today-is-a-good-day
23.5 C
Athens

Όταν γεννιέται ένα παιδί, ενίοτε μπορεί να γίνει και δολοφόνος…

Όταν γεννιέται ένα παιδί ένα καινούργιο αστέρι ανεβαίνει στον ουρανό και προσπαθεί να φωτίσει τον κόσμο,  κάθε που γεννιέται ένα παιδί είναι λες και η ανθρωπότητα με έναν ανορθόδοξο  τρόπο, παίρνει παράταση μια που στο κανονικό παιχνίδι έχει βάλει χιλιάδες αυτογκόλ.

*Γράφει η Μαρία Ε. Δημητρίου

Όμως αυτό που ξεκινάει σαν όνειρο πολλές φορές, κάπου στην πορεία αρχίζει να αλλάζει μορφή. Ποτέ δε θα μάθουμε ποιο είναι εκείνο το κομβικό σημείο στο οποίο εκτροχιάζεται η ανθρώπινη συμπεριφορά. Ποια είναι η στιγμή που αυτή η τάπουλα ράζα αρχίζει να γράφει αντίστροφα σαν αραβική γραφή. Ποιο λάθος έχουμε διαπράξει εμείς ως γονείς ώστε να καταγραφεί στη ψυχοσύνθεση του παιδιού με αρνητικό τρόπο, ποια υποσυνείδητα μηνύματα έχουμε μεταφέρει εν αγνοία μας στην παιδική ψυχή ώστε να μετατραπούν  αργότερα στην εφηβεία και πιο ύστερα στην ενηλικίωση σε σκοτεινούς εφιάλτες, που θα παρασύρουν το ίδιο και αυτούς που θα έχουν την ατυχία να βρεθούν στο δρόμο τους.

“Δε μεγάλωσα ένα δολοφόνο …” λέει ο πατέρας του 19χρονου Αλβανού στη Ρόδο  που σύμφωνα με όσα ομολόγησε, πέταξαν μαζί με τον 21χρονο Έλληνα φίλο του, τη φοιτήτρια Ελένη Τοπαλούδη ζωντανή  στη θάλασσα, αφού προσπάθησαν πρώτα να τη στραγγαλίσουν. Το πιο φρικιαστικό είναι ότι η κοπέλα βρέθηκε με δεμένα τα πόδια για να μην καταφέρει να επιζήσει σε περίπτωση που συνερχόταν μετά την επαφή της με το νερό. Οι δράστες ήθελαν την κοπέλα νεκρή και αυτό δείχνει μια σκέψη καθαρή και κινήσεις τακτικής που φανερώνουν  ψυχρούς εκτελεστές.  Ήθελαν να προλάβουν όλα τα ενδεχόμενα και  σε αυτή τη βάση κινούμενοι,  όταν τέλεσαν το έγκλημα γύρισαν στο σπίτι να καθαρίσουν τα αίματα έχοντας πλήρη επίγνωση των πράξεων και των κινήσεων τους.

Και μένει η απορία, τι μπορεί να είναι εκείνο που μεταμόρφωσε δύο νέα παιδιά σε στυγερούς δολοφόνους, τι είναι εκείνο που τους έκανε να βλέπουν τη ζωή τόσο απαξιωτικά και τον άνθρωπο σαν ένα αναλώσιμο είδος.

“Δε μεγάλωσα ένα δολοφόνο …” επιμένει  ο πατέρας. Κανείς δε μεγαλώνει έναν δολοφόνο επί τούτου,  εκτός από τον καιρό της Τουρκοκρατίας που οι τούρκοι άρπαζαν τα ελληνόπουλα και τα έκαναν γενίτσαρους, ναι αυτά τα μεγάλωναν για να γίνουν δολοφόνοι, όταν όμως μεγαλώνεις ένα παιδί, θα πρέπει να έχεις τα μάτια σου ανοικτά και τις κεραίες σου προσανατολισμένες σε αυτό. Πάντα υπάρχουν κάποια σημάδια που θα πρέπει να σε ανησυχήσουν, να σε βάλουν στη διαδικασία να σκεφτείς ότι κάτι δεν πάει καλά και να ζητήσεις βοήθεια.  Όταν έχεις να αντιμετωπίσεις μια αποκλίνουσα συμπεριφορά δεν πρέπει να εθελοτυφλείς, ούτε να παραμυθιάζεσαι ότι όλα είναι καλά. Ένα παιδί που δεν έχει μάθει ή δε θέλει να  έχει όρια, που δεν ξέρει να ακούει το όχι, που θέλει να ικανοποιείται κάθε του επιθυμία και όταν αυτό δεν είναι εφικτό τότε γίνεται βίαιο, ξεσπά και βιαιοπραγεί, δεν σημαίνει ότι κατανάγκην θα γίνει δολοφόνος.

Κανείς δε μεγαλώνει ένα δολοφόνο, μεγαλώνει όμως ένα χαρακτήρα που σε μια δύσκολη στιγμή, όταν όλα δεν εξελιχθούν όπως τα επιθυμεί, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μετατραπεί σε δολοφόνο, φτάνει να γλιτώσει το δικό του σαρκίο, αδιαφορώντας για τα θέλω και τις επιθυμίες του άλλου. Αυτό που στην καθομιλουμένη αποκαλούμε ένα  “κακομαθημένο παλιόπαιδο ” δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ομάδα υψηλού κινδύνου,  έτοιμη ανά πάσα στιγμή να απεκδυθεί το ανθρώπινο και να μετατραπεί σε μια μηχανή χωρίς συναισθήματα όπου το εγώ θα πρωτοστατεί και θα κατευθύνει τις πράξεις του και όποιος είναι αντίθετος με τις δικές του επιθυμίες, καθίσταται αυτόματα ένας άλλος που πρέπει  απλώς να εξαφανιστεί.

Κοινή συνισταμένη των περισσοτέρων εγκλημάτων είναι η προσπάθεια να ξεφορτωθούν το θύμα τους. Στις περιπτώσεις του προμελετημένου εγκλήματος κάτι τέτοιο είναι αυτονόητο γιατί αποτελεί μέρος της σχεδιαστικής πρακτικής, όμως στις περιπτώσεις του εγκλήματος  που τελείται εν βρασμώ ψυχής κάτι τέτοιο δείχνει το στυγνό χαρακτήρα του θύτη ο οποίος έχει την ετοιμότητα να ενεργήσει αποστασιοποιημένος από το έγκλημα και να σκεφτεί πως θα προστατεύσει το εγώ του. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο Παναγιώτης Φραντζής που το 1987 στραγγάλισε τη σύζυγό του Ζωή Γαρμανή σε έναν καυγά, όμως είχε τη ψυχραιμία να την τεμαχίσει και να την πετάξει σε κάδους απορριμάτων. Μια άλλη χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο καθηγητής μουσικής Γιάννης Κατσιλάμπρος που σκότωσε τη σύζυγό του Παναγιώτα Μαζαράκη το 2009  και μετά προσπάθησε να την εξαφανίσει με διάφορους τρόπους που δεν έβρισκε ικανοποιητικούς, στο τέλος κατέληξε να τη θάψει σε πάρκο στη Φιλοθέη κοντά στο σπίτι τους και να την τσιμεντώσει. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι προσέλαβε και ιδιωτικό ερευνητή για να τη ψάξει.

Και θα μπορούσε να πει κανείς ότι από τη στιγμή που κάποιος μπορεί με τόση ευκολία  να υιοθετήσει  το ρόλο του δολοφόνου και να τον ενσαρκώσει με τόση επιτυχία, διατηρώντας την ψυχραιμία του, σαν να πρωταγωνιστεί σε αστυνομική ταινία, τότε όλοι μας είμαστε εν δυνάμει θύματα κάποια στιγμή. Γιατί ο οποιοσδήποτε  “κανονικός” άνθρωπος, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο φίλος, ο γνωστός, ο σύντροφος μπορεί να μετατραπεί στη μεγαλύτερη απειλή φτάνει κάτι να πάει ενάντια στη δική του θέληση. Και αυτή η απειλή δεν επιμερίζεται σε φύλα, μπορεί η στατιστική να είναι εις βάρος των γυναικών, όμως υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις όπου γυναίκες,  σύζυγοι  ή σύντροφοι,  θέλησαν να ξεφορτωθούν το έτερο τους ήμισυ, ή οποιονδήποτε έμπαινε τροχοπέδη στα σχέδια τους. Και  πάλι όμως  χρειάστηκαν την ενεργό συμμετοχή κάποιου άντρα, στις περισσότερες των περιπτώσεων του εραστή.

Οι  άντρες  για να πετύχουν το στόχο τους  συνήθως  χρησιμοποιούν τη μυϊκή τους δύναμη οι γυναίκες από την άλλη χρησιμοποιούν τρόπους πιο οικείους σε αυτές . Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Μαρία Σαμπανιώτη που το 1992 δηλητηρίασε δύο οικογένειες με τηγανόψωμα, επειδή αρνήθηκαν τα προξενιά με τις κόρες της και η τιμωρία  για την προσβολή όπως την εισέπραξε ήταν ο θάνατος για τρία άτομα από τα επτά που δηλητηρίασε.

Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να δεκτούν το όχι σαν απάντηση σε κάθε έκφανση των σχέσων τείνουν να γίνουν επικίνδυνοι. Οι πιο ακραία μορφή βίας που μπορούν να ασκήσουν είναι η φυσική εξόντωση του άλλου. Σε έναν κόσμο, που οι ισορροπίες ανάμεσα στις ανθρώπινες σχέσεις, συνεχώς ανατρέπονται μοιάζει κάπως σαν να κινούμαστε πάνω σε ένα εύθραυστο γυαλί που δε γνωρίζουμε σε ποιο σημείο μπορεί να σπάσει. Το να μένεις ακίνητος δεν είναι λύση γιατί κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σε προφυλάξει ακόμα και στο ίδιο σου το σπίτι, στο δικό σου προσωπικό χώρο.

Κανείς δε γνωρίζει αύριο τι μπορεί να του συμβεί, ούτε να υπολογίσει τη ψυχοσύνθεση κάποιου με τον οποίον μπορεί να έχει έναν απλό διαπληκτισμό στο δρόμο. Πολλά εγκλήματα άλλωστε έχουν γίνει “δια ασήμαντον αφορμή” για μια θέση πάρκινγ ή για ένα απλό κορνάρισμα.  Ο άνθρωπος από τον καιρό που βγήκε από τη ζούγκλα δεν έπαψε να την κουβαλάει μέσα του, το θέμα είναι ότι πολλές φορές δεν μπορεί να την ελέγξει και αυτή γίνεται κυριάρχος με καταλυτικό τρόπο.

Κάθε φορά που γεννιέται ένα παιδί είναι σαν η ανθρωπότητα να τραβά ένα λευκό χαρτί που χρωματίζεται στην πορεία, αν μεγαλώνεις ένα παιδί φρόντισε αυτό το λευκό χαρτί να το τροφοδοτήσεις μόνο με φωτεινά χρώματα και πάνω από όλα να μην τροφοδοτείς το “εγώ ” του δε λέω ότι αυτή είναι η λύση όμως είναι μια αρχή, είναι μια στάση για να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να συνυπάρξει αρμονικά με τους  υπόλοιπους και να δέχεται διαφορετικές απόψεις και θέσεις. Ο σεβασμός είναι λέξη κλειδί, σέβομαι τους γονείς μου, τους φίλους μου, τα παιδιά μου, το σύντροφο μου, σέβομαι γενικώς τον άλλο, τον άνθρωπο.

Αν μεγαλώνεις ένα παιδί, αφουγκράσου το, διόρθωσέ το, καθοδήγησέ το, όσο είναι καιρός…

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ