Σαν να ξέφυγε η κατάσταση, όχι τώρα, από καιρό, αλλά τώρα είναι σαν να βρισκόμαστε σε ένα τρένο που από ώρα σε ώρα εκτροχιάζεται και όλοι είναι σε κατάσταση ήρεμης προσμονής .
Λίγο πριν από τη στιγμή της μεγάλης σύγκρουσης, όταν δεν ξέρεις από που θα το βρεις, από βράχο, από γκρεμό, απο καρδιά να γλιτώσεις και την αναμονή και την απορία προς τα που θα στρίψει τελικά το τρένο; Είναι σαν το έχεις πάρει απόφαση.
Της Μαρίας Ε. Δημητρίου
Είναι που βγήκαμε και από τα μνημόνια και με μπερδεύει λίγο, όσο να πεις είχαμε συνηθίσει σε μια εθνική κατάθλιψη, σε ένα συγκεκριμένο mood, τώρα πρέπει όλοι να είναι ανάλαφροι εώς χαρούμενοι, επιβάλλεται, να καρφιτσώσουν στα χείλη ένα χάρτινο χαμόγελο και να ανεβαίνουν στο Λυκαβηττό να ρίχνουν τουφεκιές, έτσι δεν κάνουν στην απελευθέρωση ;
Γιατί ο πρωθυπουργός το είπε, αποκτήσαμε την εθνική μας ανεξαρτησία και το είπε σοβαρά, άρα έτσι θα είναι.
Όμως εγώ ακόμα μπερδεύομαι, τόχω αυτό το ελάττωμα δεν τα πιάνω και εύκολα, χρειάζομαι το χρόνο μου να εμπεδώσω τις αλλαγές. Μέχρι να βρω την εφαρμογή της αυτορύθμισης να συγχρονιστώ με το κλίμα της ευφορίας θα μου πάρει λίγο καιρό και δε νιώθω καλά, γιατί ο πρωθυπουργός το είπε, μπήκαμε σε μια καινούργια σελίδα και εγώ ακόμα να τη βρω.
Κάτι σαν στο σχολείο που έλεγε ο καθηγητής σελίδα τάδε και άμα ήσουν αφηρημένος ψαχνόσουν με το κεφάλι σκυμένο, γυρίζοντας τις σελίδες τάχα με προσοχή, ελπίζοντας να εμφανιστεί ο απο μηχανής θεός να σε σώσει ή έστω και ο Κωστάκης από τα διπλανό θρανίο .
Μόνο που τώρα νομίζω ότι είμαστε πολλοί σε αυτή την κατάσταση. Και κανείς δε μπορεί να βοηθήσει κανέναν. Μια ολόκληρη χώρα στέκεται σε αναμονή, σαν το μετέωρο βήμα του πελαργού που λες να το κρατήσω λίγο ακόμα όρθιο, ή να το αφήσω .
Και δεν ξέρεις και που να κοιτάξεις για οδηγίες και δεν υπάρχει και ένα εγχειρίδιο αξιόπιστο γιατί η χώρα είναι σε αναγκαστική ομηρία, χωρίς να είναι διαθετιμένος να δώσει λύτρα κανείς για μας, γιατί όλοι αποστρέφουν το πρόσωπο τους θες από άγνοια, θες γιατί ντρέπονται που δεν ξέρουν τι να σου πουν και τους πιάνεις αδιάβαστους .
Τώρα τελευταία έχω την εντύπωση ότι το ίδιο έκανε και ο Θεός, απέστρεψε το πρόσωπου του από μας αλλά και γιατί να μην το κάνει θα μου πεις.
Με τα χίλια δίκια του, όταν βγαίνει υπερστέλεχος καναλιού σε απλά μαθηματικά το νούμερο δύο και ασεβεί σε μια εικόνα της Παναγίας. Που δικαίωμα του είναι στην τελική να την θεωρεί ως μια απλή ζωγραφιά και τίποτα άλλο, αλλά θα έπρεπε να σκεφτεί, αν μπορεί βέβαια να το κάνει αυτό, ότι αυτή η ζωγραφιά αντιπροσωπεύει για τους περισσότερους την πιο όμορφη εικόνα , ότι η Παναγία είναι το πιο οικείο πρόσωπο και ένα όνομα που θα το επικαλεστεί ακόμα και ο άθεος ασυνείδητα σε μια δύσκολη του στιγμή.
Και θα έλεγα ότι με τα κουνούπια και τον ιό του Νείλου είναι σαν να βλέπουμε σε σίκουελ κάτι από τις εφτά πληγές του Φαραώ, αλλά όχι εδώ υπάρχει μια πιο πεζή και ρεαλιστική εξήγηση, πολύ απλά κάποιοι ξέχασαν να ψεκάσουν . Μόνο μη με ρωτήσετε ποιοι, γιατί σας είπα αργώ να τα πιάσω, αλλά κάπου διάβασα ότι η κυρία Δούρου αυτή η καλή κυρία που είναι σε όλα μέσα και σε όλα απούσα, είπε ότι δεν πρέπει να πει αυτή στους Δήμους να ψεκάσουν, πρέπει να το κάνουν από μόνοι τους . Το αποτέλεσμα όμως είναι ότι το 2018 άνθρωποι πεθαίνουν από τον τίγρη που βγαίνει και σε κουνούπι και εμείς απλώς συζητάμε ή γράφουμε εκθέσεις ιδεών..
Από την άλλη η μισή Αθήνα έριξε διακόπτες μέσα στον Αύγουστο και αφού είχαμε βγει από τα μνημόνια , και ευτυχώς που δεν έγινε το γεγονός τη μέρα που ο πρωθυπουργός έφτανε επιτέλους τη χώρα στην Ιθάκη, γιατί τότε πως θα μάθαινε ο κόσμος ότι είμαστε ευτυχείς και ο πρωθυπουργός μας τα κατάφερε εκεί που οι άλλοι απέτυχαν. Γι αυτό τελικά ίσως να μας αγαπάει ο Θεός και να μην ενοχλήθηκε πολύ από αυτό που έκανε ο Βερύκιος …
Στου Φιλαπάππου, επαναλήφθηκε η ιστορία της Μυρτούς στην Πάρο, με διαφορετική διανομή και σενάριο, ένας απλός περίπατος δύο νέων παιδιών μετατράπηκε σε σκηνή από θρίλερ και στοίχισε τη ζωή σε ένα νέο παλλικάρι που σημειωτέον ήταν μετανάστης στο εξωτερικό και ήρθε στη χώρα του για διακοπές.
Από κάποιους άλλους μετανάστες που τους είχαν ανοίξει τις πόρτες και μόνο που δε τους παρακαλούσαν για να έρθουν, που σεβάστηκαν τη χώρα και τη φιλοξενία της και αποφάσισαν ότι φτάνουν αυτοί αφού τους θέλουμε και τόσο πολύ και οι υπόλοιποι περισσεύουν.
Και έμεινε μια μάνα να στέλνει επιστολές στον πρωθυπουργό πριν ακόμα στεγνώσουν τα δάκρυα της, και να ζητάει το αυτονόητο.
Κάτι άλλο που δεν πιάνω αμέσως επίσης, είναι γιατί σε αυτή τη χώρα πρέπει κάποιος να ζητάει το αυτονόητο. Έστειλε λοιπόν επιστολή σε αυτόν τον πρωθυπουργό που είπε ότι πρέπει να είμαστε χαρούμενοι τώρα πια και ποιος θα της εξηγήσει τους καινούργιους κανόνες, ποιος θα τη βάλει αυτή τη μάνα στο παιχνίδι της ευτυχίας που ζει όλη η χώρα;
Και σας αφήνω αυτό για το τέλος, τώρα που πέρασε ο χρόνος από τη φωτιά στο Μάτι, τώρα που πιστεύουν ότι οι μνήμες καίγονται σιγά σιγά, και το θέμα θα μπει σε μονόστηλο, ζήτησαν από τους ανθρώπους αν θέλουν να διοριστούν στο δημόσιο να παραιτηθούν των οικονομικών διεκδικήσεων. Έτσι με μια θέση μπατσίζουν το θάνατο και κρατάνε και τα λεφτά . Να δείτε που στο τέλος αυτοί θα βγάλουν και κέρδος από πάνω.
Ο Αύγουστος φεύγει αφήνοντας μια χώρα πληγιασμένη, εγκλωβισμένη μέσα στις λάθος επιλογές της και συ σαν κλόουν πρέπει να δείχνεις ευτυχισμένος γιατί βγήκαμε από τα μνημόνια και άλλωστε ποιος είσαι εσύ να χαλάσεις το πλάνο της κυβέρνησης ;
