Πριν προλάβει να…αρθρώσει το πρόγραμμα, οι στρατιωτικές δυνάμεις του Συμφώνου της Βαρσοβίας είχαν εισβάλλει στην χώρα, σε μια επιχείρηση που έφερε το κωδικό όνομα “Δούναβης”. Ασφαλώς η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα, αφού ήταν βασικής σημασίας για τους Σοβιετικούς να τιμωρήσουν παραδειγματικά εκείνους που είχαν το θράσος να θέλουν να εκφράζονται κάπως πιο ελεύθερα, μη ελεγχόμενοιι ασφυκτικά από τον σοβιετικό “πατερούλη”.
Σύμβολο του αγώνα των Τσεχοσλοβάκων για μια ελεύθερη πατρίδα αποτέλεσε ο νεαρός φοιτητής Γιαν Πάλατς, του οποίου το όνομα μνημονεύεται ακόμη και σήμερα, όποτε γίνεται αναφορά στα γεγονότα εκείνου του καιρού. Ο 21χρονος νέος, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εισβολή και το καθεστώς που αυτή επέβαλλε στην χώρα του, αυτοπυρπολήθηκε περίπου 4 μήνες μετά, τον Ιανουάριο τού 1969.
Τρεις ημέρες αργότερα, ο Πάλατς κατέληξε στο νοσοκομείο όπου είχε μεταφερθεί με σοβαρά εγκαύματα. Η κηδεία του μετατράπηκε σε μια έντονη κοινωνική και πατριωτική διαμαρτυρία απέναντι στο απολυταρχικό καθεστώς που είχε επιβάλλει η σοβιετική υπερδύναμη στην Τσεχοσλοβακία.
Το δε γεγονός της εισβολής και τής -εν ψυχρώ- δολοφονίας των Τσεχοσλοβάκων πολιτών είχε….παράπλευρες απώλειες και για τους Σοβιετικούς. Αφού όσοι αριστεροί των καιρών εκείνων έβλεπαν με συμπάθεια το “σοβιετικό πείραμα” συνειδητοποίησαν ότι επρόκειτο απλώς για την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Μετά τον Β’παγκόσμιο Πόλεμο, η Τσεχοσλοβακία είχε απλώς ανατικαταστήσει τον έναν κατακτητή -Γερμανία- με έναν άλλον -Σοβιετική Ενωση-. Δεν υπήρχε πλέον καιρός για τις όποιες -σοσιαλιστικού τύπου- αυταπάτες…
Μετά από τη “Bελούδινη Επανάσταση” ο Γιαν Πάλατς τιμήθηκε με ένα χάλκινο σταυρό στο δάπεδο της πλατείας τής Πράγας. Ο ίδιος μπορεί να πέθανε νέος αλλά η θυσία του τον κράτησε αθάνατο στους αιώνες..
Πηγή: Poplike.gr
