Μπήκαμε ήδη στο Τριώδιο, που σημαίνει σκηνικό αποκριάτικο με όλα τα συναφή και πριν προλάβει το μυαλό να αποκωδικοποιήσει την πολυχρωμία της εποχής, θα βρεθούμε στο δρόμο για το Πάσχα και δε θα πάρουμε μυρουδιά . Και από κει ένα βήμα και κατρακυλάμε για καλοκαίρι και πάει η χρονιά .
Της Μαρίας Ε. Δημητρίου
Έτσι γίνεται κάθε χρόνο, κάνουμε κύκλους γύρω από τον εαυτό μας . Και πάντα κύκλους , τις γωνίες τις αποφεύγουμε . Μας αναγκάζουν να ξεβολευτούμε, να κάνουμε κινήσεις που δεν είναι μηχανικές . Αφήστε που οι γωνίες πονάνε κιόλας , τις κουτσουρεύουμε όπως τον Φλεβάρη που τον άφησαν με 28 μέρες. Θύμα κι αυτός, των αυτοκρατορικών ονομάτων που έδωσαν στον Ιούλιο και τον Αύγουστο, όσοι θέλησαν να βάλουν το χρόνο σε καλούπια και τους προίκισαν με 31 μέρες και ότι περίσεψε το αφήσανε για τον τελευταίο, τότε μήνα . Τον Febrouare, που στα λατινικά θα πει εξιλέωση …
Τυχαίο που τούτο το μήνα τον κολοβό, διάλεξαν για να γίνει όλη η ανακατάταξη μέσα μας, η ενδοσκόπηση, η αλλαγή; Γι αυτό τον κάνανε πιο μικρό ,να έχουμε και μια δικαιολογία να προσπερνάμε τις ενοχές μας, ότι και καλά δε μας παίρνει ο χρόνος να τις αντιμετωπίσουμε όλες. Τα κάναμε όλα πιο ανώδυνα, επί τούτου πάντα, από πάντα.
Αν προσέξετε όλα είναι στρογυλλά. Έτσι ήταν το πατρόν από την αρχή . Ένα για όλα . Και η γη και ο ήλιος και το φεγγάρι όταν είναι ολόκληρο . Υπάρχει μια αρχέγονη αντιπάθεια προς τις γωνίες . Για να μη μαζεύουν σκόνη , να μην κρύβουν μυστικά , να μην τσακώνονται ποιος θα κάτσει σ’ αυτές, σαν το παλιό ποντιακό ανέκδοτο . Κι ας λέμε εν τη ρύμη του λόγου, σε κάθε γωνιά της γης. Δε βαριέστε, κάτι παραπάνω θα ήξερε ο Μεγαλοδύναμος και τα έκανε όλα γύρω, γύρω.
Και αφού ο Φεβρουάριος είναι μήνας εξιλέωσης , μπήκε σαν αντιστάθμισμα η τάση και η διάθεση να αντιμετωπιστούν τα πάντα κάτω από ορισμένες προοπτικές . Πίσω από μάσκες και προσωπεία . Κάτω από μια ευχάριστη ατμόσφαιρα . Με κομφετί και σερπαντίνες. Ασορτί με τη συγκυρία . Για να το κάνουμε πιο εύκολο, να μπορούμε να το αντέχουμε για να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας πίσω από την επίφαση κάποιου άλλου .
Την ίδια εποχή που η εκκλησία γιορτάζει την παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου. Του ταπεινού από τη μία και του υπερφίαλου από την άλλη . Την ανύψωση του εγώ απέναντι στην συντριβή της επίγνωσης . Ο υπερόπτης που ζητά να πάρει την ανταμοιβή του επειδή θεωρεί ότι αυτός είναι καλύτερος από τους άλλους. Αυτός που διακηρύττει πόσο πιστός και πόσο σωστός είναι, ενώ την ίδια στιγμή σηκώνει το δάκτυλο και δείχνει τον απέναντι, καταμετρώντας του τις αδυναμίες του. Ενώ εκείνος στέκει αγέρωχος με το παράσημο της υπεροχής που το φόρεσε από μόνος του . Δείχνοντας σε όλους το φωτοστέφανο που ζωγράφισε και επιζητώντας την υπόκλιση στην ανωτερότητα του .
Του διαφεύγει όμως ότι πιο σημαντικός δεν είναι ο αναμάρτητος, αυτός που είναι περιφρουρημένος μέσα στη γυάλα της τελειότητας του και το διαλαλεί προς πάσαν κατεύθυνση για να κερδίσει το χειροκρότημα, αλλά ο αμαρτωλός, αυτός που θα συνειδητοποιήσει το λάθος του , θα συντρίψει τον εαυτό του και θα προσπαθήσει να αλλάξει, όσο δύσκολο κι αν του είναι αυτό . Εκείνος που θα προσπαθήσει να αποδεσμευθεί από το πάθος που τον καθοδηγεί και να κερδίσει τον αυτοέλεγχο του, με δάκρυα και πόνο , μέρα τη μέρα , ώρα την ώρα .
Εκείνος που συντετριμένος θα αναγνωρίσει την ατέλεια του και θα ζητήσει βοήθεια για να την ξεπεράσει . Συνειδητοποιώντας τα πεπερασμένα όρια του ανθρώπινου .
Μπορεί να έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια από αυτή την παραβολή, αλλά στέκει πάντα επίκαιρη και σημείο αναφοράς.
Όλα αλλάζουν και όλα παραμένουν ίδια μέσα στους αιώνες. Μόνο τα ονόματα είναι διαφορετικά, οι συμπεριφορές ίδιες, σαν να μην διδαχτήκαμε από κάτι, λες και ότι διαβάσαμε, ότι αναλύσαμε, ότι εμβαθύναμε, ήταν μια στιγμιαία κατάδυση στην αλήθεια και ύστερα μη αντέχοντας την έλλειψη οξυγόνου, ανεβήκαμε πάλι στην επιφάνεια για να συνεχίσουμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλά . Να είμαστε ο εαυτός μας. Ο παλιός καλός εαυτός μας με τα λάθη που δεν είμαστε διατεθειμένοι να ξεφορτωθούμε, γιατί έχουμε γίνει ένα με αυτά, τόσο που δεν μπορούμε να τα ξεχωρίσουμε, τόσο που τα θεωρούμε πια σωστά αφού είναι δικά μας, αφού είμαστε εμείς .
“ Καθρέφτης σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω” έλεγε η Γαλάτεια Καζαντζάκη. Και μεις ένας μεγάλος καθρέφτης που βλέπουμε μέσα ανθρώπους ίδιους με μας, με τα ίδια λάθη, γι αυτό παίρνουμε θάρρος, πιο εύκολο να αποδέχεσαι κάτι κι ας μην είναι σωστό, παρά να μπεις στη διαδικασία να το αλλάξεις.
Γινόμαστε και μεις ένας Φαρισαίος εν τη αγνοία μας και διαλαλούμε με στόμφο την τελειότητα μας. Όχι κατ ανάγκην με λόγια, όχι, σήμερα είναι πιο απλά τα πράγματα. Υπάρχουν άλλοι τρόποι για να καταδείξεις την ανωτερότητα σου.Δε χρειάζεται πια να σταθείς μπροστά σε ένα ναό και να φωνάξεις για να σε ακούσουν όλοι πόσο τέλειος είσαι. Σημειολογικά μπορείς να το κάνεις χρησιμοποιώντας την τεχνολογία . Και το κάνουμε όλοι μας, άθελα μας, παρουσιάζοντας την τέλεια εικόνα, χωρίς λάθη και κρίνοντας τους άλλους. Και γινόμαστε Φαρισαίοι και δείχνουμε τους Τελώνες και οι άλλοι γίνονται Φαρισαίοι και δείχνουν εμάς του Τελώνες και γίνεται μια ανακύκλωση χωρίς αρχή και τέλος . Και πάλι καταλήξαμε στην κυκλική μέθοδο … τυχαίο ; Ενώ αν κάναμε την αντίθετη κίνηση, να δούμε τον εαυτό μας ως Τελώνη, ως άνθρωπο ατελή, που ζητάει να πάει ένα βήμα πιο πάνω , όχι πιο πέρα, πιο πάνω . Αν εστιάζαμε σε μας χωρίς να στεκόμαστε κριτικά απέναντι στους άλλους , θα βλέπαμε ίσως αυτό που πραγματικά είμαστε. Θα είχαμε το χρόνο να ασχοληθούμε να φτιάξουμε αυτό που πάει λάθος με μας . Θα ήταν πάλι μια κυκλική κίνηση, αυτή τη φορά γύρω από τον εαυτό μας, αλλά θα ήταν μια ενδελεχής εξέταση των πραγμάτων. Θα ήταν η κίνηση που κάνει η γη γύρω από τον εαυτό της . Απαραίτητη, ακολουθώντας τους φυσικούς νόμους , αυτούς που τους αποδέχονται όλοι ακόμα κι αυτοί που δεν αποδέχονται το Θεό ….
Febrouare μήνας της εξιλέωσης , του Τελώνη και του Φαρισαίου και συ αποφασίζεις σε ποια θέση θα σταθείς …
