today-is-a-good-day
20.3 C
Athens

Ποιος κ. Πρωθυπουργέ;

Η προσπάθεια συγκράτησης της οργής που νιώθει ο καθένας μας μετά από γεγονότα στο Μάτι και τη Ραφήνα είναι εξαιρετικά επίπονη και απίστευτα  οδυνηρή διαδικασία.

Της Βίκυς Ψυχογιού

Όσο κι αν προσπαθεί κανείς να τη συγκρατήσει, βλέποντας κάθε μέρα, όλη μέρα… παντού… αποτεφρωμένα τοπία, απανθρακωμένες φωτογραφίες, παγωμένα στο χρόνο προσωπικά αντικείμενα… και δυο τεράστια παιδικά μάτια, διασταλμένα από απορία, τρόμο και αθωότητα…, νιώθει ότι αυτή η παράξενη οργή, η οργή που από σεβασμό σ’ αυτά τα τεράστια μάτια, προσπαθεί να καταπνίξει, είναι απλώς ένα δικαιολογημένο ανθρώπινο συναίσθημα.  ‘Ενα συναίσθημα που το έχωσες σ’ ένα κουτί και το καπάκωσες σαν το ελατήριο με το κεφάλι του Τζόκερ, που εφορμά στα ξαφνικά και σου γελάει τόσο ανατριχιαστικά που σε κοψοχολιάζει.

 

Σαν το συμπιεσμένο από ευγένειες και καθωσπρεπισμούς ελατήριο αξιώνουν επιτακτικά να εκτιναχτούν όλα όσα σε πνίγουν, όλος αυτός ο συσσωρευμένος θυμός, όλα αυτά τα ανάμεικτα με πόνο συναισθήματα γι’ αυτά που βλέπεις και αντιλαμβάνεσαι. Γι’ αυτά που πρόδηλα σου τρίβουν στη μούρη και δεν μπορείς να αντιδράσεις, παγωμένος απ’ τη φρίκη και άναυδος μπροστά στη σκύλευση των θυμάτων και της μνήμης τους.

 

Κι όσο αναρωτιέσαι γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, γιατί το κάνουν αυτό, τόσο πιο πολύ παγώνεις, τόσο πιο άλαλος μένεις προσπαθώντας να βρεις μια λογική εξήγηση. Κι όσο πιο πολύ το σκέφτεσαι και προσπαθείς να το αιτιολογήσεις ή έστω να το κατανοήσεις, τόσο αυτή η βουβή απορία κάθεται σαν βαρίδι στο κεφάλι σου και σου ‘ρχεται να το χτυπήσεις στον τοίχο για να απαλλαγείς.

 

Γιατί ποιος μπορεί να δικαιολογήσει αυτούς που μέμφονται τα θύματα επειδή τόλμησαν να καούν;  Ποιος μπορεί να δικαιολογήσει άραγε τους «τυμβωρύχους» που αφαιρούν επιδεικτικά όσες ιερές ή ανθρώπινες ιδιότητες αποδίδουμε στους νεκρούς;

 

Ποιος μπορεί να στερήσει από ένα μικρό απανθρακωμένο παιδί το σεβασμό -αν μη τι άλλο- στη μνήμη του;

 

Aυτό, τουλάχιστον, θα έπρεπε να το γνωρίζετε, κύριε πρωθυπουργέ: Σεβασμό στη μνήμη τους δικαιούνται και οι κοινοί θνητοί.

…κι ας μην είναι ερυθροί, κι ας μην είναι δικτάτορες, όπως αυτοί στις κηδείες των οποίων προστρέξατε και ενθέρμως την οδύνη της απώλειά τους εξήρατε, υψώνοντας μάλιστα με θέρμη την αριστερή γροθιά σας.

 

Ο ίδιος σεβασμός, διανθισμένος με δυο -τυπικά έστω- λόγια μεταμέλειας, θα έπρεπε να αποδοθεί  προς αυτούς που, όχι μόνο δεν ήσασταν ικανοί να προστατεύσετε από τις φλόγες, αλλά είχατε και το θράσσος θεατρικά να εμπαίζετε, προσποιούμενος ότι δεν γνωρίζατε πως καίγονταν ζωντανοί ή πνίγονταν σε καπνούς ή θαλασσινό νερό, λίγα μόνο χιλιόμετρα πιο πέρα από την ασφάλεια του Μεγάρου Μαξίμου.

 

Κάθε λέξη που γράφω αυτή τη στιγμή είναι και μία άσκηση ψυχραιμίας. Ένας ηράκλειος άθλος αυτοκυριαρχίας.

Να!  και ένα _ και το μοναδικό καλό_ που επιτύχατε, κύριε Πρωθυπουργέ: Με βοηθήσατε να επαληθεύσω την ικανότητά μου να μην εκτρέπομαι.  Να κινούμαι στο ηθικό πλαίσιο που επιβάλλει η κοινωνική μου ταυτότητα, είτε είμαι νηφάλιος είτε τρέμω από οργή.

 

Και αυτό το κοινωνικά ηθικό πλαίσιο αποκηρύσσει νοοτροπίες του τύπου «ή εμείς ή αυτοί», ή «τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν».

Αυτός ο κοινωνικά ηθικός κώδικας  δεν διαχωρίζει τους ανθρώπους σε καλούς ή κακούς ανάλογα με την ιδεολογία τους.  Η ιδεολογία είναι αυτή που συχνά διαφεντεύει την καλοσύνη ή την κακία τους.

Και εσείς, κύριε πρωθυπουργέ, γνωρίζετε σε ποιας ιδεολογίας το πρόσταγμα υπακούετε.

 

Αν επρόκειτο απλώς για τη λατρεία σας για.. μια καρέκλα, αν αφορούσε απλώς τη δίψα σας για εξουσία, την οποία σύμφωνα με τη σύζυγό σας ακόμα δεν έχετε καταλάβει, πιθανώς και να ήμουν ικανός και το κατανοήσω και να το εξηγήσω λογικά, ώστε να χρησιμοποιήσω πολικά και μόνο επιχειρήματα για να εκφράσω την αντίθεσή μου.

 

Η επιθέσεις επί προσωπικού, ο ψυχισμός του «αντιπάλου», οι προσωπικές αντιλήψεις, οι οικογενειακή κατάσταση και οποιοδήποτε άλλο προσωπικό δεδομένο δεν αφορούν τις πολιτικές μας αντιθέσεις και δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται.

 

Δυστυχώς, όμως, καταφέρατε (ω, του επιτεύγματος!) να σας αντιμετωπίζει ο λαός ως προσωπικό του εχθρό, ως εχθρό του ιδίου, της οικογένειάς του, των αξιών του και όλων όσων αγαπάει. Οι μόνοι που συνεχίζουν να σας θεωρούν σύμμαχο είναι αυτοί που βολεύονται στο βάζο με το μέλι, οι χιλιάδες που διορίσατε, οι ανεπάγγελτοι που απέκτησαν ιδιότητα.

Οι υπόλοιποι, ακόμα και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ,  ντρέπονται πρωτίστως για την επιλογή τους και μετά για εσάς. ‘Εχουμε γίνει χώρα κοψοχέρηδων… και… μονόχειρες και ακρωτηριασμένοι σκύβουν το κεφάλι όσοι αποφασίζουν να παραδεχτούν ότι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ή το ακροδεξιό γιουσουφάκι σας-ΑΝΕΛ.

Αφού, ποιος είναι αυτός που δεν θα ένιωθε ντροπή με τη διαπίστωση ότι η ψήφος του έφερε τη μεγαλύτερη καταστροφή σ’ αυτή τη χώρα.

Ποιος είναι αυτός που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ευθαρσώς την «εκκωφαντική σιωπή του καφενείου» όταν θα ανακοίνωνε: «Ναι, ρε μάγκες, ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ και δεν το μετανιώνω, γιατί έκανε αυτό… κι αυτό… κι αυτό… και όλα όσα υποσχέθηκε… έστω και σε μικρότερο ποσοστό από τα προβλεπόμενα.

Ποιος είναι αυτός που μπορεί να αντιμετωπίσει με αστική ευγένεια αυτούς που έβαλαν την πατρίδα του στο γύψο;

Ποιος είναι αυτός που επικροτεί την ύβρι των νεκρών;

Ποιος είναι αυτός που αρέσκεται σε μονόπρακτα θεατρικά και ψευδείς εκδηλώσεις συντονιστικών ενεργειών μετά την τελευταία πράξη ενός δράματος που συγκλόνισε απ’ άκρη σ’ άκρη τη χώρα και το σύνολο της υφηλίου;

Ποιος είναι αυτός που στέκεται ατάραχος πάνω από τη συλημένη ταφόπλακα της ελπίδας του;

Ποιος είναι αυτός που ανέχεται να λαφυραγωγούν τη συνείδησή του, την αντιληπτική του ικανότητα, την ψυχική του γαλήνη χωρίς να αντιδρά αντανακλαστικά και βίαια;

Ποιος είναι αυτός που κατηγορεί τα εξιλαστήρια θύματα για το αμάρτημά τους;

Ποιος είναι αυτός που θα μου πει να σταματήσω να πονώ, να εξανίσταμαι και να ουρλιάζω σιωπηλά;

Ποιος είναι αυτός που θα εμποδίσει έναν ολόκληρο λαό να βαράει γροθιές στον τοίχο για να μη βγει στους δρόμους και γίνει η χώρα Μαδιάμ;

Ποιος είναι αυτός που θα μου πει πως πρέπει να εκτραπώ κι εγώ και να ταυτιστώ με τη συλλογιστική σας;

Όχι! Αγαπητέ, πρωθυπουργέ!

Δική σας η συλλογιστική, δικά σας τα συμπεράσματα, δική σας και η ευθύνη.

Οι καιροί απαιτούν σύνεση, ειλικρίνεια και ανθρωπιά.

Και εμείς έχουμε το προνόμιο να τα διαθέτουμε.

Εσείς, δυστυχώς, … υπολείπεστε.

 

Η Βίκυ Ψυχογιού «Σπούδασε οικονομικά αλλά την κέρδισε η παιδική, και όχι μόνο, λογοτεχνία» https://twitter.com/psicho_

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ