Ένα «ουφ» βγήκε από τα βάθη της ψυχής όλων των Ελλήνων. Ανεξαρτήτως πολιτικής ή ιδεολογικής τοποθέτησης, η απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών ήταν μια μεγάλη ανακούφιση, κυρίως για τις Ένοπλες Δυνάμεις αλλά και την ελληνική διπλωματία. Και τώρα, τι;
Του Χρήστου Μαζανίτη*
Γίναμε ξαφνικά πάλι φίλοι με την Τουρκία; Χαλαρώνουμε; Επανερχόμαστε στην πρότερη κατάσταση;
Μόλις 10 ημέρες πριν την απελευθέρωσή τους, το ΓΕΕΘΑ, σε συνεννόηση με το υπουργείο Εθνικής Άμυνας και το υπουργείο Εξωτερικών, «πάγωσε» ή – για να χρησιμοποιήσουμε και τον ακριβή όρο που χρησιμοποιήθηκε – «ανέστειλε» όλα τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) με την Τουρκία.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι Τουρκικές και Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις έχουν κλείσει κάθε δίαυλο επικοινωνίας, κρατώντας ανοιχτή την γραμμή μόνο για τα βασικά, όπως η αναγγελλία ασκήσεων στο Αιγαίο. Οι ανταλλαγές φοιτητών κι οι επισκέψεις Επιτροπών παύουν. Θα συνεχίσει να έχει ισχύ αυτή η απόφαση; «Θα το δούμε στον χρόνο του» απαντούν από το Πεντάγωνο και το υπ. Εθνικής Άμυνας. Το είπε και ο Αναπληρωτής υπ. Εθνικής Άμυνας σε ερώτηση του υπογράφων στην πρωϊνή εκπομπή του ΑΝΤ1, στις 16 Αυγούστου.
Εδώ υπάρχει μία μεγάλη ευκαιρία. Η Ελλάδα να θέσει την δική της αντζέντα. Και να την επιβάλει. Όσο η Τουρκία απομακρύνεται από την Αμερική, οικοδομώντας αμοιβαίες σχέσεις μίσους, τόσο περισσότερο έχει ανάγκη την Ευρώπη. Η απεξάρτηση από το δολλάριο δένει την Τουρκία ολοένα και περισσότερο στο άρμα του Ευρώ. Στον αντίποδα, αρκετές ευρωπαϊκές χώρες είναι εκτεθειμένες απέναντι στην τουρκική οικονομία κι ενδεχόμενη κατάρρευση θα επιφέρει ντόμινο οικονομικών ρίχτερ. Σύμφωνα με ανάλυση της ABN Amro, οι απαιτήσεις των ευρωπαϊκών τραπεζών ανέρχονται σε 143 δισ. ευρώ. Περισσότερο εκτεθειμένες είναι η τράπεζα BBVA της Ισπανίας, η Unicredit της Ιταλίας, η BNP Paribas της Γαλλίας, η ING της Ολλανδίας και η HSBC της Βρετανίας. Για τις γερμανικές τράπεζες το συνολικό ποσό έκθεσης κυμαίνεται μεταξύ 18 και 20 δισ. ευρώ.
Η απρόσκοπτη συνεργασία της Τουρκίας με την Ευρώπη περνάει από την Ελλάδα. Και τώρα εμφανίζεται η μοναδική ευκαιρία να θέσουμε μετ’ επιτάσεως την απόσυρση του Casus Belli, που από προεδρίας της Τανσού Τσιλέρ συνεχίζει να υφίσταται. Την άμεση επέκταση των Χωρικών μας Υδάτων στα 10 μίλια, ώστε να συμβαδίζουν γεωγραφικά με αυτά του Εθνικού Εναέριου Χώρου και την απόσυρση κάθε ρητορικής αμφισβήτησης της ελληνικότητας νησιών και νησίδων του Αιγαίου.
Θα σκεφτείτε «είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό». Όμως, τώρα, δεν υπάρχει κάτι που να μας «κρατάει» πλέον ο Σουλτάνος και πρέπει επιτέλους να ορθώσουμε διπλωματικό ανάστημα.
Το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει και η εξίσωση δείχνει ότι η υιοθέτηση της παραπάνω στρατηγικής επιδίωξης δεν μπορεί να επιφέρει κανένα επιζήμιο αποτέλεσμα. Ειδικά τώρα, που διαφαίνεται ότι η Τουρκία βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην αγκαλιά της ετερόκλητης συμμαχίας χωρών του σκληρού μουσουλμανικού μπλοκ και της χριστιανικής Ρωσίας.
Όπως στα παραπάνω θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά στα υπ’ όψιν αμερικανικές φωνές, που δυναμώνουν ολοένα και περισσότερο, για την αποβολή της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ. Και παρόλο που το θέμα αυτό αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, με δυο λόγια θα καταθέσω την δική μου εμπειρία, όπως την έχω καταγράψει σε δημοσιογραφικές αποστολές τους τελευταίους μήνες, σε Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική και την καρδιά του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες. Οι ΗΠΑ φαίνεται ότι έχουν αρχίσει να φλερτάρουν σοβαρά με την ιδέα του διαδόχου της Τουρκίας στην Ατλαντική Συμμαχία. Κι η υποψήφια χώρα ακούει στο όνομα «Αίγυπτος». Μία χώρα με την οποία η Ελλάδα έχει συνάψει ισχυρούς οικονομικούς και στρατιωτικούς δεσμούς, τα τελευταία χρόνια.
*O Χρήστος Μαζανίτης είναι Στρατιωτικός Συντάκτης στο δελτίο του ΑΝΤ1
