Σε άρθρο του γνώμης του Ferdinando Giugliano στη στήλη Bloomberg Opinion, γίνεται εκτενής αναφορά στις εκλογές στη χώρα μας και στη βαριά ήττα που υπέστη ο Αλέξης Τσίπρα. Στο άρθρο αναφέρεται ότι “οι ευρωεκλογές επρόκειτο να σηματοδοτήσουν την κορύφωση του λαϊκισμού στην Ευρώπη. Σε αντίθεση ίσως να οδηγήσουν στην πολιτική πτώση του πρωτοπόρου του, του Αλέξη Τσίπρα”, συνεχίζοντας ότι ο έλληνας πρωθυπουργός που εξέπληξε την Ευρώπη με τη διπλή νίκη του στις εκλογές το 2015, εξήγγειλε πρόωρες εκλογές.
Ο συντάκτης αναφέρεται στη βαριά ήττα του ΣΥΡΙΖΑ από τη Νέα Δημοκρατία και σημειώνει ότι ο Αλ Τσίπρας μπορεί να κατέληξε ότι οι πρόωρες εκλογές είναι ο καλύτερος τρόπος να περιορίσει το μέγεθος της αναπόφευκτης ήττας. Η ανακοίνωση των εκλογών ενθουσίασε τους επενδυτές, επισημαίνει ο αρθρογράφος και επικαλείται την υποχώρηση της απόδοσης των ελληνικών 10ετλων ομολόγων, την άνοδο του χρηματιστηρίου καθώς και το spread με τα ιταλικά ομόλογα.
Οι οικονομικές και χρηματοπιστωτικές προκλήσεις της Ελλάδας παραμένουν σημαντικές. Η Αθήνα μπορεί να δανειστεί με πολύ ευνοϊκό επιτόκιο χάρη στη στήριξη των εταίρων της ευρωζώνης. Ωστόσο, το δημόσιο χρέος βρίσκεται στο 181% του ΑΕΠ. Η οικονομία σημείωσε μεγέθυνση 1,95 το 2018, μεγαλύτερη από αυτή της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ιταλίας. Όμως το κατά κεφαλή εισόδημα εξακολουθεί να είναι 21% χαμηλότερο από το 2008, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat.
Με το τραπεζικό σύστημα ανεπαρκώς κεφαλαιοποιημένο και με πολλά ληξιπρόθεσμα δάνεια, η οικονομική κατάσταση εξακολουθεί να αντιμετωπίζει προκλήσεις. Εντούτοις η αυξανόμενη όρεξη των επενδυτών για ελληνικούς τίτλους έχει νόημα, εκτιμά ο συντάκτης. Όταν επισκέφτηκα τη χώρα τον Δεκέμβριο , έμεινα με την εντύπωση ότι η πολιτική επιστρέφει στην κανονικότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νεα Δημοκρατία βλέπουν προς το μέλλον προσφέροντας μια σαφή επιλογή μεταξύ αυτών που προτιμούν μεγαλύτερη αναδιανομή και εκείνων που τάσσονται υπέρ χαμηλότερων φόρων και μεγαλύτερης μεταρρύθμισης. Τώρα έχουμε μια αίσθηση για το τι φαίνεται να επιθυμούν οι ίδιοι οι Έλληνες.
Οι έλληνες πολιτικοί έχουν τη συνήθεια να εγείρουν προσδοκίες και μετά να τις συνθλίβουν, όμως η πολιτική πλατφόρμα του Κ. Μητσοτάκη, που περιλαμβάνει μείωση των συντελεστών φορολογίας των επιχειρήσεων, χρηματοδοτούμενη από μειώσεις δαπανών, φαίνεται ισορροπημένη. Η Ελλάδα δεσμεύτηκε να πετυχαίνει μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα για δεκαετίες και είναι ασαφές αν η Ν.Δ. θα παραμείνει προσηλωμένη στην δέσμευση όταν ανέλθει στην εξουσία. Όμως το μάθημα της τελευταίας δεκαετίας είναι σαφές: αν η Ελλάδα μπορεί να μεταρρυθμίσει την οικονομίας της και να επιτύχει μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης, δεν υπάρχει ανάγκη για υπερβολική λιτότητα. Δεν είναι μόνο οι επενδυτές που πανηγυρίζουν.
Ο Αλ. Τσίπρας χαιρετίστηκε για την απόφασή του να μη εγκαταλείψει το ευρώ και τη νέα θητεία μετά την υπογραφή νέου προγράμματος διάσωσης. Επίσης επέδειξε γενναιότητα στον τερματισμό της διαμάχης με τη Βόρεια Μακεδονία. Η απόφαση πιθανώς να του κόστισε σε πολιτικό επίπεδο, ωστόσο επικροτήθηκε σε διεθνές επίπεδο.
Όμως είναι αδύνατο να ξεχάσει κανείς ότι η άνοδος του Τσίπρα στην εξουσία βασίστηκε στην εξαπάτηση. Όταν νίκησε στην πρώτη θητεία του το 2015, το έπραξε δεσμευόμενος ότι διατηρήσει την Ελλάδα στο ευρώ και θα καταφέρει να αποσπάσει καλύτερους όρους από τους εταίρους της ευρωζώνης. Αντίθετα βύθισε τη χώρα σε νέα ύφεση, αναγκάζοντας τους πολίτες και τις επιχειρήσεις της Ελλάδας να ζουν με κεφαλαιακούς ελέγχους. Τότε υπαναχώρησε και απομάκρυνε τους πιο ακραίους συνεργάτες, συμπεριλαμβανομένου και του Γ. Βαρουφάκη, προκειμένου να υπογράψει μια συμφωνία χωρίς να αποκομίσει σχεδόν καμία παραχώρηση. Το γεγονός ότι οι ψηφοφόροι αποφάσισαν να τιμωρήσουν τον Τσίπρα για όλες τις στροφές 180 μοιρών είναι θετικό.
Η σκοτεινή πλευρά των ευρωπαίων λαϊκιστών δεν είναι η κριτική τους για την ανεπαρκή λειτουργία της ΕΕ, που είναι ευδιάκριτη σε όλους, αλλά η αμετανόητη υποκρισία σχετικά με το τι μπορεί να επιτευχθεί κατά τη διάρκεια διαπραγματεύσεων με άλλα κράτη μέλη. Αυτό τοποθετεί τον ΣΥΡΙΖΑ στο ίδιο στρατόπεδο με τους υποστηρικτές του brexit στη Βρετανία, την ιταλική Λέγκα και το Κίνημα 5 αστέρων, με τα 2 τελευταία να είναι έτοιμα για ελάχιστη δημοσιονομική επέκταση στον προϋπολογισμό του 2019, έχοντας δεσμευτεί για τεράστια κίνητρα.
Οι ψηφοφόροι μπορεί να έχουν κουραστεί από τα παραδοσιακά κόμματα, αλλά δεν είναι τυφλοί στις αστοχίες των καινούριων.
Ο Τσίπρας ήταν πρωτοπόρος των λαίκιστών και είναι ένας από τους πρώτους που κινδυνεύει να απομακρυνθεί. Εν μέσω ανάμικτων αποτελεσμάτων για τις αντικαθεστωτικές δυνάμεις σε όλη την ΕΕ, θα πρέπει να αναλογιστούν αυτή την εμπειρία (του Τσίπρα)
