Είναι ίσως που μπήκε ο Σεπτέμβρης και μας έχει πιάσει αυτή η μελαγχολία του Φθινοπώρου. Η αίσθηση ότι κάτι αλλάζει, ότι κάτι καινούργιο ξεκινά, ότι στρίβουμε γωνία αφήνοντας πίσω αυτά που ζήσαμε. Και κάθε χρόνο η ίδια αίσθηση,
να αναπολείς με νοσταλγία τις στιγμές του καλοκαιριού που πέρασε , παρόλο που φέτος δεν μπορούμε να μιλάμε για ένα συνηθισμένο καλοκαίρι.
Γράφει η Μαρία Ε. Δημητρίου
Αντίθετα είναι από αυτά που θα τους βάλουμε αρνητικό πρόσημο και ίσως από τις λίγες φορές που ο χρόνος θα γίνει φίλος μας και θα ανεβούμε στο πατίνι του μήπως και απομακρυνθούμε πιο γρήγορα από τα γεγονότα που πληγώνουν, που φοβίζουν που ανατρέπουν τα πάντα από τη μια στιγμή στην άλλη .
Γιατί ο χρόνος δεν είναι ούτε σχετικός ούτε ξεκομμένος από τα γήινα, όπως ορίζει η επιστήμη , δεν είναι μια αφηρημένη έννοια αλλά γίνεται κάτι τόσο απτό και ζωντανό έτσι όπως πλέκεται στην αλυσίδα της καθημερινότητας μας . Είναι συνδεδεμένος με στιγμές και συναισθήματα που ο καθένας έχει καρφιτσώσει στην πινακίδα της ζωής του , και παίρνει τόσες μορφές σαν χαμαιλέων όσες του δίνουμε εμείς και μεταμορφώνεται σε όποιο σχήμα τον πλάσουμε και του βάζουμε φατσούλες με χαμογελάκια και δάκρυα και θυμό και καρδούλες ανάλογα την περίσταση .
Τον σχηματοποιούμε το χρόνο, τον χρησιμοποιούμε σαν πλαστελίνη και κείνος ανήμπορος να αντιδράσει μας κάνει τα χατήρια , αφήνεται στα χέρια μας , είναι η εκδίκηση μας ενάντια στη δική του φθίνουσα πορεία που παρασύρει και μας , είναι η αντίσταση μας στα όσα εκείνος μπορεί και μεις όχι .
Και κείνος μεγαλόθυμος μας επιτρέπει να τον κατανοήσουμε με όποιο τρόπο μπορούμε, γιατί ξέρει ότι τελικός νικητής θα είναι αυτός και μας αφήνει με τη ψευδαίσθηση μια μικρής και πρόσκαιρης νίκης .
Και είναι ίσως το φθινόπωρο η εποχή που κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και ανακαλύπτουμε όλες τις μικρές και μεγάλες ατέλειες . Εντοπίζουμε αυτά που δε μας αρέσουν και μετράμε ένα, ένα τα λάφυρα που πληρώσαμε όλο το καλοκαίρι για λίγες στιγμές ξεγνοισιάς , αποτυπωμένα στο πρόσωπο και το σώμα μας . Και μας πιάνει ένας μικρός πανικός για τα περιττά κιλά που εξασφαλίσαμε όντας χαλαροί και δοκιμάζοντας και κείνο και τούτο και ξεκινούν οι μεγάλες υποσχέσεις για γυμναστήρια και δίαιτες και μπαίνουν χρονοδιαγράμματα με προσδιορισμένους στόχους που πρέπει πάση θυσία να εκπληρωθούν.
Και ύστερα είναι και κάτι ρυτιδούλες που τις βλέπουμε για πρώτη φορά και μας κλείνουν πονηρά το μάτι , για να μας θυμίσουν αυτά που λέγαμε πιο πριν για το χρόνο . Και να η κεντρική αρτηρία να κτυπάει κόκκινο για τη χαμένη νιότη που φεύγει , για τη ρίζα στο μαλλί που δεν τη βάφεις πια για να αλλάξεις χρώμα, αλλά για να καλύψεις τα λευκά που έχουν ξεφυτρώσει στο κεφάλι σου απροσκάλεστα , ετσιθελικά με το ζόρι βρε παιδί μου . Και συ τρέχεις να φροντίσεις την εικόνα σου όχι κατ’ ανάγκην για να αρέσεις στους άλλους, όχι αυτά είναι πια ξεπερασμένα . Αλλά για να αρέσεις σε σένα πρώτα .
Νομίζω ότι αυτό το κομμάτι το έχουμε . Καταφέραμε να μπούμε σε πιο βαθιά μονοπάτια αυτογνωσίας . Όσο περνάει ο καιρός ο άνθρωπος κάνει πράγματα γιατί εκείνος τα επιθυμεί και όχι γιατί του τα επιβάλλει κάποιο σύστημα ή ένα πρωτοκόλλο ή απλά επειδή είναι μόδα.
Θέλω να πιστεύω ότι φτάσαμε λίγο στην ωριμότητα της επιλογής και μάλιστα της τεκμηριωμένης .
Οι άνθρωποι έχουν γίνει λίγο πιο ψαγμένοι , έχουν γίνει ταξιδιώτες και όχι τουρίστες όπως λέει και ο γιος μου . Το ψάχνουν το πράγμα πιο βαθιά, το αναλύουν, το ανακαλύπτουν, δεν στέκονται στην επιφάνεια . Αλλά το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι έχουν επίγνωση . Δεν ακολουθούν τυφλά μια γραμμή, αλλά το κάνουν γιατί τους καλύπτει κάποιες δικές τους ανάγκες τις οποίες έχουν αναγνωρίσει . Γιατί είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να αναγνωρίζεις τα θέλω σου.
Γλυτώνεις τον ψυχαναλυτή και βάλε .
Και δεν μπορώ να ξέρω τι συνέβαινε τον 4ο αιώνα που έκανε τον Μένανδρο να εκφωνίσει το όχι και τόσο κολακευτικό για τις γυναίκες “ η γυναίκα γνωρίζει μόνο αυτά που θέλει “ , αλλά έτσι κι αλλιώς οι αρχαίοι ένα θεματάκι με τις γυναίκες το είχαν γι αυτό το αντιπαρερχόμαστε γιατί είμαστε και υπεράνω .
Στην εποχή μας όμως και οι γυναίκες αλλά και οι άντρες γνωρίζουν και αυτά που θέλουν αλλά και άλλα πολλά ελέω τεχνολογίας και google . Και όχι μόνο τα γνωρίζουν αλλά και τα εφαρμόζουν .
Καμιά φορά κόντρα σε αυτό που λέμε αισθητική . Γιατί έτσι θέλουν, γιατί έτσι το νιώθουν, σβήνοντας πολλές φορές τις κόκκινες απαγορευτικές γραμμές.
Και λανσάρει ο καθένας το δικό του προσωπικό στυλ διανθισμένο με πινελιές της δικής του έμπνευσης . Γίνεται ο προσωπικός του στυλίστας . Γιατί αγαπά τον εαυτό του όπως είναι, με τις μικρές του ατέλειες . Γιατί δεν επιθυμεί να γίνει ίδιος με κανέναν άλλον . Γιατί απλά θέλει να είναι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του μέσα από τα δικά του μάτια .
Αφήστε που το τέλειο δεν υπάρχει . Υπάρχει μόνο στα αγάλματα, στα μουσεία και στον Παρθενώνα. Στην αληθινή ζωή υπάρχουν άνθρωποι .
Γιατί ότι μαθαίνουμε για την ομορφιά εστιάζεται σε να ωραίο σώμα και ένα ωραίο πρόσωπο . Για την ψυχή κύριε τίποτα;
Κανένας διαγωνισμός ; Καμιά εκπομπή ; θα μου πείτε και πως θέλεις να μετρήσεις , να αξιολογήσεις κάτι που δε φαίνεται . Γιατί η ομορφιά και φαίνεται και αντικειμενικά μετρήσιμη μονάδα είναι . Και μάλιστα επιστημονικά και τεκμηριωμένα . Με εξισώσεις που διαμορφώνονται ανάλογα από την απόσταση που έχουν τα χαρακτηριστικά μεταξύ τους . Όλα μετρημένα με αριθμούς ακόμα και στην ομορφιά …
Όμως ωραία τα αγάλματα αλλά δεν έχουν ψυχή και η ψυχή έχει συναίσθημα έχει γέλιο, αγάπη , και μίσος, έχει κλάμα και πόνο και χαρά σαν τις φατσούλες που λέγαμε στην αρχή . Και είναι τα καλά στοιχεία της ψυχής που δίνουν τη γοητεία , τη σαγήνη και όχι τα όμορφα χαρακτηριστικά .
Όμως φταίμε και μεις γιατί από μικρά έτσι μάθαμε και τα ίδια κάνουμε στα παιδιά μας . Μας έλεγαν και λέμε “ τι όμορφο που είσαι !” Κανείς δε λέει “ τι όμορφη ψυχή που έχεις !” Δε δίνουμε έμφαση στο λειτουργικό κομμάτι αλλά μόνο στο εμφανισιακό . Μεγαλώνομε και μαθαίνουμε να κοιτάζουμε την πάνω στρώση τη σαντυγί .
Ώσπου να ανακαλύψουμε μόνοι μας το δρόμο για την αλήθεια όχι ανώδυνα πολλές φορές . Ότι η ομορφιά αποκομμένη από τα ευγενή στοιχεία της ψυχής παραμένει μια παγωμένη εικόνα σε στοπ καρέ .
Ίσως γι αυτό σιγά σιγά να τα βρίσκουμε με το χρόνο , φιλιόνουμε μαζί του και τον ακολουθούμε χωρίς πολλές αψιμαχίες . Γιατί με δυο τρία τρικ βοηθούντως της ιατρικής και της αισθητικής το μπαλώνουμε το πράγμα με την εικόνα και μας μένει το άλλο το θεριό της ψυχής να το δαμάσουμε να το ημερέψουμε για να μας κρατά αληθινά όμορφους γιατί αυτή δεν καταλαβαίνει ούτε από φτιασιδώματα ούτε από πλαστικούς .
Γι αυτό μην το φοβάστε το χρόνο , στο βάθος , στο πολύ βάθος είναι φίλος μας μόνο που όταν το καταλαβαίνουμε δεν μπορούμε να τον γυρίσουμε πίσω !
