“ Μέμνησο ότι άνθρωπος ει “ Φίλιππος ο β βασιλιάς της Μακεδονίας.
Αυτή τη φράση είχε επιλέξει ο πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου και είχε επιφορτίσει κάποιον από τους δούλους του με το καθήκον να του την υπενθυμίζει καθημερινώς .
Γράφει η Μαρία Ε. Δημητρίου
Να θυμάσαι ότι είσαι άνθρωπος . Από όλες τις σπουδαίες ρήσεις ο Μακεδόνας βασιλιάς, ο άνθρωπος που ένωσε όλες τις ελληνικές πόλεις κράτη, κάτω από τη δική του ηγεμονία , εστίασε σε αυτές τις τέσσερις λέξεις . Και δε θέλησε αυτές να του τις υπενθυμίζει κάποιος από τα ανώτερα στρώματα του παλατιού, αλλά ένας ταπεινός δούλος. Να θυμάται ότι είναι άνθρωπος, παρότι βασιλιάς , να θυμάται ότι είναι θνητός και ως εκ τούτου με ημερομηνία λήξης, να θυμάται ότι όσο ισχυρός και να ήταν, όταν έβγαζε την πανοπλία και το στέμμα, γινόταν όπως όλους τους άλλους ..
Σήμερα, η φράση αυτή θα μπορούσε ελαφρώς να μεταποιηθεί και να χρησιμοποιηθεί με άλλη δυναμική. Υπάρχει ένα βίντεο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και στο οποίο ένας δάσκαλος μπαίνει στην τάξη και ανακοινώνει στους μαθητές ότι εκείνη τη μέρα, θα μιλήσουν για έναν πολύ σημαντικό άνθρωπο .
Εκείνα περιμένουν όλο αγωνία να μάθουν για ποιον πρόκειται και τότε ο δάσκαλος τους δίνει ένα κλειστό τετράδιο στο οποίο μέσα αναγράφεται το όνομα αυτού του ξεχωριστού ανθρώπου και το οποίο θα πρέπει να διαβάσει το κάθε παιδί μόνο του , αφού το τετράδιο περάσει από θρανίο σε θρανίο . Και αυτό γίνεται .Το παράξενο είναι ότι κάθε φορά, που το κάθε παιδί διαβάζει αυτό που είναι γραμμένο στο τετράδιο, ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη του, μέχρι που φτάνει στον τελευταίο μαθητή και τότε αποκαλύπτεται αυτό που με τόση επιμέλεια ο δάσκαλος ήθελε να κρατήσει για τον καθένα ξεχωριστά . “ Αυτός ο σημαντικός άνθρωπος είσαι Εσύ! ”
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, ο άνθρωπος έρχεται στον κόσμο για να εκπληρώσει κάποιο σκοπό. Αυτή η τελεολογική ερμηνεία των πραγμάτων, του Σταγειρίτη φιλοσόφου μεταφράζεται στον κάθε άνθρωπο, ως εκείνο το εσωτερικό έναυσμα που τον ωθεί να αναζητήσει το δικό του σενάριο και να αξιώσει το δικό του πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό το φεστιβάλ που λέγεται ζωή.
Η αθώα και αφελής ερώτηση που απευθύνουμε όλοι προς τα παιδιά, ερώτηση που είθισται να γίνεται προς χάρΙν αστεϊσμού , “ τι θα γίνεις όταν θα μεγαλώσεις ;” κρύβει μέσα της όλες τις προσδοκίες της ανθρωπότητας για το μεγάλο και το σπουδαίο, που θα την ξελασπώσει από την κακοδαιμονία των προηγούμενων.
Είναι η αγωνία καμουφλαρισμένη και πολλές φορές πασπαλισμένη με την ελπίδα ότι δε γίνεται, κάτι καλό θα έρθει να μπαλώσει τις μαύρες τρύπες της ζωής μας, πριν αυτές, μας ρουφήξουν κάποια στιγμή .
Κάθε ένας, μπορεί να γίνει ένας σημαντικός Κάποιος . Κάθε ένας είναι σημαντικός από μόνος του . Για να φτιαχτεί η Ακρόπολη και ο Παρθενώνας χρησιμοποιήθηκαν τόνοι από μάρμαρο. Κάθε μάρμαρο πήρε διαφορετική μορφή. κάποια έγιναν αγάλματα και άλλα κολώνες, άλλα έμειναν απλά μάρμαρα για να τα πατούν, αν όμως έλειπε έστω και ένα μικρό κομμάτι, αυτή η μικρή απουσία, θα χαλούσε την αρμονία του όλου .
Είμαστε οι νότες σε ένα απόσπασμα ενός μουσικού έργου . Κάποιοι είναι μαζί με άλλους σε γκρουπ , σαν δέκατα έκτα και άλλοι από μόνοι τους αποτελούν μια νότα . Κάποιοι άλλοι είναι οι παύσεις … Μα είναι αυτή η δοσολογία, που κάνει το αποτέλεσμα ελκυστικό. Αν όλοι ήταν νότες ολόκληρες, ή όλοι ήταν τέταρτα, αυτό δε θα ήταν τραγούδι, αλλά μια απλή μουσική άσκηση .
Όπως κι η κάθε βελονιά σε ένα κέντημα, είτε ο πόντος είναι ίσιος ή ανάποδος, τόσο απαραίτητη για να κτιστεί σιγά σιγά το σχέδιο . Είμαστε τα μικρά που θα στηρίξουν τα μεγάλα. Είμαστε τα σπουδαία που θα βγουν από τα πιο απλά .
Κάθε παιδί, την ώρα που γεννιέται , ακούει το σκοπό της ύπαρξη του, όμως το κλάμα, δεν το αφήνει να το αφουγκραστεί καλά. Και περνάει τη ζωή του ψάχνοντας να ακούσει το μέσα του, να οδηγηθεί σωστά, να εκπληρώσει αυτό που του έχει οριστεί. Υπάρχουν άνθρωποι που από πολύ νωρίς είναι σίγουροι γι αυτό που θέλουν, γι αυτό που ονειρεύονται , αποφασισμένοι να ανακαλύψουν την κρυμμένη πλευρά του φεγγαριού. Και άλλοι που χάνονται , που επαναπαύονται μέχρι που η ζωή τους δείχνει το χαρακωμένο πρόσωπο της, που τόχε τυλιγμένο περίτεχνα με ένα μεταξωτό μαντίλι . Και τότε παίρνουνε μπρος βίαια και θέλουν να προλάβουν όσα δεν προλάβαιναν τόσα χρόνια .
Είναι τόση η δύναμη που κρύβει ο άνθρωπος μέσα του και συνήθως την ανακαλύπτει όταν χαθεί στις χαράδρες ή σε δρόμους χωρίς σήματα, όταν λόγω έλλειψης πυξίδας κληθεί να αυτοσχεδιάσει. Και τότε διαπιστώνει ότι μπορεί να βρει την ανατολή και όλα τα σημεία του ορίζοντα από μόνος του, διαισθητικά, επιτακτικά.
Ποτέ δεν είναι η κατάλληλη ώρα και πάντα θα είναι . Για να κοιτάξεις στον καθρέφτη , να κλείσεις όλους τους ήχους και να ψάξεις βαθιά μέσα σου, να διαβάσεις το παραπεμπτικό σου σημείωμα, και να ιχνηλατήσεις μέχρι εκεί που τελειώνουν τα δικά σου μπορώ . Και να θυμηθείς και συ σαν άλλος Μακεδόνας βασιλιάς ότι είσαι άνθρωπος, αλλά ένας άνθρωπος που μπορεί να κάνει σημαντικά πράγματα για σένα και για τους άλλους !
