Επιστρέφοντας στη λογική και σε μακρινές εποχές, της δεκαετίας του ‘80, οι εταιρίες διανομής βγάζουν απόψε στους κινηματογράφους μόλις τέσσερις νέες ταινίες και μία επανέκδοση, τη «Σιωπή» του Μπέργκμαν, δημιουργώντας στους κινηματογραφόφιλους έναν πραγματικό πονοκέφαλο για ποιο φιλμ να επιλέξουν. Να διαλέξουν το εξαιρετικό «Joker» , με τον συγκλονιστικό Χοακίν Φίνιξ, το πολυσυζητημένο «Ενήλικοι στην Αίθουσα», που βασίζεται στο βιβλίο του Γ. Βαρουφάκη ή να προτιμήσουν ένα από τα δύο πραγματικά μικρά διαμάντια, «Το Αυγό» που διαδραματίζεται στη μακρινή Μογγολία και το «Αμερικανικό Όνειρο», ρουμανικής παραγωγής; Πάντως, ότι και να διαλέξουν σίγουρα δεν θα χάσουν.
«Joker»
(«Joker») Δραματικό θρίλερ, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Τοντ Φίλιπς, με τους Χοακίν Φίνιξ, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Ζάζι Μπιτς, Τζολί Τσαν, Μαρκ Μάρον, Μπράιαν Κάλεν, Ντάγκλας Χοτζ κα.
Κλασική ταινία μοναχικού χαρακτήρα, ένα υπαρξιακό δράμα, ένα ψυχολογικό θρίλερ. Σκληρό, τραγικό, σαγηνευτικό, σπαρακτικό, απειλητικό, με την ένταση και να κορυφώνεται υποδειγματικά μέχρι την τελική έκρηξη. Για όσους περιμένουν μια ακόμη ταινία της DC Comics, να δουν υπερήρωες, χαρακτηριστικές φιγούρες από τη χάρτινη Γκόθαμ Σίτι και ότι περιλαμβάνει το γνωστό μενού, είναι γελασμένοι. Εδώ έχουμε έναν Joker μέσα από ένα κοινωνικό πρίσμα, που προσφέρει ένα τρυφερό και συνάμα τρομακτικό πορτρέτο, το οποίο παίρνει ο Χοακίν Φίνιξ και το απογειώνει, το στέλνει σε άλλο επίπεδο, καταφέρνοντας μόνο με την ερμηνεία του να κρατήσει τον θεατή ακόμη κι αυτόν που διαφωνεί με τα μηνύματα που εκπέμπει η ταινία.
Δίχως υπερβολή ο Φίνιξ δεν είναι ακόμη ένας υπέροχος κινηματογραφικός τρελός, κάτι που ως γνωστόν «πουλάει» στο σινεμά. Είναι ένας τραγικός χαρακτήρας, βγαλμένος από τον χειρότερο εφιάλτη, αυτόν που προσεγγίζει την πραγματικότητα, δημιουργώντας τραύματα, δύσκολα επουλώσιμα. Παίζει με όλα τα σημεία του προσώπου, η ματιά του απόλυτα συγχρονισμένη με την κάμερα, που του δίνει την ευκαιρία και να αυτοσχεδιάσει. Αλλά δεν αρκείται σε αυτό, αφού προχωρά την ερμηνεία του στο σώμα, τα νεύρα και τους μύες του, την κίνηση, ακόμη και με την αύρα που αποπνέει στις θλιμμένες στιγμές του.
Όπως πρέπει για έναν κλόουν, αλλά και ένα ψυχωτικό. Τον Άρθουρ-Τζόκερ, που δουλειά του είναι να κάνει τους άλλους να γελούν, γράφει σκετσάκια, φροντίζει την άρρωστη μητέρα του, αναζητά συνεχώς τον πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ και γελάει συνεχώς. Η αδυναμία του να ενταχθεί σε ένα εχθρικό περιβάλλον επιδεινώνεται από το χλευασμό των άλλων και τους ξυλοδαρμούς. Πάντα μόνος στο πλήθος, ο Άρθουρ έρχεται αντιμέτωπος με μια απάνθρωπη κοινωνία, που σταδιακά τον οδηγεί στον όλεθρο. Ναι, σε πολλά θυμίζει τον «Ταξιτζή» του Σκορτσέζε, αλλά ο Τοντ έχει το ταλέντο να ανανεώσει το μύθο και κυρίως το επιμύθιο.
Σε μια εχθρική Γκόθαμ, ο Άρθουρ φοράει δυο μάσκες, μια εύκολη που τη βάφει ο ίδιος στο πρόσωπό του και μια δύσκολη, που δεν ξεκολλά από το δέρμα του, στην προσπάθειά του να αντέξει αυτόν τον κόσμο.
Ένα δημιούργημα μιας κοινωνίας που υποβιβάζει τους μη προνομιούχους, αντιμετωπίζοντάς τους σαν σκουπίδια και παράλληλα βάζει ταμπέλες σε όσους δεν μπορεί να κατατάξει στα βολικά πλαίσια που έχει φτιάξει.
