Η βουλευτική ασυλία είναι ένα προνόμιο το οποίο είναι ίσως το μοναδικό, που ενώνει τόσο εύκολα και χωρίς… τύψεις τους εκπροσώπους μας στο Κοινοβούλιο, από όποιο χώρο κι αν προέρχονται, όποια αντιπαλότητα κι αν έχουν, σε όποια έδρανα κι αν κάθονται.
Η ασυλία, όμως, είναι και το προνόμιο το οποίο έχει αποθρασύνει πολλούς από τους βουλευτές μας, αν όχι τους περισσότερους. Κυρίως εκείνους που την απολαμβάνουν από πολύ νέοι και πολύ περισσότερο αυτούς που αντικατέστησαν την ασυλία που ανέκαθεν τους παρείχαν τα λεφτά του μπαμπά και της μαμάς, με την ασυλία που «κέρδισαν» με την εκλογή τους στην Βουλή, επίσης με χορηγία του μπαμπά και της μαμάς.
Αυτοί οι «τσάμπα μάγκες», ειδικά αυτοί που διαφημίζουν ότι δεν είναι από πολιτικά «τζάκια», είναι οι χειρότεροι όλων. Και είναι οι χειρότεροι όλων γιατί έχουν μάθει από μικροί να λένε και να κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς ποτέ να έρθουν αντιμέτωποι με τις συνέπειες των λόγων και των πράξεών τους, για τις οποίες πάντα πλήρωνε κάποιος άλλος.
Αυτοί οι τσάμπα μάγκες είναι οι χειρότεροι γιατί, όταν μεγαλώσουν, πολύ δε περισσότερο αν πάρουν εξουσία στα χέρια τους, συνεχίζουν να λειτουργούν ως κακομαθημένα πλουσιόπαιδα, χάρη στην βουλευτική ασυλία, κάνοντας πάλι ό,τι γουστάρουν, χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες, γιατί προφανώς δεν έμαθαν, δεν χρειάστηκε και δεν τους ένοιαξε και ποτέ να μάθουν να τις υπολογίζουν. Πολύ περισσότερο, να ζουν με αυτές.
Οι μόνες περιπτώσεις που, κάποιοι από αυτούς, πήραν αυτό που λέμε «ένα καλό μάθημα» ήταν όταν ήρθαν αντιμέτωποι με εκείνους τους «άλλους», που η ζωή τους έμαθε να μετράνε και τα λόγια και τις πράξεις τους, με εκείνους που η ζωή τους ανάγκασε να μετράνε ακόμα και τις ελπίδες και τα όνειρά τους, αλλά και που τους έκανε να μην μετράνε και να μην υπολογίζουν κανέναν και τίποτα, πόσο δε μάλλον «ασυλίες», μπροστά στην υπερηφάνεια και στην αξιοπρέπειά τους. Τις κανονικές, όχι τις προεκλογικές…
Τώρα αν όλα τα παραπάνω κάνουν το μυαλό σας να πηγαίνει σε κάποιους συγκεκριμένους… καλώς πηγαίνει.
