάιο του 2016, μέχρι την ψήφιση τον Μάιο του 2017 των επιπλέον περικοπών στις συντάξεις ύψους 18%, που θα κάνουν ποδαρικό από τον την 1η Ιανουάριου του 2019.
Το μόνο που πραγματικά μεσολάβησε είναι ένας ακόμα χρόνος της ανερμάτιστης πολιτικής της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Ένας επιπλέον χρόνος στον οποίο διατηρήθηκε η οικονομική και επενδυτική αβεβαιότητα, συρρικνώθηκαν έτι περεταίρω οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας λόγω της υπερφορολόγησης και υπονομευθήκαν ευθέως οι σταθερές θέσεις απασχόλησης έναντι των εναλλακτικών μορφών και των ευέλικτων σχέσεων εργασίας.
Μετά από όλα αυτά, επομένως, είναι να αναρωτιέται κάνεις γιατί ακόμα απορούν και αποδίδουν σε σκοτεινά κέντρα το γεγονός, πως η κοινωνία και οι πολίτες τους γυρνούν εκκωφαντικά την πλάτη. Εάν θέλουν να ανακαλύψουν τους υπαίτιους της δημοσκοπικής τους κατάρρευσης, που έχει παραλύσει κάθε ελπίδα εκλογικής τους ανάκαμψης, ίσως ήρθε η ώρα να κοιτάξουν στον καθρέφτη.
