Φοβάμαι ότι φέτος ο Πλούτωνας με την Περσεφόνη, ζουν το μεγάλο τους έρωτα, δεν εξηγείται αλλιώς η παρατεταμένη παραμονή της πέρα από τα συμφωνηθέντα στα έγκατα της γης. Έναν έρωτα που τον πληρώνουμε ακριβά και σε είδος αφού το πετρέλαιο και το ηλεκτρικό κτυπάνε κόκκινο, αλλά και σε διάθεση, μια που το μουντό τοπίο, το κρύο και οι βροχές αποτελούν τον τελευταίο καιρό τη μόνιμη ταπετσαρία της ψυχοσύνθεσης μας.
Της Μαρίας Ε. Δημητρίου
Σύμφωνα με τη μυθολογία, στην αρχή δεν υπήρχαν εποχές, υπήρχε μόνο μια διαρκής καλοκαιρία και μια διάχυτη ευφορία και αυτό οφειλόταν στη Θεά Δήμητρα που ήταν κάτι σαν γενική γραμματέας ή μάλλον υπουργός Γεωργίας και Φυσικών Πόρων στην αρχαιότητα .
Μέχρι που ο άλλος, ο επιτετραμμένος για τα υποχθόνια σήκωσε τα μάτια του ο αθεόφοβος , τρόπος του λέγειν δηλαδή, στην όμορφη Περσεφόνη μονάκριβη θυγατέρα της υπουργού. Τι τόθελε κι αυτός . Χαθήκαν τόσα όμορφα κορίτσια να τα ερωτευτεί να μείνουμε και μεις με την αιώνια ανεμελιά της φύσης ;
Φάουλ ο Πλούτωνας από όπου κι αν το πιάσουμε , ούτε καν τη συναδελφική αλληλεγγύη δε σκέφτηκε .
Και πάλι καλά να λέμε που μπήκε στη μέση ο Δίας και το ισοζύγισε το πράμα και έκανε δίκαιη μοιρασιά και το γάμο δε χάλασε, αλλά και της μητέρας της γλύκανε το χάπι . Και έτσι το μάτς έληξε με ισοπαλία και τις σχέσεις του δε χάλασε με κανέναν, γιατί δεν είναι για να δημιουργείς και αντιπάλους ακόμα κι αν είσαι πρόεδρος των θεών την προσέχεις την καρέκλα σου, συγγνώμη το θρόνο σου ήθελα να πω παρασύρθηκα με κάτι σημερινά δικά μας . Και έτσι που λέτε και με το γαμπρό και με την πεθερά, γατόνι ο Ζεύς και του βγάζω το καπέλο.
Γιατί και μεις αλλιώς το είχαμε συνηθίσει το στόρυ, ξέραμε πως ότι και να κάνει ο Μάρτης όσα ξεσπάσματα κι αν έχει , γιατί έχει βγάλει και ένα κακό όνομα ανάμεσα στους μήνες, στο τέλος η Άνοιξη θα έρθει μετά Βαΐων και κλάδων που λένε, αλλά φέτος όπως το βλέπω το πράγμα, θα έρθουν τα Βάγια και τα κλαδιά κι η Άνοιξη ακόμα .
Θα μου πείτε ας προσέχαμε και μεις, που τον έχουμε υπερθερμάνει τον πλανήτη και έχουμε παρέμβει στυλιστικά και τον έχουμε ντύσει στο πλαστικό και στο βυνίλ.
Τι έτσι παθητικά θα μας κοιτούσε; Δε θα αντιδρούσε; Δε θα έβγαζε ένα παράπονο ένα κατιτίς , τι πιστεύαμε, ότι θα έκανε ότι κάνουμε εμείς οι γυναίκες που μουτρώνουμε και όταν μας ρωτάνε τι έχεις , απαντάμε με ένα τίποτα που τα περικλείει όλα . Και θα πρέπει ο άλλος να είχε βγάλει την Ανωτάτη Πυθιακή για να μπορέσει να καταλάβει, τι λέω, έστω να υποψιαστεί τι μπορεί να είναι εκείνο που μας ενόχλησε.
Αμ δε, μας δείχνει ξεκάθαρα τι τον ενόχλησε, μας εκδικείται και μας τιμωρεί για όλες τις λάθος συμπεριφορές και αποφάσεις που λάβαμε ερήμην του. Για όλα τα ποτάμια και τις λίμνες που μπαζώσαμε, εγκιβωτίσαμε και αποξηράναμε. Για όλη την άναρχη δόμηση που καθιερώσαμε θυσιάζοντας το πράσινο, για όλα τα βουνά που τα αφήσαμε να χάσκουν γυμνά σαν πίνακες μοντέρνας τέχνης, για τη μίνιμαλ αισθητική του γκρίζου που υιοθετήσαμε .
Δε θα μας συγχωρέσει την αλλαγή των φυσικών νόμων με τους τεχνητούς, αυτούς που προέκυψαν από το συγκερασμό του συμφέροντος και της ανθρώπινης πονηριάς, γιατί για εξυπνάδα ούτε λόγος .
Οι πόλεις με τους ασφαλτοστρωμένους δρόμους και τα ψηλά κτίρια λειτουργούν σαν ένα τσιμεντένιο στεγανό που εμποδίζει το νερό να απορροφηθεί και κείνο προγραμματισμένο και μη βρίσκοντας διέξοδο, τρέχει σαν τρελό στους δρόμους της πόλης ψάχνοντας όχι το Νέμο το μικρό ψαράκι, αλλά το δρόμο για τη θάλασσα, σκορπίζοντας στο πέρασμα του την καταστροφή γιατί συνήθως τα φρεάτια που θα ήταν μια κάποια λύση, αφήνονται στη μοίρα τους .
Τα ψηλά κτίρια ευθύνονται επίσης για την αποδιοργάνωση των ανέμων. Μερικές φορές εμποδίζουν την ταχύτητα τους και αυτό έχει επιπτώσεις στη βροχόπτωση, γιατί οι βροχοφόρες αέριες μάζες παραμένουν περισσότερο πάνω από τις πόλεις με συνέπεια τις πολυήμερες βροχερές μέρες . Ενώ άλλοτε τα ψηλά κτίρια και οι δρόμοι λειτουργούν ως σήραγγες που αυξάνουν την ταχύτητά του. Και μετά λέμε ότι ο καιρός τρελάθηκε, δε λέμε ότι εμείς τον τρελάναμε αλλάζοντας του τα δεδομένα που είχε συνηθίσει .
Αυτή η βίαιη πολλές φορές ανατροπή της φυσικής τάξης έχει αφήσει τη σφραγίδα της ακόμα και στα πιο ασήμαντα τα πιο μικρά που μπορεί όμως να αποδειχτούν πολύ σοβαρά . Η ισορροπία της χλωρίδας και της πανίδας στον πλανήτη μας και η σωστή λειτουργίας της, βρίσκεται σε συνάρτηση με την ισορροπία της ανθρώπινης ζωής . Η ομίχλη μιας λίμνης προστατεύει τα άνθη των δέντρων που σε άλλη περίπτωση θα καίγονταν από την παγωνιά, μια μικρή λεπτομέρεια και άνευ ουσίας για πολλούς. Τι γίνεται όμως με τις μέλισσες που απειλούνται με αφανισμό με τα διάφορα χημικά φυτοφάρμακα υψηλής τοξικότητας.
Ένας σύγχρονος μύθος αυτή τη φορά, λέει ότι αν εξαφανιστούν οι μέλισσες σε λίγο καιρό θα εξαφανιστεί και η ανθρώπινη ζωή γιατί οι μέλισσες είναι σαν ένα είδος, φτερωτού τροφοδότη.
Η Μάγια η μέλισσα και οι υπόλοιπες φιλενάδες της διαδραματίζουν ένα πολύ σοβαρό ρόλο στη διατροφική αλυσίδα του ανθρώπου.Ε πικονιάζουν και βοηθούν στην παραγωγή του 35% της τροφής παγκοσμίως. Από τα 100 είδη καλλιεργειών με τα οποία παράγεται το 90 % της παγκόσμιας τροφής τα 71 δεν μπορούν να έρθουν εις γάμου κοινωνίαν και κατά συνέπεια να κυοφορήσουν τον καρπό αν δε μεσολαβήσει η μικρή μελισσούλα .
Η προσπάθεια των κυβερνήσεων να απαγορεύσουν αυτές τις τοξικές ουσίες, φαίνεται προς το παρόν να πέφτει στο κενό, γιατί τα λεφτά είναι πολλά και οι εταιρίες αντιδρούν και όταν οι εταιρίες αντιδρούν, οι κυβερνήσεις συνήθως κάνουν πίσω …
Κι ενώ αυτά τα σημαντικά συμβαίνουν που μπορεί να καθορίσουν το μέλλον του ανθρώπου στη στρογγυλή μας γειτονιά, εμείς το μόνο που συνεχίζουμε να κάνουμε είναι απλά να παραπονούμαστε για τον κακό μας τον καιρό, κυριολεκτικά και μεταφορικά και να μετακυλίουμε το πρόβλημα στις επόμενες γενιές. Για τη δική μας ευθύνη ούτε λόγος , άλλωστε αυτό είναι γνωστό ότι εμείς δε φταίμε ποτέ, πάντα οι άλλοι τα κάνουν λάθος .
Θα παραμείνουμε πιστοί στο ίδιο μοτίβο, το γνωστό, το καταστρέφω και προχωράω και θα περιμένουμε έναν από μηχανής Θεό να μας λυτρώσει από τα δικά μας λάθη και τις δικές μας παραλείψεις, έτσι στο ανώδυνο γιατί είμαστε και ωραία παιδιά και όλοι μας χρωστάνε.
Και εδώ θα μπορούσα να γράψω και εκείνο το γνωστό ότι η γη δε μας ανήκει αλλά τη δανειστήκαμε από τους προγόνους μας για να την αφήσουμε κληρονομιά στα παιδιά μας αλλά δε θα το κάνω , γιατί η γη ούτε κληρονομείται ούτε δανείζεται , απλά μας κάνει τη χάρη και μας ανέχεται για λίγο και περιμένει από μας υπομονετικά να ωριμάσουμε να της φερθούμε όπως πρέπει, όπως της αξίζει, γιατί είμαστε κομμάτι από αυτήν . Χώμα και σα χώμα θα ενωθούμε μια μέρα μαζί της .
