Πιστεύαμε ότι είχαμε δει το σύνολο της φωτογραφικής κάλυψης του Ισπανικού Εμφυλίου. Την εμφύλια διαμάχη είχαν καταγράψει με τον φακό τους φωτογράφοι που θεωρούνται οι πρωτοπόροι του φωτορεπορτάζ, οι Robert Capa, David Seymour και Gerda Taro. Πριν τρία χρόνια, στην ακαταστασία ενός γκαράζ βρέθηκαν δύο κόκκινα κουτιά μέσα στα οποία ήταν περισσότερες από 5.000 φωτογραφίες – ως επί το πλείστον αρνητικά – τις οποίες είχε τραβήξει ο Καταλανός φωτογράφος Antoni Campañà. Σύμφωνα με την εφημερίδα La Vanguardia, ήταν «ο τελευταίος μεγάλος θησαυρός φωτογραφιών του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου». Τώρα, το Museu Nacional d’Art de Catalunya φιλοξενεί, έως τις 18 Ιουλίου, έκθεση με τίτλο «La guerra infinita. Antoni Campañà» και ο γαλλικός εκδοτικός οίκος SEUIL εξέδωσε λεύκωμα με τίτλο «La Boîte rouge (Το Κόκκινο Κουτί)».
Οι φωτογραφίες βρέθηκαν κατά την κατεδάφιση οικίας η οποία ήταν ιδιοκτησία του Καταλανού φωτογράφου. Ποιος ήταν, όμως, ο Antoni Campañà Bandranas; Στην έκδοση, την οποία συνεπιμελήθηκαν οι Plàcid Garcia-Planas (δημοσιογράφος), Arnau Gonzàlez Vilalta (ιστορικός) και David Ramos (φωτογράφος), επιχειρείται απάντηση: Ήταν «ένας καλλιτέχνης, ένας αθλητικός φωτορεπόρτερ, ένας απολίτικος δημοσιογράφος, ένας πολεμικός ανταποκριτής, ένας πωλήτης Leica και Contax ή ένας εκδότης καρτ ποστάλ; Ή μήπως, ήταν ένας σαξοφωνίστας στην Iberian Orchestra, η οποία έδινε συναυλίες στη Βαρκελώνη της δεκαετίας του 1930; Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο Campañà ήταν ο τέλειος άνθρωπος-ορχήστρα της φωτογραφίας».
Γιος και εγγονός πλούσιων εργολάβων, από μικρή ηλικία ο Antoni αποφάσισε ότι η φωτογραφία ήταν η ζωή του. Στα δώδεκά του, πουλούσε φωτογραφίες του. Στα δεκατέσσερά του, είδε δημοσιευμένη σε ισπανικό περιοδικό τη δική του «εικονογραφημένη ανταπόκριση σχετικά με τον βασιλιά Alfonso XIII». Ήταν τριάντα χρόνων όταν ξέσπασε ο εμφύλιος. Ρεπουμπλικανός, Καταλανός εθνικιστής και ένθερμος Καθολικός, ο Campañà σπάνια έπαιρνε, δημόσια, πολιτική θέση· δήλωνε, απλά, ότι ήταν με αυτούς «που θα κυβερνήσουν, αν του άρεσαν». Η διπλωματική στάση του τού επέτρεψε να φωτογραφήσει και τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα: από τους αναρχικούς επαναστάτες και τους νικητές φρανκιστές μέχρι τους φασίστες και τους Ναζί, το 1939.
