Δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε, ότι στη χώρα μας οι νόμοι συντάσσονται στις περισσότερες περιπτώσεις για τα μάτια του κόσμου ή της ΕΕ καλύτερα, και καταλήγουν να είναι απλώς ένας ακόμη λόγος για πολιτικές ψευτοδιαμάχες και αντιπολιτευτικά πυροτεχνήματα.
Η νομοθεσία στην Ελλάδα δεν τηρείται από τους πολίτες σχεδόν σε κανένα επίπεδο της καθημερινής μας ζωής και δεν εφαρμόζεται, ούτε επιτηρείται από το ίδιο το Κράτος, καθώς -ας μη γελιόμαστε- διαχρονικά το ρουσφέτι και το λάδωμα αποδεικνύονται πιο προσοδοφόρες ψηφοθηρικές πρακτικές από την αυτονόητη εφαρμογή του νόμου.
Όντας σε προεκλογική περίοδο, γινόμαστε και πάλι μάρτυρες των γνωστών αέναων υποσχέσεων περί άμεσης εφαρμογής των νόμων και των ρυθμίσεων, πάλι ορδές υποψηφίων σωτήρων, υπόσχονται να εφαρμόσουν την τάξη και να μεταμορφώσουν τη γνωστή «Ελλαδάρα», σε ένα ευρωπαϊκό ευνομούμενο και οργανωμένο Κράτος. Εδώ γελάμε.
Τόσα χρόνια, τόσες Κυβερνήσεις όλων των κατευθύνσεων και των προσανατολισμών, ενορχηστρώνουν πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση, το οργανωμένο σχέδιο υποσχέσεων εφαρμογής των νόμων. Τέλος η φοροδιαφυγή, τέλος οι τροχαίες παραβάσεις, τέλος οι παράνομες συναλλαγές κάτω από το τραπέζι – πολιτών και κυβερνητικών-, τέλος το τσιγάρο στους δημόσιους χώρους, τέλος οι παράνομες προσλήψεις και οι στημένοι διαγωνισμοί στο Δημόσιο, τέλος η ασυδοσία των ιδιωτικών επιχειρήσεων, τέλος πάντων… ποιος σας πιστεύει κύριοι;
Όταν περάσουν οι εκλογούλες και επανέλθει η πολιτική ασφάλεια στους καθήμενους εις τα έδρανα της Βουλής, και ο εφοριακός θα λαδωθεί, και η κλήση θα σβηστεί από τον γνωστό του γνωστού, και το τσιγάρο θα ανάψει όπου σταθείς και όπου βρεθείς, και ο διαγωνισμός θα στηθεί και αυτοί που εισήλθαν στο Δημόσιο με πλαστά πτυχία και πληρώνονται εδώ και χρόνια από την τσέπη του φορολογούμενου, πάλι στις θέσεις τους θα παραμείνουν και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις θα ξαναπάρουν δάνειο, ενώ χρωστάνε ήδη τα δέκα προηγούμενα, και η ζωή συνεχίζεται.
Φταίνε οι πολιτικοί, ναι. Δεν τους πιστεύουμε, ναι. Φταίμε όμως και εμείς που μία ζωή βολευόμαστε στην εύκολη λύση της ανομίας που μας σερβίρουν. Γιατί αν τηρούσαμε τη νομοθεσία, αν δεν ψάχναμε απεγνωσμένα το «παραθυράκι» του νόμου, αν επιπλήτταμε ο ένας τον άλλον για τις ιδίες παραβάσεις μας, αν δε θεωρούσαμε ελληνική μαγκιά το κράνος στον αγκώνα και το «εγώ έχω ξάδελφο στο χωριό το Δήμαρχο, που ξέρει τον εφοριακό, που τον έβαλε στη θέση του ο τάδε βουλευτής, άρα το ‘χουμε», τότε κανείς δε θα είχε το δικαίωμα ή το προνόμιο να μας σερβίρει την ανομία.
Γιατί δεν είναι ότι δεν μπορούμε, απλώς δε θέλουμε. Έχουμε μάθει να είμαστε βολεμένοι και να ζούμε στην ανομία. Τρανή απόδειξη ότι οι Έλληνες που ταξιδεύουν ή ζουν στο εξωτερικό, είναι πρότυπα πολιτών και ούτε κατά διάνοια δεν συμπεριφέρονται με τον τρόπο που έχουν συνηθίσει στην Ελλάδα. Τηρούν τα όρια ταχύτητας, τον αντικαπνιστικό νόμο, τις φορολογικές τους υποχρεώσεις, τις υποδείξεις της Αστυνομίας, ακόμη και τους καθημερινούς τύπους ευγένειας που μοιάζουν πλέον ανέκδοτο στη χώρα μας. Γιατί μπορεί λοιπόν ο Έλληνας να είναι «λόρδος» στο Λονδίνο αλλά δεν μπορεί να είναι τουλάχιστον κύριος εντός των συνόρων;
Θα πει αμέσως κάποιος ότι στις άλλες χώρες το Κράτος είναι πιο αυστηρό και επιτηρεί στενά τον πολίτη και αυτό είναι όλο. Κι όμως δεν υπάρχει αποτελεσματικό Κράτος χωρίς ευσυνείδητο πολίτη. Η διαφορά έγκειται στην παιδεία που έχουμε λάβει, στη συναναστροφή, στην εικόνα που αντικρίζεις κάθε μέρα, στο θυμωμένο βλέμμα, με το οποίο θα σε κοιτάξει ο Άγγλος ή ο Γάλλος ή ο Ελβετός, αν πετάξεις το τσιγάρο σου στο πάρκο που παίζουν τα παιδιά του. Στην καταγγελία που θα σου κάνει ο οδηγός του λεωφορείου αν προσπεράσεις παράνομα το σταματημένο όχημα (ναι, απαγορεύεται να προσπερνάμε τα σταματημένα λεωφορεία στην Κηφισίας), στον εφοριακό που δε θα δεχτεί να του κλείσεις πονηρά το μάτι, στον κάθε πολίτη που δε θα αγοράσει ούτε ένα προϊόν ή υπηρεσία χωρίς να ζητήσει απόδειξη, στον επιχειρηματία ή γιατρό ή υδραυλικό που δε θα τολμήσει να μην κόψει απόδειξη.
Στην Ελλάδα δυστυχώς αμελούμε να σκεφτούμε – ηθελημένα ή μη- ότι οι επιλογές μας, είναι και η κατάρα μας. Αυτοί που μας κυβερνούν και το Κράτος που έχουμε, είναι αποτέλεσμα των δικών μας επιλογών και μόνο. Εμείς τους διαλέξαμε, εμείς τους ψηφίζουμε, εμείς ζητάμε ανοχή όπου θέλουμε και όταν θέλουμε, εμείς ζητάμε τιμωρία όταν μας βολεύει, εμείς έχουμε μάθει τον εύκολο δρόμο, εμείς επιλέγουμε πρώτα και μετά προσπαθούμε να αποποιηθούμε τις ευθύνες για τις επιλογές μας, εμείς θεωρούμε μαγκιά την ανομία, εμείς θέλουμε να λέμε ότι έχουμε διασυνδέσεις άρα είμαστε κάποιοι και τη γλυτώνουμε. Εμείς είμαστε ο καθρέφτης αυτών που διατυμπανίζουμε ότι μας κοροϊδεύουν και δεν τους εμπιστευόμαστε. Εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να αλλάξουμε για να φωνάξουμε μετά στους πολιτικούς «αυτούς», ότι δεν μπορούν πια να συνεχίσουν να μας κοροϊδεύουν.
