Προικισμένη η Άνοιξη κι ας μην το υποψιάζεται, ή πάλι μπορεί και να το ξέρει αλλά να το παίζει αδιάφορη, του τύπου , δεν τρέχει και τίποτα που έχει μέσα στην αγκάλη της ολόκληρη Ανάσταση. Και το κάνει για να μην πληγώσει τα αδέλφια της, ιδιαίτερα εκείνο το Φθινόπωρο το πιο ριγμένο από όλα . Γιατί οι άλλοι δύο έχουν και από μια Γέννηση και ένα Δεκαπενταύγουστο να καμαρώνουν .
Της Μαρίας Ε.Δημητρίου
Έτσι θα πρέπει να είναι και ίσως να βγάζει όλη την περηφάνεια της εσωτερικά , να φουσκώνει και να ανθίζει όλη η πλάση , να κορδώνεται και να μοσχοβολά το σύμπαν. Ή ίσως πάλι επίτηδες να ζει μέσα στην πλάνη της άγνοιας, για να μπορεί να αντέχει το θαύμα κάθε χρόνο.
“ Η υψηλότερη μορφή της άνοιξης που ξέρω, μια ελληνική Μεγάλη Εβδομάδα.”
γράφει ο Γιώργος Σεφέρης σ’ ένα ποίημα του .
Και κρύβει τούτη η εβδομάδα η ανοιξιάτικη μέσα της, όλη τη γοητεία, το κάλλος, την κορωνίδα των ιδεών , πηγαίνει πέρα από τα ανθρώπινα , πέρα από εκείνο το αγάπα τον πλησίον ως εαυτόν. Φτάνει στη θυσιαστική αγάπη . Που σημαίνει αγαπώ εσένα τον άνθρωπο, τον άλλον, περισσότερο από εμένα , δίνω ακόμα και τη ζωή μου για σένα . Υπάρχουν τόσες στιγμές που μπορείς να καταδυθείς μέσα τους και να γεννηθείς ξανά .
Ένας Θεός που ενδύεται τα γήινα, η δική του ενέργεια μπαίνει στο δικό μας πλανητικό σύστημα, γίνεται ένας από μας, ο πιο απλός, ο ελάχιστος. Έχει μια αποστολή να φέρει σε πέρας . Γνωρίζει ότι οι άνθρωποι θα τον σταυρώσουν, θα τον θανατώσουν κι όμως συνεχίζει να τους αγαπά, νοιάζεται για τη σωτηρία τους και όντας πάνω στο σταυρό παρακαλεί για τη δική τους συγχώρεση.
Ένας Θεός ταπεινός, που πλένει τα πόδια των μαθητών του. Σε έναν κόσμο που όλοι προσπαθούμε να αναδείξουμε το εγώ μας ( και πρώτα από όλους η γράφουσα),αυτή η κίνηση λειτουργεί ως ένα χαστούκι στη λανθάνουσα εγωπάθεια μας. Ένας Θεός που ως τέλειος άνθρωπος δεν αναζήτησε τιμές και δόξες, σε έναν απλό σταύλο γεννήθηκε, πιο ξένος και από τους ξένους και με τον πιο ατιμωτικό θάνατο τελείωσε την επίγεια ζωή του.
Ένας Θεός που απενεργοποίησε το θάνατο και με την ανάσταση του μας έδωσε πρόσβαση σε ένα άλλο επίπεδο, σε μια άλλη σφαίρα πνευματική. Το αίμα του ήταν τα λύτρα που δόθηκαν για την δική μας ελευθερία για τη δική μας αναβάθμιση. Περίπλοκες έννοιες που ξεφεύγουν από τους φυσικούς νόμους αυτού του σύμπαντος , που ο νους του ανθρώπου δεν μπορεί να κατακτήσει, και τι πιο εύκολο να τις απορρίψει ….. εδώ ακόμα παιδευόμαστε οι περισσότεροι να καταλάβουμε κάτι νόμους της σχετικότητας και να αποφύγουμε τις μαύρες τρύπες μην μας καταπιούν.
Κι ας έχουν πει δημοφιλείς επιστήμονες αξιώσεων παγκοσμίου κύρους όπως ό Στήβεν Χόγκιν ότι “ ο Θεός δεν είναι απαραίτητος για τη δημιουργία του σύμπαντος, το σύμπαν λειτουργεί με τους φυσικούς νόμους.” Πολύ απλοϊκή εξήγηση επιτρέψτε μου για μια τέτοια διάνοια . Μόνο που δε μας είπε ποιος δημιούργησε αυτούς τους φυσικούς νόμους ή εν πάση περιπτώσει ποτέ κανένας δε μας είπε μέχρι τώρα ποιος κρύβεται πίσω από αυτή την μεγάλη έκρηξη, πως δημιουργήθηκε αυτή η πρώτη ύλη .
Υπάρχουν κι αυτοί που λένε αν υπάρχει Θεός γιατί επιτρέπει την αδικία, τη δυστυχία και τον πόνο ανάμεσα στους ανθρώπους . Και η απάντηση είναι πολύ απλή, γιατί πρώτα επέτρεψε ο Υιός του να αδικηθεί κατ’ ουσίαν ο ίδιος , να πονέσει, να διασυρθεί και να θανατωθεί, γιατί εδώ η ζωή είναι ένα μεγάλο διαγώνισμα που οι απαντήσεις θα δοθούν στο τέλος σε ένα κλειστό φάκελο και στον καθένα ξεχωριστά την ώρα της αναχώρησης. Και είναι πιο λογικό αν το θέλετε όλο αυτό να έχει μια συνέχεια παρά ένα ξαφνικό και μάταιο τέλος. Γιατί χωρίς την Ανάσταση και την άλλη ζωή, αυτή η ζωή θα ήταν χωρίς νόημα. Θα ήταν μια αδικαίωτη ζωή αν σταματούσε εδώ, ένα τυχαίο γεγονός , μια ανόητη εξίσωση, όταν όλα δείχνουν ότι έχουν προγραμματιστεί και σχεδιαστεί με τόση ακρίβεια δευτερολέπτου .
Και συ που αρνείσαι την υπάρξη του και δηλώνεις άθεος να ξέρεις ότι έχεις τη συμπάθεια του και την κατανόηση του . Γιατί ξέρει ότι αντιπαλεύσαι με τη λογική σου, επιστρατεύεις τις αμφιβολίες σου, ζητάς αποδείξεις για να πιστέψεις . Θέλεις και συ να ακουμπήσεις τα δάκτυλα επί των τύπων των ήλων όπως ζητούσε ο δικός του μαθητής ο Θωμάς που ήταν κοντά του σχεδόν τρία χρόνια κι όχι μόνο δεν ένιωσε προσβεβλημένος από την αμφισβήτηση, αλλά αντίθετα έκανε ειδική εμφάνιση μόνο γι αυτόν, για να του δώσει την ευκαιρία να ακουμπήσει το δάκτυλο στις πληγές και να βεβαιωθεί. Γιατί να θυμώσει λοιπόν μαζί σου που ούτε τον είδες, ούτε τον άκουσες ούτε έφαγες ποτέ μαζί του ;
Εκείνος που είχε δίπλα του έναν Ιούδα που γνώριζε ότι στο τέλος θα τον προδώσει και παρόλα αυτά τον αγαπούσε όπως όλους τους άλλους γιατί να μην αγαπά και σένα ; Εσένα που δεν υπάρχει περίπτωση να τον προδώσεις περισσότερο …
Αλλά και ο Πέτρος ο αγαπημένος του μαθητής με τις μεγάλες δηλώσεις, εκείνος που έσκιζε τα ιμάτια του ότι θα έκανε τα πάντα για εκείνον, τον αρνήθηκε τρεις, για να μην αδικούμε όμως τον Πέτρο και οι υπόλοιποι μαθητές δεν φέρθηκαν καλύτερα, έτρεξαν πρώτοι πρώτοι να κρυφτούν μετά τη σύλληψη του δασκάλου τους από φόβο για τη δική τους ζωή κι ας είχανε δει λίγες μέρες πριν το δάσκαλο τους να ανασταίνει το Λάζαρο από τους νεκρούς . Όταν ακόμα κι αυτοί που είδανε νεκρούς να ανασταίνονται, τυφλούς να βρίσκουν το φως τους , χωλούς να περπατάνε και τη δύσκολη ώρα λιποψύχησαν, γιατί το μυαλό δεν μπορεί να κατανοήσει το υπερβατικό, νομίζεις ότι θα σε κρίνει εσένα αυστηρά που απλά διάβασες κάτι γι αυτόν μετά από δύο χιλιάδες χρόνια και δεν πείστηκες;
Είναι όμως και εκείνος ο ληστής, ο εκ δεξιών, που ούτε είδε, ούτε άκουσε, ούτε τον έζησε, παρά μόνο τον βρήκε στα πιο αδύνατα του πάνω στο σταυρό, εκείνο λοιπόν το κατακάθι της κοινωνίας ο ληστής, ο άγνωστος, ο τίποτα, τον πίστεψε χωρίς να έχει καμιά απόδειξη. Και η πόρνη, η αμαρτωλή γυνή που του έπλυνε τα πόδια με το μύρο και με τα δάκρυα της κι αυτή τον πίστεψε . Κι οι δυο τον προσέγγισαν όχι με το μυαλό που κάνει λάθη αλλά με την καρδιά, γιατί όπως έλεγε και η αλεπού στο Μικρό Πρίγκιπα “Δε βλέπει κανείς καλά, παρά μόνο με την καρδιά .”
Είναι κι άλλες στιγμές , είναι ο Ιούδας που ενοχοποίησε το φιλί, που του έδωσε τη σφραγίδα της προδοσίας κι όμως δεν ήταν το φιλί που πρόδωσε αλλά η πρόθεση πίσω από το φιλί …
Είναι οι ώρες της μοναξιάς του Θεού την ώρα της προσευχής στον κήπο των Ελαιών, η μοναξιά του Θεού, η μοναξιά του ανθρώπου …Και η κορυφαία στιγμή για μένα της εβδομάδας των Παθών, και όχι δεν είναι η ανάσταση, αυτή έχει τη λαμπρότητα που της αξίζει, τη δική της δυναμική , η κορυφαία στιγμή είναι η στιγμή της αποκαθήλωσης, όταν ο Θεάνθρωπος πιο ευάλωτος από ποτέ αφήνεται στα χέρια των ανθρώπων …αυτή η εικόνα αποτυπώνει την απόλυτη εμπιστοσύνη του στο ανθρώπινο είδος ..
“ ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατον μου τέκνον που έδυσου το κάλλος “
ΥΓ. “ Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας …” Σήμερα κρέμεται από το ξύλο Αυτός που κρέμασε τη γη ανάμεσα στα ύδατα …είναι ο ύμνος που θα ακουστεί τη Μεγάλη Πέμπτη . Ο προφήτης Ιερεμίας 650 χρόνια πριν από τη γέννηση του Χριστού γνωρίζει ότι η γη κρέμεται ανάμεσα στα ύδατα του σύμπαντος …Μικρή λεπτομέρεια για όσους προσπαθούν να ανακαλύψουν το Θεό με τη λογική . Η αγάπη του είναι τόσο μεγάλη ακόμα και γι αυτούς που τον αμφισβητούν ώστε να αφήνει μικρά μονοπάτια για να τον ανακαλύψουν …
