Λαϊκισμός και Celebrity System έχουν κάτι κοινό, προφανώς παντού, αλλά ακόμα περισσότερο στην Ελλάδα: επενδύουν στα νούμερα και αναπόφευκτα, συχνά, σε «νούμερα»…
Του Βαγγέλη Μωυσή
Ψάχνουν να βρουν το «προϊόν» που… πουλάει περισσότερο και το προσφέρουν αφειδώς στον κόσμο, ακολουθώντας ευλαβικά το παγκόσμιο εγχειρίδιο της ψυχολογίας και της χειραγώγησης της μάζας.
Υπάρχουν εκείνες οι περιπτώσεις, κατά τις οποίες, η κοινωνία, αναδεικνύει –πρόσκαιρα συνήθως- τα δικά της celebrity faces: τον ανώνυμο σωτήρα κάποιων συνανθρώπων του, τον πιλότο που χάθηκε άδικα υπερασπιζόμενος τον εναέριο χώρο, τον αθλητή που μας έκανε υπερήφανους, τον νεαρό που ανέβασε στο youtube ένα βίντεο αναδεικνύοντας κάποιο αντικειμενικά εξαιρετικό ταλέντο του…
Είναι εκείνες οι «φωτεινές» αχτίδες αντίστασης της κοινωνίας που δεν θέλει να αντιμετωπίζεται ως σανομασούσα μάζα…
Από την άλλη, αδικώντας κατάφωρα εκείνα τα δημόσια (και λιγότερο δημόσια) πρόσωπα, που θα άξιζαν να καταστούν Celebrities, το «σύστημα» έχει την τάση να αναδεικνύει συχνά ως πρωταγωνιστές του πρόσωπα υποδεέστερα του μέσου όρου, σε κάθε αξιοκρατικό μοντέλο αξιολόγησης…
Στην πολιτική, συχνά, υπάρχουν θύλακες που καιροφυλακτούν να εκμεταλλευτούν αυτούς τους «πρωταγωνιστές» celebrities, είτε πρόκειται για «προϊόντα» τηλεοπτικών πρωινάδικων, είτε πρόκειται για προϊόντα ενός καλοδομημένου επικοινωνιακού αντικομφορμισμού, είτε πρόκειται ακόμα και για πολιτικές «διεξόδους» μιας… απολιτίκ και «αντιπολιτίκ» αγανάκτησης…
Κάποια από αυτά τα πρόσωπα ξεχωρίζουν φτάνοντας να γίνουν ακόμα και δήμαρχοι, ή κυβερνήτες. Στο κυβερνόν πολιτικό σύστημα, είτε στην κεντρική πολιτική σκηνή, είτε στην Αυτοδιοίκηση, σίγουρα μπορούμε να φτιάξουμε μια αρκετα μεγάλη λίστα ονομάτων, στα οποία θα ταίριαζε ακόμα περισσότερο ένα hashtag τύπου… #Σαχλέbrity.
Όμως κάποια πρόσωπα, φτάνουν να διοικήσουν, είτε έναν Δήμο, είτε μια χώρα. Και τα όταν προέρχονται από την κατηγορία των #Σαχλέbrity, τα συνδέουν ο άκρατος λαϊκισμός, η προσποιητή αντισυμβατικότητα και η απαστράπτουσα επικοινωνιακή «συσκευασία», με την οποία «πλασαρονται» ως εισπράκτορες της απολιτίκη και αντιπολιτίκ αγανάκτησης ενός –ομολογουμένως- καταπονημένου από τις ίδιες του τις αδυναμίες και παθογένειες, πολιτικού συστήματος.
Λιγότερα ή περισσότερα χρόνια μετά την αναρρίχησή τους σε μικρότερες ή μεγαλύτερες κορυφές του πολιτικού συστήματος, βέβαια, αποκαλύπτονται ως αυτό που πραγματικά είναι: επικοινωνιακές «φούσκες», λαμπερές στα εύκολα, και ανεπαρκείς, ως επικίνδυνες για τα δύσκολα…
Άλλος σε μεγάλες κρίσεις, άλλος σε μικρότερες, αποδεικνύονται λίγοι και αποτυχημένοι. Και το χειρότερο κοινό σημείο της celebrity νοοτροπίας; Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, σπεύδουν να στηριχτούν στον άλλοτε προκλητικό (για την κοινωνία) και άλλοτε απλά απωθητικό, επικοινωνιακό εξωραϊσμό της αποτυχίας τους.
Είναι το σημείο αυτό που συναντιούνται το καλό και το κακό πρόσωπο της «Επικοινωνίας»:
Από τη μια εκείνη η Επικοινωνία που επιχειρεί κάτι καλό να το καταστήσει ακόμα πιο ελκυστικό, προσφέροντας λίγη ασημόσκονη που λείπει από τη συσκευασία…
Από τν άλλη, εκείνη η Επικοινωνία που προσπαθεί να κάνει το μαύρο-άσπρο, να κουκουλώσει το αποκρουστικό, να ξεπλύνει το λερωμένο…
Και κάπου εκεί η κοινωνία… Που έχει πάντα –κι αυτή- το μερίδιο ευθύνης που της αναλογεί. Και την ικανότητα να σκέφτεται δις και τρις, πριν αναδείξει ως Celebrity, ένα #Σαχλέbrity…
Γιατί καμιά φορά, αυτό που ξεκινά ως χιούμορ και υγιής (ακόμα και ιερή) αγανάκτηση, μπορεί να φτάσει να διοικεί και να καθορίζει τις μοίρες και το μέλλον, ενός τόπου και των ανθρώπων του…
494 λέξεις
