Η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας, τουλάχιστον όσοι έχουν μυαλό, κατανοούν πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν κυριεύτηκε από κάποιο “ακροδεξιό αμόκ” περιορίζοντας τον κόσμο στο σπίτι κι απαγορεύοντας την κυκλοφορία. Πως δεν ξύπνησε μια ημέρα και ξαφνικά από κεντρώος, φιλελεύθερος μεταρρυθμιστής αποφάσισε να γίνει Πινοσέτ . Πως πολύ απλά, κάτω από την ανάγκη να προστατευτούν οι Έλληνες στο σύνολο τους και να μη θρηνήσουμε νεκρούς όπως στην Ιταλία, όφειλε να αποτρέψει μια μειοψηφία πολιτών που διακρίνονται από εξόχως αντικοινωνική συμπεριφορά να εξελιχθούν σε υγειονομική βόμβα για τη χώρα και τις ευπαθείς ομάδες.
Του Δημήτρη Μαρκόπουλου
Κι όμως. Το αυτονόητο στην Ελλάδα του 2020 δεν είναι και τόσο …αυτονόητο. Η επίκληση στη λογική δεν είναι κάτι δεδομένο.
Αρκεί κανείς να δει το σημερινό κύριο άρθρο της εφημερίδας των Συντακτών για να καταλάβει πως υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα. Η χώρα της παραλογίας. Εκείνη που εκλαμβάνει τα προσωρινά μέτρα ελέγχου της κυκλοφορίας όχι ως μια αναγκαία και πρόσκαιρη συνθήκη, όχι ως ένα έσχατο μέτρο περιορισμού ενός φονικού ιού αλλά ως “τοποθέτηση των λαϊκών ελευθεριών στον γύψο”! Το υπονοούμενο περί χούντας για όσους διαβάσουν σήμερα την εφημερίδα είναι παραπάνω από σαφές. Και είναι ένα υπονοούμενο επικίνδυνο. Αχρείαστο. Προβοκατόρικο.
Στο ίδιο μήκος και κύματος είναι και πλήθος στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που μη τολμώντας να αμφισβητήσουν τη γραμμή Τσίπρα για ήπιο δημόσιο λόγο, όμως προφανώς δρώντας στον δικό τους ιδεοληπτικό κόσμο, σε κάθε αποστροφή του λόγου τους χρησιμοποιούν ένα “ναι μεν τα μέτρα ήταν αναγκαία αλλά…” κάνοντας επίθεση όχι πλέον στην κυβέρνηση αλλά στην κοινή λογική.
Είναι οι ίδιοι που ενώ εξελίσσεται μια κρίσιμη μάχη για τη σωτηρία της ζωής, ανοίγουν συζήτηση για τον δημόσιο κι όχι ιδιωτικό χαρακτήρα της υγείας.
Η ιδεολογικοποίηση της βλακείας όμως, η πολιτικοποίηση του κοινωνικού χάους και χαβαλέ, αν δεν ήταν μια ακόμη ένδειξη ατομικής ανεπάρκειας αντίληψης της κρισιμότητας των καιρών, οπωσδήποτε κινείται στο όριο του πολιτικού κομπογιαννιτισμού. Το να μιλάς στον πολίτη για ένα “Κράτος της κρίσης” είναι σοφό. Γιατί η Ελλάδα όντως βιώνει δύο απανωτές κρίσεις με αποτέλεσμα να υπάρχει λήψη αναγκαστικών αλλά ξεκάθαρα πρόσκαιρων μέτρων. Η Δημοκρατία μας παρά ταύτα επ ουδενί δεν αλλοιώνεται. Το να επιμένεις όμως πως όσοι με υπευθυνότητα κινούνται για να μη γίνουμε Κίνα, Ιταλία ή Ισπανία, είναι ακροδεξιοί ή να ανοίγει μια συζήτηση για το Δημόσιο σύστημα υγείας και το πόσο μεγάλο ή μικρό Κράτος θέλουμε όταν οι γιατροί εργάζονται 20 ώρες την ημέρα και όταν όλοι εύλογα ανησυχούμε για την επάρκεια του συστήματος υγείας αν η πανδημία ξεφύγει, είναι κάτι παραπάνω από βλακώδες. Είναι έγκλημα.
Ο,τιδήποτε στρέφει την προσοχή του πολίτη και όσων δίνουν αγώνα ζωής και θανάτου σήμερα από το έργο τους είναι απαράδεκτο.
Ακόμα και εκπρόσωποι άλλων πολιτικών χώρων, ακόμα και πολιτικοί ή δημοσιολογούντες από το φιλελεύθερο κεντροδεξιό – δεξιό μπλοκ οφείλουν να αναστοχαστούν. Να σταματήσουν τις προσωπικές στρατηγικές και να εργαστούν ο καθένας στο μέτρο των δικών του δυνατοτήτων για να βγει η Ελλάδα αλώβητη από αυτό που βιώνει. Η πολυλογία, οι αιχμές, οι προσωπικές πικρίες δεν είναι της στιγμής. Η κοινωνία χρειάζεται βοήθεια. Δεν είναι η ώρα του πολιτικού καφενείου. Είναι η ώρα της δράσης.
*Ο Δ.Μαρκόπουλος είναι Βουλευτής Β΄Πειραιώς της Ν.Δ.
