Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο πράγμα στην εξωτερική πολιτική μιας χώρας, ειδικά εποχές που το εθνικό συμφέρον βάλλεται πολυμέτωπα και απειλείται η εθνική ακεραιότητα, από τα να ζει σε ένα κόσμο virtual reality (εικονικής πραγματικότητας). Δυστυχώς για την Ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια και ειδικά τους τελευταίους μήνες στο ευαίσθητο χώρο της εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας, η ελληνική κυβέρνηση πρώτιστα, η πολιτειακή ηγεσία, και στην πλειοψηφία του ο πολιτικός κόσμος, ζει, σε ένα επικίνδυνο virtual reality, το οποίο έχει μετεξελιχθεί σε εθνικό κατήφορο, ο οποίος τείνει να οδηγήσει σε εθνική καταστροφή.
Με αποκλειστικό στόχο τον επικοινωνιακό εντυπωσιασμό και το πολιτικό όφελος σε όλο το φάσμα της εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας η Ελλάδα, άγεται και φέρεται χωρίς σχέδιο, με αποτέλεσμα σε καθημερινή πλέον βάση να πλήττονται τα εθνικά συμφέροντα και να απειλείται η εθνική ακεραιότητα. Την ίδια στιγμή η χώρα, παρά τα ευχολόγια κάποιων promoter της σημερινής κατάστασης, δεν παίζει σοβαρά σε κανέναν από τους στρατηγικούς σχεδιασμούς της νέας τάξης πραγμάτων, η οποία αναμφισβήτητα έχει ήδη αρχίσει να υλοποιείται.
Πριν από αρκετούς μήνες, η κυβέρνηση, πέρα από κάθε λογική και χωρίς κανένα σχεδιασμό και προετοιμασία, αποφασίζει να προσκαλέσει τον Πρόεδρο της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος με χαρά αποδέχθηκε την πρόσκληση και ήρθε να ασελγήσει μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο και το Μέγαρο Μαξίμου, ανοίγοντας το σύνολο των αμφισβητήσεων της αναθεωρητικής στρατηγικής που έχει πολύ μελετημένα διαμορφώσει η Τουρκία. Όχι μόνο αυτό, αλλά το δώρο του Προέδρου της Τουρκίας, λίγο μετά την επίσκεψη, ήταν η σύλληψη και η ομηρία των δυο Ελλήνων στρατιωτικών. Πολύ απλά ο Ταγίπ Ερντογάν ήρθε τους αγόρασε και τους πούλησε και αυτοί τον φλόμωσαν στα αυστηρά μηνύματα της Ηρώδου Αττικού, τα κενά ουσίας ευχολόγια περί ευρωπαϊκών συνόρων, και την αμηχανία του Μεγάρου Μαξίμου.
Η τραγωδία συνεχίστηκε και στις Βρυξέλλες στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, όπου και πάλι έγινε προσπάθεια να στηθεί ένα επικοινωνιακό σόου, αλλά δυστυχώς για τους σκηνοθέτες, ο Ερντογάν και πάλι ψώνισε στις εκπτώσεις.
Ο μόνος που θα μπορούσε να πει μια καθοριστική κουβέντα, στον Πρόεδρο της Τουρκίας, για τους δυο Έλληνες στρατιωτικούς, και την επιθετικότητα εναντίον της Ελλάδας, ο Αμερικανός Πρόεδρος, Ντόναλντ Τράμπ, ούτε καν ασχολήθηκε, ανάθεμα και εάν τον έχει πληροφορήσει κανείς για το θέμα. Κατά τα άλλα κάποιοι με δήθεν μεγάλη επιρροή στην Ουάσιγκτον, (αλλά όχι στο Λευκό Οίκο του Ντόναλντ Τράμπ), μας έχουν ταράξει στις δηλώσεις περί του στρατηγικού – σταθεροποιητικού ρόλου της Ελλάδας στην ευρύτερη περιοχή και άλλα τέτοια νόστιμα.
Η αναβάθμιση των F16, ΚΑΙ ΣΩΣΤΑ, προχώρησε κανονικά, αλλά θα έπρεπε να εκτιμηθεί και λίγο σε μια εξαιρετικά δυσμενή οικονομική περίοδο για τη χώρα.
Στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, τα έδωσαν όλα και δεν αποκόμισαν ούτε καν πινάκιο φακής, παρά μόνος δηλώσεις περί ηγετικής αρετής και γενναιότητας, που δεν τις πιστεύουν ούτε αυτοί που τις κάνουν.
Και εν μέσω αυτής της τραγωδίας της συμφωνίας για τα Σκόπια, έρχεται και η κόντρα με τη Ρωσία, με τις απελάσεις, οι οποίες πολύ σωστά έγιναν, αλλά ο χειρισμός ήταν κάτι παραπάνω από αστείος. Και στο δια ταύτα, ούτε αυτός φαίνεται να αποφέρει κάποιο ουσιαστικό κέρδος. Είναι μάλιστα, βέβαιο ότι θα πυροδοτήσει πολύ επικίνδυνες εξελίξεις στο επόμενο διάστημα σε μια σειρά μέτωπα που άπτονται των εθνικών συμφερόντων.
Στο ΝΑΤΟ, έγινε το έλα να δεις με τον Πρόεδρο Τράμπ, να παίρνει όλο το χαρτί, με αιχμή του δόρατος το ποσοστό των αμυντικών δαπανών των χωρών μελών της συμμαχίας, σφαλιαρίζοντας άγρια και κατ’ επανάληψη τη Γερμανία. Η Ελλάδα, γονατισμένη οικονομικά, που είναι μέσα στην πρώτη τετράδα των χωρών που εφαρμόζουν τα απαιτούμενα, τι κέρδισε σε αυτό το προνομιακό σκηνικό στις Βρυξέλλες. Άκουσε σε προσωπικό επίπεδο ο Πρόεδρος Τράμπ, το θέμα το θέμα των δυο στρατιωτικών. Οι ευκαιρίες ήταν πολλές, αλλά μόνο μια ωραία φωτογραφία στο background του Προέδρου μας προέκυψε.
Το μόνο που σίγουρα έχει πληροφορηθεί και έχει καταγράψει στο μυαλό του ο Αμερικανός Πρόεδρος, είναι η κίνηση της Ελλάδας να ψηφίσει εναντίον των ΗΠΑ και του Ισραήλ στα Ηνωμένα Έθνη για το θέμα της Ιερουσαλήμ, και η τρεχάλα του “Λόμπι”, στην Ουάσιγκτον για να καθυστερήσει η παράδοση των μαχητικών F35 στην Τουρκία. Αλλά και αυτή η πλάνη τελείωσε με την επιστολή του Λευκού Οίκου στο Κογκρέσο, όπου ζητείται να μπει τέρμα σε αυτή τη γκρίνια, διότι περί γκρίνιας πρόκειται. Αλλοίμονό μας εάν η στρατηγική αντιμετώπισης της Τουρκίας, στην Ουάσιγκτον είναι η καθυστέρηση παράδοσης των F35 στην Τουρκία.
Πρόκειται για μια αδιέξοδη τακτική που δείχνει έλλειψη σχεδιασμού και οποιουδήποτε συντονισμού της Αθήνας με την ομογένεια, αλλά και απουσία στρατηγικής και σχεδιασμού στη σχέση με τη Ουάσιγκτον .
Επίσης επικίνδυνο είναι και το παιχνίδι που έχει ξεκινήσει τους τελευταίους μήνες με την ιστορία της ΑΟΖ. Σαφώς και η Ελλάδα έχει κάθε δικαίωμα να ανακηρύξει ΑΟΖ, αλλά το πότε και εάν είναι χρήσιμο στην παρούσα συγκυρία να το κάνει είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο. Το ίδιο παραμύθι πήγαν να πουλήσουν κάποιοι και την εποχή της Πρωθυπουργίας του Αντώνη Σαμαρά, μόνο που τότε η χώρα είχε Πρωθυπουργό που το εθνικό συμφέρον το είχε στην ίδιο συρτάρι και δίπλα στο ευαγγέλιο. Και δυστυχώς για αυτούς δεν τσίμπησε.
Κλείνοντας, να δούμε και το θέμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της γερμανικής ΕΕ. Μόλις χθες ήρθε ακόμη μια σφαλιάρα (ΦΠΑ στα νησιά, πρόσθετα μέτρα κλπ), αλλά κάποιοι συνεχίζουν να σφυρίζουν αδιάφορα ζώντας στο virtual reality κόσμο τους. Δεν είναι επιχείρημα το γεγονός ότι χρωστάμε και άρα είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα σε Βρυξέλλες – Βερολίνο, όταν θίγεται το εθνικό συμφέρον και η εθνική ακεραιότητα της χώρας. Είναι καιρός κάποιο να το χωνέψουν αυτό και να αρχίσει να γίνεται μια ουσιαστική συζήτηση γύρω από αυτό το παραμύθι.
Ήταν ελπιδοφόρο το μήνυμα που έστειλε σε αυτή την κωμική φυσιογνωμία που λέγεται Μοσκοβισί, ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν τον ανακάλεσε στην τάξη. Το ίδιο πρέπει να κάνει και στο κρίσιμο θέμα του μεταναστευτικού, όπου έχει και το πλεονέκτημα της επιτυχημένης και με γνώμονα το εθνικό συμφέρον πολιτικής του πρώην Πρωθυπουργού , Αντώνη Σαμαρά. Μακάρι από εδώ και στο εξής να συνεχίσει και να αυξήσει την ένταση αυτών των παρεμβάσεων και σε ακόμη πιο υψηλό επίπεδο.
Η εξωτερική πολιτική μιας χώρας δεν ασκείται με τη λογική του ανοίξαμε και σας περιμένουμε, προσπαθώντας να πετύχουμε επικοινωνιακά πυροτεχνήματα τα οποία όχι μόνο δεν πετυχαίνουν, αλλά δημιουργούν περαιτέρω και ανεπανόρθωτη ζημιά στο εθνικό συμφέρον και την ασφάλεια της χώρας.
Το τέλος του virtual reality στην εξωτερική πολιτική της χώρας έχει επέλθει. Όσο πιο γρήγορα αυτό γίνει κατανοητό και αρχίσει μια ουσιαστική συζήτηση στη βάση του νέου σκηνικού διεθνώς που θα οδηγήσει στη διαμόρφωση μια σοβαρής στρατηγικής με βάση τα δεδομένα και τις δυνατότητες της χώρας, τόσο το καλύτερο. Αυτό χρειάζεται υπέρβαση και σκέψη εκτός των παραδοσιακών δομών, δηλαδή, αυτών που δια δεκαετίες έχουν γαλουχηθεί και ταΐζονται από το αποτυχημένο και υπό κατάρρευση σύστημα των σημερινών Βρυξελλών. Εάν αυτό τότε το μέλλον της Ελλάδας, διαγράφεται ζοφερό.
*Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University, μέλος του The International Institute of Strategic Studies, και διετέλεσε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, το Στέητ Ντιπάρτμεντ, και το Πεντάγωνο, στην Ουάσιγκτον.
