“Γαλάζιοι” και “πράσινοι” πολιτικοί… πουθενάδες ψάχνουν ρόλο

Όσο «μυρίζουν» εκλογές, τόσο αποθρασύνονται και οι… πουθενάδες του πολιτικού στερεώματος της χώρας, για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο της κερκίδας. Αυτοί δηλαδή που δεν «βρίσκονται» πουθενά, οι «άμπαλοι», οι οποίοι όμως, όπως όλοι οι άμπαλοι, πιστεύουν ότι είναι, τουλάχιστον, δεξιοτέχνες της μπάλας, στην προκειμένη περίπτωση, της πολιτικής…
Οι περισσότεροι πολιτικοί πουθενάδες, ξεκίνησαν την… καριέρα τους ως κολαούζοι κάποιου ή κάποιας που είναι κοντά στον αρχηγό. Οι… ικανότεροι ή οι πιο τυχεροί, ακόμα και του ίδιου του αρχηγού. Ειδικά οι τελευταίοι ξεχωρίζουν από χιλιόμετρα, λόγω της πασιφανούς ολικής απουσίας αναστολών και της αξιοθαύμαστης αντοχής στην ξεφτίλα.
Είναι εκείνοι που αντιλαμβάνονται ως παράσημα τιμής, χαρακτηρισμούς που όλοι οι άλλοι θεωρούν προσβλητικούς. Είναι εκείνοι που γίνονται ευχαρίστως τα πτυελοδοχεία της υπόλοιπης Αυλής, προκειμένου να αποκτήσουν τον πολυπόθητο τίτλο του «συνομιλητή» ή του «στενού συνεργάτη».
Τίτλο τον οποίο ξεπουλάνε με μεγάλη ευκολία την επόμενη ημέρα, σε όποιον δώσει τα περισσότερα. Ακόμα κι αν πλειοδότης είναι ο μέχρι χθες πολιτικός αντίπαλος του «αφεντικού» τους.
Όσο πιο «στενός συνεργάτης» και «συχνός συνομιλητής» υπήρξε ο πουθενάς, τόσο πιο σκληρός πολέμιος του προηγούμενου «μαγαζιού» του γίνεται. Όσο πιο πολύ έχει ευεργετηθεί, τόσο περισσότερη χολή βγάζει.
Τα παραδείγματα πολλά και όλων των αποχρώσεων, κυρίως όμως πράσινων και γαλάζιων «στενών συνεργατών», «συχνών συνομιλητών», «εκπροσώπων» και «αντ΄αυτού», που είτε ξεπουλήθηκαν είτε δηλώνουν την προθυμία τους να ξεπουληθούν. Ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε. Όσο λερωμένες και να είναι…