today-is-a-good-day
14.7 C
Athens

Η τρίτη σεζόν

Γράφει η Αργυρώ Κουτσού

Κάθομαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή αρκετή ώρα, με το βλέμμα μου να θολώνει κοιτώντας την 5η  λευκή σελίδα  που έχω ανοίξει για να κάνω το κείμενο μου. Οι προηγούμενες έχουν πάνω τους λίγες ή πολλές λέξεις τις οποίες έχω αφήσει πίσω κι έχω πάει σε μία επόμενη σελίδα για να γράψω λίγες ή πολλές λέξεις και να τις αφήσω πίσω για να ανοίξω ένα ακόμα έγγραφο του word και να γράψω πάρα πολλές λέξεις για να τις αφήσω πίσω και να έρθω σε αυτό που είμαι τώρα το οποίο μπορεί επίσης να αφήσω πίσω. Ή μπορεί και να μείνω. Και κοίτα ένα περίεργο πράγμα.

Ιντηριορ ινσταλέισο βολ ii

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Argyro Koutsou (@argyroification) στις


Τώρα που ξαναδιάβασα αυτές τις μέχρι τώρα λέξεις, συνειδητοποίησα πως μέχρι που ήρθα στην Ζάκυνθο, αυτό έκανα. Πήγαινα σε ένα νησί, άφηνα λίγες γεύσεις, πήγαινα στο επόμενο, άφηνα πολλές  μπουκιές να θυμούνται, πήγαινα μετά σε ένα άλλο, άφηνα πότε λίγα πότε πολλά κομμάτια μου κι έτσι έφτασα ως εδώ. Ξέρεις, όταν αποφάσισα να πάρω εκείνη την πρώτη δουλειά στην Πάρο, κείνη που με έλιωσε και, που στην ουσία, με πείσμωσε και της χρωστώ που έγινα μαγείρισσα, με πήγα ένα βράδυ για φαγητό, με έκατσα απέναντι μου, κι ένα πράμα μου είπα: «Πρόσεχε, κακομοίρα μου, μη γίνεις η μαγείρισσα του τάδε. Είδες κι έπαθες για να καταφέρεις να μην είσαι κανενός. Ούτε του γονέα σου, ούτε του άντρα σου, ούτε του παρελθόντος σου, ούτε του μέλλοντος σου.» Μόνο αυτό μου είπα. Τίποτε άλλο. Μετά απόλαυσα το φαγητό μου. Παρά τα περίεργα βλέμματα που ένιωθα επειδή έτρωγα μόνη.

Και κάποια στιγμή, που μου ήρθε ξανά στο νου εκείνη η νύχτα εκείνης της απόφασης, δυο χρόνια μετά, που ήμουν στην Χίο που τόσο αγαπώ, μα που δεν έβλεπα την ώρα να βγω από την κουζίνα που ήμουν και που με ενοχλούσε που ένοιωθα έτσι γιατί ήθελα πολύ να είμαι κάθε καλοκαίρι στην Χίο, με κάθισα πάλι κάτω και μου είπα: «Και δε μου λες, όταν έκανες την προηγούμενη δουλειά σου, πάντα δούλευες για κάποιον. Και με κάμποσους πέρασες αρκετά χρόνια. Θυμάσαι; Ήσουν η διευθύντρια του τάδε, η υπεύθυνη του άλλου, η εκπρόσωπους εκείνου, και τα λοιπά. Γιατί τότε δεν σε ενοχλούσε; Τι κι αν είναι ζαβή και η συνεργασία και η επικοινωνία με τους εστιατοραίους εδώ; Γιατί δεν την προσαρμόζεις στα δικά σου, όπως έκανες πάντα στο παρελθόν;» Πέρασα μέρες στη θάλασσα του Μάναγρου με τούτες μου τις ερωτήσεις, μέχρι να τις απαντήσω. Εκεί, σε κείνα τα νερά, κατάλαβα πως εγώ έμπαινα σε κάθε κουζίνα λες και ήταν δικιά μου, μα δικιά μου στην πραγματικότητα δεν ήταν. Ενώ παλαιότερα, δικό μου ήταν το project. Όχι το «σπίτι» το οποίο το διαχειριζόταν. Έτσι συνέβαινε και στα εστιατόρια που ως τότε είχα δουλέψει. Δικά μου, στην πραγματικότητα, ήταν τα πιάτα. Όχι οι κουζίνες.

Ισταλέισο βολ ιιι

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Argyro Koutsou (@argyroification) στις

Όταν, λοιπόν, μου τηλεφώνησε μία φίλη απο την Πάρο, στις 25 Αυγούστου, να μου πει πως στο ξενοδοχείο που έμενε έψαχναν μάγειρα γιατί ερωτεύθηκε ο δικός τους και ήθελε να φύγει, δε δίστασα να πάω σε κείνους τους εστιατοραίους και να συζητήσω την – ανακουφιστική – για όλους μας πιθανότητα να φύγω τρεις βδομάδες νωρίτερα από το συμφωνημένο. Κι έτσι βρέθηκα αρχές Σεπτέμβρη του ’15 στην Πάρο. Πέρασα δυο μήνες ζάχαρη, τόσο στη δουλειά όσο και στο νησί. Και ο Παριανός επιχειρηματίας με έψηνε να μείνω τον χειμώνα και να ανοίγουμε το εστιατόριο ΠΣΚ και να ξεκινήσω σεζόν από τον Απρίλη και να κάνω το μαγαζί του σπίτι μου. Αυτός είχε ξετρελλαθεί μαζί μου, αν και του γούστου του ήταν τα ζωγραφισμένα πιάτα με λουλουδάκια και πινελιές από βελουδένιες σάλτσες που καθόλου δική μου κουζίνα δεν είναι,  και ξέρεις γιατί; Στην μέση μιας μεγάλης παραγγελίας την τρίτη μου μέρα στο εστιατόριο, μένω απο γκάζι. Η μπουκάλα ήταν δική του ευθύνη. Παθαίνει υστερία, αυτογαμωσταυρίζεται, σπάει πιάτα και κοπανιέται στον πάγκο της κουζίνας, όταν του πιάνω το χέρι αποφασιστικά και του λέω: «Όταν τελειώσεις με την υπερπαραγωγή δράματος που κάνεις, πήγαινε στο μπαρ του ξενοδοχείου και φέρε μου τα τρία γκαζάκια που έχουν για τους ελληνικούς εκεί. Έχω πιάτα να βγάλω». Και μαγείρεψα για δυο ώρες σε γκαζάκια του ελληνικού, δυο κολλητά για το μεγάλο μου τηγάνι, ένα μόνο του για το μικρό, και τον φούρνο μου για τελείωμα στο μέλωμα των πιάτων όπου χρειαζόταν.

Και μπήκα σε μεγάλο πειρασμό να μείνω. Όμως τις τρεις μέρες που έμεινα στην Αθήνα μεταξύ Χίου και Πάρου, συνάντησα την επιχειρηματία της Μπασίας. Και κάναμε την κουβέντα μας και κλείσαμε τη σεζόν για το επόμενο καλοκαίρι. Και μου είχε αρέσει η προσέγγιση της στο φαγητό. Δεν μου είχε αρέσει το μέρος. Γιατί με το Ιόνιο δεν είχα καμία μα καμία σχέση. Και ούτε και επιθυμία να έχω. Όμως η φίλη μου η Ρία, που είχε διαμορφώσει το μαγαζί, επέμενε πως είναι φτιαγμένο για να μπω στην κουζίνα του, κι εγώ την είχα εμπιστευτεί, και καλά είχα κάνει.

The battle field.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Argyro Koutsou (@argyroification) στις


Έτσι, προχθές που πήγα στον οθφαλμίατρο, όταν του είπα το όνομα μου κι εκείνος είπε «Α, είσαι η μαγείρισσα της Μπασίας» καθόλου δεν ενοχλήθηκα. Κι όταν καμιά φορά με συστήνουν έτσι «Να σου γνωρίσω την Αργυρώ, την μαγείρισσα της Μπασίας» πάλι δεν ενοχλούμαι. Γιατί η Μπασία είναι η κουζίνα μου. Όταν την έφτιαχνε η Ρία, είχε στο νου της εμένα να μαγειρεύω εκεί. Και το πέτυχε. Θα θυμάμαι πάντα την πρώτη φορά που μπήκα μέσα. Θα θυμάμαι το σώμα μου που σκίρτησε ολόκληρο. Κι ακόμα το ίδιο παθαίνω. Κι έτσι ξεπερνώ την γκρίνια, όταν υπάρχει, την κούραση, κάθε μέρα, την ένταση, που είναι φυσιολογική, την παραξενιά μου, που κάποιες φορές δε μαζεύεται, και τούτο και κείνο το άλλο.

Είσοδος καλωσόρισμα. <3

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Argyro Koutsou (@argyroification) στις

Και φέτος που παρά λίγο να επιστρέψω στο Αιγαίο, σχεδόν χάρηκα όταν κάτι έγινε διαφορετικά από αυτό που ήθελα, κι έτσι χάλασα τη συμφωνία. Που δεν ήταν και καλό από μέρους μου.Κι έγινε κι ασυνείδητα. Μετά το κατάλαβα.  Όμως στον τρίτο χρόνο φαίνονται οι μεγάλοι έρωτες. Στον πρώτο γνωρίζονται. Στον δεύτερο εδραιώνονται. Στον τρίτο καταλήγουν. Κι εγώ βρίσκομαι ακριβώς στη μέση της τρίτης σεζόν εδώ. Και κάθε μέρα τσεκάρω τον έρωτα μου.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ