today-is-a-good-day
20.3 C
Athens

Δεν είναι που δεν το πόθησες πολύ, είναι που οι άλλοι είναι ανεύθυνοι

 

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι,

με τα μισόλογα τα σβησμένα,

τα καραβόπανα τα σχισμένα.

Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια

όλα τα πήρε τα πήγε πέρα ….

 

Γράφει η Μαρία Ε.Δημητρίου

Όμορφα που τα είπε ο Οδυσσέας Ελύτης για το καλοκαίρι  και πιο όμορφα ακόμα τα τραγουδάει η Ελευθερία Αρβανιτάκη με την αισθαντική της φωνή,  αφήνοντας μια γλυκιά μελαγχολία να πλανιέται για το καλοκαίρι που πέρασε , για όλα εκείνα που ζήσαμε και τελείωσαν, για όλα εκείνα που θα θέλαμε να ζήσουμε και δεν προλάβαμε, για όλα εκείνα που θα ποθούσαμε να ζήσουμε, αλλά που τελικά δεν,  και από πάνω να έχεις και τον Καζαντζάκη να σου πετάει κατάμουτρα την ευθύνη,  φταις εσύ,  γιατί, ότι δεν σου συνέβη  είναι γιατί δεν το πόθησες αρκετά λέει …

 

Και συ νιώθεις  ένοχος γιατί ο πόθος κάποιου άλλου ήταν μεγαλύτερος από το δικό σου λες και το συναίσθημα μπορεί να μπει στο ζύγι . Όμως δε φτάνει μόνο ο πόθος για κάτι, αυτό είναι το μισό κομμάτι, το άλλο είναι πολλοί παράγοντες μαζί , γιατί αν αυτό που ποθείς εσύ το ποθούνε και άλλοι, τότε τα πράγματα γίνονται δύσκολα, και αν το αντικείμενο του πόθου σας είναι ένα και μοναδικό ε τότε εκεί τα περιθώρια στενεύουν και σταματάει κάθε συζήτηση γιατί και ανεδαφική είναι και χωρίς νόημα αφού τελικά  το μόνο που μετράει είναι ο πόθος του άλλου,  του αντικειμένου που λέγαμε …

 

Όμως αυτά δε σου τα είπε ο Καζαντζάκης, σου πέταξε εκεί ένα τσιτάτο και σε ντόπαρε και συ νομίζεις ότι με το δικό σου πόθο μόνο, μπορείς να κατακτήσεις όλο τον κόσμο , όμως ο κόσμος θα κατακτηθεί μόνο από αυτόν που επιλέγει εκείνος , έτσι είναι τα πράγματα κι ας μη μας αρέσει, γιατί τίποτα δε γίνεται με το ζόρι ούτε  εκμαιεύται ή κι αν ακόμα γίνει έτσι θα είναι ψεύτικο και μισό, το μόνο που θα έχεις θα είναι τρύπια δίχτυα και την ψευδαίσθηση της ευτυχίας, την ψευδαίσθηση,  γιατί την ευτυχία δε θα την έχεις ποτέ.

 

Αληθινό είναι αυτό που δίνεται που χαρίζεται που σου παραδίνεται από μόνο του βρε αδελφέ, που καμιά φορά εσύ το διώχνεις και εκείνο έρχεται πάλι και πάλι γιατί ξέρει ότι εσύ είσαι ο προορισμός του . Γιατί  έτσι είναι φτιαγμένα τα πράγματα κάποιοι να έχουν προορισμό και κάποιοι άλλοι να ψάχνουν και να κυνηγάνε χίμαιρες και μη μου πείτε πάλι  ότι η ζωή είναι άδικη, το έχουμε πει χιλιάδες φορές ότι σε αυτό το παιχνίδι οι όροι είναι λίγο παράξενοι και απροσδιόριστοι, ένας μικρός λαβύρινθος είναι η ζωή που δεν ξέρεις ποιο δρομάκι θα σε βγάλει μπροστά στον Μινώταυρο, μόνο που εξακολουθείς να έχεις την ελπίδα ότι εσύ θα είσαι ακόμα ένας Θησέας που θα καταφέρεις να επιζήσεις.

Και το είδαμε όλοι αυτό το παιχνίδι  φέτος να παίρνει την πιο τραγική του μορφή. Γιατί όλοι ποθούσανε να ζήσουνε, όλοι ποθούσανε να συνεχίσουν τη ζωή τους όπως την έκτισαν μέχρι εκείνη τη μέρα αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε . Η λίστα με τους νεκρούς  της φωτιάς μεγαλώνει κάθε μέρα , στον κατάλογο προστίθενται καινούργια ονόματα καινούργιες μικρές ιστορίες ανθρώπων που κτυπήθηκαν από τη μοίρα .

Και έτσι όπως ήμουν φέτος στην Πάρο και έβλεπα τις δύο βραχονησίδες  λίγο έξω από το λιμάνι της Παροικιάς τις καλούμενες Πόρτες,    θυμήθηκα μια άλλη εθνική τραγωδία, θαλασσινή  σ’ εκείνη την περίπτωση, με το  πλοίο Σάμινα .  Στις 26 Σεπτεμβρίου του 2000 άνθρωποι που ταξίδευαν ανέμελα που οι εικόνες που είχαν μπροστά τους ήταν βαμμένες με όμορφα χρώματα χάθηκαν στο σκοτεινό βυθό της θάλασσας δίπλα από ένα μικρό παράδεισο,  γιατί κάποιοι που ήταν πάλι υπεύθυνοι για την ασφάλεια τους ολιγώρησαν και έγιναν αιτία να χαθούν τόσες ανθρώπινες ψυχές . Σε όλες τις μεγάλες τραγωδίες ο κοινός παρονομαστής  είναι η έλλειψη ευθύνης που οδηγεί κάποιους αθώους στο θάνατο.

Και αν είναι μεγάλο  πράγμα η ευθύνη άλλο τόσο είναι και  η ευθυξία και στην περίπτωση του Σάμινα αποδείχτηκε με τραγικό τρόπο και με την αυτοκτονία του πλοιοκτήτη Παντελή Σφηνιά δύο μήνες αργότερα στις 29 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου. Ένας άνθρωπος που δεν άντεξε το χαμό 81 συνανθρώπων μας  και  αντέδρασε με αυτό το λάθος  τρόπο,  δείχνοντας το ψυχικό αδιέξοδο στο οποίο περιήλθε και τη συντριβή του,  σε αντίθεση με τους σημερινούς υπευθύνους οι οποίοι προσπαθουν ακόμα  να ρίξουν την ευθύνη οπουδήποτε αλλού φτάνει να βγάλουν  τη δική τους φωτογραφία από την κορνίζα των ευθυνών .

Η σύγκριση μοιραία γίνεται αυτόματα και χωρίς πολλές διανοητικές προσπάθειες και σε γεμίζει λύπη όταν βλέπεις τα  χαρούμενα πρόσωπα των κυβερνώντων που συνεχίζουν τη ζωή τους αντιμετωπίζοντας  αυτή  την εθνική τραγωδία ως μια κουκίδα που αμαυρώνει το βιογραφικό τους .

Γι αυτό μη νιώθετε τύψεις και ενοχές για όσα δε σας συνέβησαν, δεν είναι γιατί δεν τα θελήσατε αρκετά,  είναι ίσως γιατί αυτά εξαρτώνται από χέρια ξένα και καμιά φορά δυστυχώς χέρια ανεύθυνα που ορίζουν τη ζωή μας  …

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ